Με τις τράκες,

με τα βάρη

μ' έχουν θάψει

οι γαϊδάροι,

ζωντανό μ' έχουν

στο μνήμα,

της ΟΝΕ πτώμα

και θύμα!

* * *

Κι ενώ είμαι

μες στο χώμα

πιο βαθιά

με θεν ακόμα,

και με νέα

«μέτρα» πάκο

μου βαθαίνουνε

το λάκκο!

* * *

Βουρ το φτυάρι

κι η σκαπάνη,

φτου, αισχροί, μαύροι

σουλτάνοι,

απ' το μνήμα

βγαίνω επάνω

και 'θεμά, Κωστή

και Γιάννο!

* * *

Ως εδώ, κινώ

την πλάκα

και παντιέρα

πιάνω ατάκα,

ως εδώ «νεκρός»

και λιώμα

αναστήθηκε

το «πτώμα»!