Λίγοι, ίσως, θυμούνται ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο από τη φετινή «συνάντηση του Νταβός». Επιλεγμένοι εκπρόσωποι της γνωστής λέσχης των ισχυρών του κόσμου προσπάθησαν - ανεπιτυχώς βέβαια - να ανοίξουν «ζωντανό διάλογο», μέσω τηλεδιάσκεψης, με στελέχη του κινήματος αμφισβήτησης της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, που τις ίδιες μέρες είχαν συγκεντρωθεί στο Πόρτε Αλέγκρε της Βραζιλίας. Μόνο τυχαία δεν ήταν αυτή η κίνηση εκ μέρους των υπαλλήλων των πολυεθνικών. Αρκετό καιρό νωρίτερα, ιδιαίτερα μετά τις συγκλονιστικές διαδηλώσεις στο Σιάτλ, είχε ήδη ξεκινήσει μια συστηματική προσπάθεια για την εξουδετέρωση και ενσωμάτωση του κινήματος κατά της «παγκοσμιοποίησης», πριν αυτό απειλήσει επικίνδυνα το καθεστώς της «νέας τάξης».

Η τακτική που έχει διαμορφώσει η «διεθνής» της αντίδρασης απέναντι στο ολοένα και διογκούμενο κίνημα κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης έχει γίνει τον τελευταίο καιρό ιδιαίτερα «προσεκτική», αλλά με τον ίδιο σταθερά αμετακίνητο στόχο: Την εκτροπή, τη χειραγώγηση και τον εκφυλισμό αυτού του πολύχρωμου κινήματος. Από τη μια επιδιώκει δήθεν να ανοίξει έναν «διάλογο», αλλά την ίδια στιγμή δε διστάζει, όταν χρειάζεται, να επιστρατεύσει τις σιδερόφραχτες αστυνομικές δυνάμεις για να καταστείλει τις διαδηλώσεις. Ενδεικτική αυτής της στάσης, την οποία βέβαια έχουν υιοθετήσει και οι εθνικές κυβερνήσεις, είναι η αντιμετώπιση των μαζικών διαδηλώσεων στη Νίκαια, κατά τη διάρκεια της τελευταίας συνόδου κορυφής των «15». Η γαλλική κυβέρνηση της κεντροαριστεράς είχε μετατρέψει σε φρούριο το χώρο της συνόδου και χρησιμοποίησε τα εκεί ΜΑΤ για να κτυπήσει τους διαδηλωτές, ενώ την ίδια στιγμή ο Λ. Ζοσπέν δε δίσταζε να απλώνει χείρα φιλίας και συνεννόησης με τους «περισσότερους» διαδηλωτές. Βέβαια, η παραπάνω επιχείρηση, που στόχο έχει τη διάσπαση του κινήματος, ποντάρει στο γεγονός ότι στις γραμμές αυτού του κινήματος δε λείπουν, βέβαια, ούτε οι αυταπάτες ούτε η σύγχυση.

Παράλληλα, το τελευταίο διάστημα έχουν ενταθεί οι προσπάθειες «διάβρωσης» και «ενσωμάτωσης» του κινήματος αμφισβήτησης της «παγκοσμιοποίησης», με τη δημιουργία των περιβόητων «μη κυβερνητικών οργανώσεων», οι οποίες, χρηματοδοτούμενες από κυβερνήσεις και ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, επιχειρούν να δημιουργήσουν ένα προφίλ αμφισβητία της «παγκοσμιοποίησης», με προκαθορισμένο στόχο να εμφανιστούν στη συνέχεια ως «αξιόπιστοι» και «λογικοί συνομιλητές» με τους υποτιθέμενους αντιπάλους και εχθρούς τους! Ανάλογες κινήσεις καταστρώνονται και από την κυβέρνηση Σημίτη και είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα διανοούμενου και φίλου του πρωθυπουργού, ο οποίος ενώ υπερασπίζεται τον «νεοφιλελεύθερο εκσυγχρονισμό» ταυτόχρονα εμφανίζεται ως μαχητής για την «εκλογίκευση» της «παγκοσμιοποίησης»! Παρόμοιες κινήσεις εκδηλώνονται ή βρίσκονται υπό εκκόλαψη από συγγενικούς ιδεολογικοπολιτικούς χώρους. Κοινός παρονομαστής αυτών των κατευθυνόμενων κινήσεων είναι ότι τάσσονται γενικά και αφηρημένα κατά της «παγκοσμιοποίησης» και την ίδια στιγμή «αδιαφορούν» ή στοιχίζονται πίσω από τις νεοφιλελεύθερες επιλογές της κυβέρνησης, επιδιώκοντας με προσεκτικό τρόπο να αφυδατώνουν από κάθε τι ριζοσπαστικό τα κινήματα αυτά!

Ομως, τα τέτοιου είδους «κινήματα» και οι σκόπιμα πολυδιαφημιζόμενοι εκπρόσωποί τους δεν έχουν καμία σχέση με το αγωνιστικό κίνημα που έχει στόχο την απόκρουση της βάρβαρης επίθεσης του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και τελικά την ανατροπή του. Αλλωστε, οι περισσότεροι λάμπουν διά της απουσίας τους στους αγώνες που δίνονται σε εθνικό επίπεδο, ενάντια στον πόλεμο, στη φτώχεια και την περιθωριοποίηση των λαϊκών στρωμάτων, ενάντια στην κατάλυση των κατακτήσεων και δικαιωμάτων των εργαζομένων. Ο αγώνας κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης θα ενταθεί τα επόμενα χρόνια περισσότερο συντονισμένα και αποτελεσματικά, γιατί όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται τη ρίζα του κακού, για τα δεινά των λαών του κόσμου, δηλαδή τα μονοπώλια, τις πολυεθνικές και το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης. Η καλύτερη συμβολή των εργαζομένων στη χώρα μας στο κίνημα αυτό είναι η αδιάκοπη και μαζική πάλη ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, ταυτόχρονα με την αγωνιστική «διασύνδεσή» τους με τους αγώνες των εργαζομένων σε όλες τις χώρες του κόσμου.