Το πολιτικό ζήτημα του σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας, που προέκυψε στη Λετονία μετά τις πρόσφατες εκλογές, τελικά θα λυθεί χωρίς τη συμμετοχή της 1ης πολιτικής δύναμης, του συνασπισμού «Κέντρο Ομόνοιας». Σε συμφωνία για το σχηματισμό κυβέρνησης ανακοίνωσαν πως κατέληξαν τα 3 άλλα κόμματα («Κόμμα των μεταρρυθμίσεων», «Ενότητα» και «Ολα για τη Λετονία - Πατρίδα κι ελευθερία»), που έχουν 56 έδρες στις 100 του λετονικού κοινοβουλίου.

Ετσι έπεσε στο κενό το δίλημμα που είχε τεθεί στο συνασπισμό «Κέντρο Ομόνοιας», να αποδεχτεί το ιδεολόγημα της λεγόμενης «σοβιετικής κατοχής», πάνω στο οποίο στηρίζεται η αντικομμουνιστική και αντισοβιετική κρατική φιλοσοφία της σημερινής Λετονίας.

Σε δηλώσεις του, ο πρώην βουλευτής Γιάκοφ Πλίνερ, καταρρίπτει τον ισχυρισμό περί «σοβιετικής κατοχής» και σημειώνει πως λόγος μπορεί να γίνει μόνο για ενσωμάτωση των χωρών της Βαλτικής στην ΕΣΣΔ. Αφού υπογραμμίζει πως η είσοδος των σοβιετικών στρατευμάτων στη Βαλτική έγινε μετά από διακρατικές συμφωνίες με τις τότε αστικές κυβερνήσεις, υπογραμμίζει τον εθελοντικό χαρακτήρα της ένταξης αυτών των χωρών στην ΕΣΣΔ, και προσθέτει πως σε κανένα διεθνές ντοκουμέντο εκείνης της εποχής τα γεγονότα δεν χαρακτηρίζονται ως «κατοχή». Οι στρατιωτικές δυνάμεις της χώρας είχαν πάρει εντολή να μη φέρουν καμία αντίσταση στις σοβιετικές δυνάμεις, που μπήκαν στη Βαλτική με την έγκριση των κυβερνήσεων. Ετσι, ο τότε Πρόεδρος της Λετονίας, Κάρλις Ούλμανις έμεινε στη θέση, υπέγραφε τους νόμους της λαϊκής κυβέρνησης, που είχε προκύψει από εκλογές, ενώ παραιτήθηκε στις 21/7/1940, όταν το κοινοβούλιο ανακήρυξε την ίδρυση της Σοσιαλιστικής Σοβιετικής Δημοκρατίας της Λετονίας και την ένταξη στην ΕΣΣΔ. Ο ίδιος σημειώνει πως στα χρόνια που η Λετονία ήταν στην ΕΣΣΔ όλοι οι πολίτες της είχαν τα ίδια δικαιώματα με τους άλλους Σοβιετικούς πολίτες. Στην ΚΕ του κυβερνώντος ΚΚ, στην κυβέρνηση και σε όλες τις διοικητικές δομές, άνω του 70% των στελεχών ήταν Λετονοί, ενώ η λετονική γλώσσα ήταν ισότιμη με τις άλλες βασικές γλώσσες των λαών της ΕΣΣΔ.