«Η όλη συζήτηση αντανακλά το βάθεμα της κρίσης και ταυτόχρονα τους ανταγωνισμούς για τον επιμερισμό της ζημιάς από την ελεγχόμενη χρεοκοπία, που οξύνονται σε επίπεδο Ευρωζώνης και μεταξύ τραπεζών και μονοπωλιακών ομίλων (...) Τα ομόλογα των τραπεζών που πρέπει να "κουρευτούν" και αντιστοιχούν στο κρατικό χρέος αποτελούν κεφάλαιο για τις τράπεζες. Αυτό σημαίνει καταστροφή κεφαλαίου, απόρροια της οικονομικής κρίσης. Κυβέρνηση και ΕΕ μιλούν για κρίση χρέους, σύμπτωμα της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα που δεν μπορούν να διαχειριστούν, αφού είναι βαθιά και συγχρονισμένη στην ΕΕ.

(...) στο όνομα του χρέους, εφαρμόζουν τις αναδιαρθρώσεις καταστροφής των εργαζομένων για να ενισχυθεί το κεφάλαιο και η ανταγωνιστικότητα (...) Από τις αναδιαρθρώσεις φράγκο δεν πρόκειται να μπει στα κρατικά ταμεία. Αντίθετα, χρεοκοπούν οι εργαζόμενοι, αυξάνουν τα περιθώρια κέρδους του κεφαλαίου με τους φτηνούς εργάτες, αυξάνεται η εκμετάλλευση (...) Οι εκβιασμοί περί στάσης πληρωμών στοχεύουν στην υποταγή του λαού στη χρεοκοπία του. Καμιά αγωνία επίσης, για τις δόσεις των δανείων. Τις δικές τους ανάγκες που τις τσακίζουν πρέπει να διεκδικήσουν οι εργαζόμενοι, συμμετέχοντας ολοένα και πιο πλατιά, μαζικά, στους οργανωμένους αγώνες των συνδικάτων, των άλλων μαζικών φορέων, συγκροτώντας ένα ενιαίο εργατικό παλλαϊκό κίνημα που θα βάζει εμπόδια στα αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα. Ενιαία, εργαζόμενοι σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, μαζί με τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τις γυναίκες και τη νεολαία των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Τη δική τους συμμαχία να χτίζουν ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου.

(...) Τη λύση κυριολεκτικά την κρατάει στα χέρια του ο λαός, που πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι το πεδίο της αλλαγής πρέπει να ξεκινήσει από την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για τη λαϊκή εξουσία, για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις να οργανωθεί η κοινωνία και η οικονομία με βάση τις ανθρώπινες ανάγκες και όχι το κέρδος» (από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).