Δε γνώριζα, λοιπόν, σχεδόν τίποτα από το έργο του και ήξερα ελάχιστα για τη ζωή του. Κι, όμως, γι' αυτόν τον «άγνωστό» μου Ιάννη Ξενάκη, που «έφυγε» για πάντα την περασμένη Κυριακή, ένιωθα υπερήφανος. Υπερήφανος ως Ελληνας και ως αριστερός.

Ως Ελληνας ένιωθα υπερήφανος που ένας ομόφυλός μου, ένας συμπατριώτης μου, άνοιγε νέους δρόμους στη μουσική. Τι κι αν δεν μπορούσα να «περπατήσω» στους «δρόμους» της πρωτοποριακής, της καινοτόμας μουσικής του; Τι κι αν στ' αυτιά μου η «συμπαντική» αρμονία των ήχων της μουσικής του έφτανε σαν, ατάκτως ερριμμένα, ηχητικά σήματα, προερχόμενα από «Αγνώστου Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα»; Τι κι αν δεν αντιλαμβανόμουν, ούτε θεωρητικώς, πώς συνδυάζεται η λογική των μαθηματικών με το συναίσθημα των μουσικών φθόγγων; Ημουν περήφανος που αυτός ο άνθρωπος μιλούσε στη γλώσσα μου, είμαστε απόγονοι του ίδιου πολιτισμού.

Ως αριστερός ένιωθα, επίσης, πολύ υπερήφανος που ένας ομοϊδεάτης μου, ήταν ο στοχαστής που ωθούσε την ανθρωπότητα από την άγνοια στη γνώση, έδινε δημιουργικό περιεχόμενο στην ανθρώπινη δραστηριότητα, συνέβαλε στη διαμόρφωση μιας άλλης - μιας «ιδανικής» - πανανθρώπινης κοινωνίας.

Αλλά, ακόμα κι αν κάπου, κάπως, κάποτε είχε διαφοροποιηθεί πολιτικά, ήταν εκείνο το ανεξίτηλο σημάδι του όλμου των «Δεκεμβριανών» στο πρόσωπό του - το απέκτησε πολεμώντας για το δίκιο, ως μέλος της μεγάλης συντροφιάς των γενναίων που ηττήθηκαν στο παρελθόν, για να νικήσουν στο μέλλον - που μ' έκανε να θεωρώ αυτόν τον παγκοσμίως γνωστό και αναγνωρισμένο επιστήμονα, έναν εσαεί «δικό» μας άνθρωπο.