Σε χτεσινές δηλώσεις του ο εγκληματολόγος Ι. Πανούσης εξέφρασε επιφυλάξεις, αλλά και ορισμένες αντιρρήσεις σε σχέση με το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης. Υπογράμμισε ότι:

«Η νομοθεσία μας δεν είχε προβλέψει ότι θα έχουμε μια άλλη μορφή εγκληματικής δραστηριότητας. Χρειαζόταν να τυποποιήσουμε ορισμένες πράξεις και συμπεριφορές, και, πιθανά, να αυστηροποιήσουμε ορισμένες ποινές. Μέχρι εκεί.

Από εκεί και πέρα ένας νόμος καθίστατο απαραίτητος, καθώς υπογράψαμε στο Παλέρμο μια συμφωνία με άλλες 140 χώρες, άρα είχαμε και μια διεθνή υποχρέωση. Από την άλλη μεριά με αυτό το νόμο "μπαίνει από το παράθυρο" η προσπάθεια με τις ποινές και των διαδικασιών να ελέγξουμε την τρομοκρατία.

Δεν πιστεύω ότι αυτός είναι τρόπος να ελεγχθεί. Πιστεύω ότι άλλη είναι η λογική του οργανωμένου εγκλήματος και άλλη η λογική της τρομοκρατίας. Αρα γιατί τα δυο τα βάζουμε σε ένα τσουβάλι; Εγώ διαφωνώ. Ετσι το υπουργείο Δικαιοσύνης δημιουργεί ασαφείς διατάξεις, άρα και επικίνδυνες. Τα μέσα που χρησιμοποιούνται μαζεύονται από όλον τον Ποινικό Κώδικα εν είδει μιας δέσμης μπαζούκας... Δεν έχουμε εντοπίσει, από το νόμο, ούτε ακριβώς ποιο είναι το οργανωμένο έγκλημα, ούτε τι είναι ακριβώς η τρομοκρατία. Αρα έχουμε το όπλο. Από εκεί και πέρα έχουμε δικαστές και αστυνόμους που αμφιβάλλω αν διά του νόμου θα καταφέρουν να γίνουν τόσο αποτελεσματικοί. Αυτό είναι θέμα άλλων διαδικασιών. Βάζει μέσα τεχνολογικά στοιχεία, όπως έλεγχος DNA, επικοινωνίες, χωρίς υποδομή, χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα κοινωνικού ή εθνικού ελέγχου. Αρα χωρίς να είναι τίποτα κακό, όλα μαζί δημιουργούν έναν τεράστιο προβληματισμό.

Ενώ δίνεται μια μεγάλη εξουσία στους δικαστές, δεν έχω καταλάβει ποιος θα ελέγχει τα εργαστήρια που κάνουν έλεγχο του DNA. Πώς θα ελέγχεται η καταστροφή των αποδεικτικών στοιχείων για το συγκεκριμένο DNA. Δηλαδή η τεχνολογική πλευρά και ο κοινωνικός έλεγχος δεν μπορεί να επαφίεται στον πατριωτισμό του δικαστή.

Δημιουργείται ένα ζήτημα πανοπλισμού. Δηλαδή, μαζέψαμε διατάξεις διαφόρων νομοθετημάτων που έχουν άλλο λόγο ύπαρξης και τα ενώσαμε σε ένα. Δηλαδή, σαν να κάναμε μια δέσμη όπλων για να πυροβολήσουμε έναν στόχο. Και αυτές οι διατάξεις φτάνουν να κάνουν έναν πολίτη να νιώθει ότι είναι ένας εποπτευόμενος, γενικώς ελεγχόμενος και ύποπτος. Θέλει προσοχή από ποιον ελέγχονται όλα αυτά που προβλέπει το νομοσχέδιο. Δε με πείθει ότι είναι δυνατόν να ελέγχονται από μια κυβέρνηση και μια δικαστική εξουσία, που συνήθως έχουν κάποια σχέση μεταξύ τους.

Το οργανωμένο έγκλημα είναι ένα παιδί μιας λειτουργίας της διεθνοποιημένης οικονομίας. Αν, λοιπόν, όλα αυτά γίνονται για να πιαστεί κάποιος κρίκος της διακίνησης ναρκωτικών ή όπλων, ενώ γνωρίζεις ότι η διεθνής των όπλων δεν πιάνεται γιατί εμφιλοχωρεί και σε κυβερνητικά συστήματα, στην ουσία έχεις αποπροσανατολίσει το σύστημα. Θεωρείς ότι η προστασία της δημοκρατίας είναι μόνο η σύλληψη ενός συγκεκριμένου ατόμου. Αυτό πρέπει να συλλαμβάνεται, υπερβάλλουμε στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα συμπτώματα.

Επίσης είναι υπερβολή να ταυτίζεται η τρομοκρατία με την εσχάτη προδοσία και να τιμωρούνται οι προπαρασκευαστικές πράξεις».