Εκείνος έφυγε, ενώ ο Τσοχατζόπουλος, με την «παράταξή» του μάλιστα, υπάρχει. Υπάρχει και διεκδικεί. Διεκδικεί το «δίκιο» του. Και η «παράταξή» του σιγοντάρει σε όσα λέγει κατά Σημίτη, αλλά και κατά Γιάννου Παπαντωνίου.

Διαμαρτύρεται ο Ακης για την περικοπή των 600 δισ. από τις εθνικές ένοπλες δυνάμεις, για τρία χρόνια και τη μείωση της αμυντικής ικανότητας της χώρας. Ετσι, βρίσκει ευκαιρία ο Σημίτης να δείξει πόσο «ευαίσθητη» είναι η κυβέρνησή του στα «ευπαθή» κοινωνικά στρώματα της κοινωνίας μας.

Σε ανάλογο, «φιλολαϊκό» και «φιλάνθρωπο», πνεύμα, ανταπαντά κι ο Γιάννος.

Και κάτι άλλο: Πώς επιτρέπει ο Ακης στον εαυτό του να παρουσιάζεται λιγότερο ευαίσθητος από τους Σημίτη και Γιάννο για τις «φιλανθρωπίες» και ελεημοσύνες, με το ξεροκόμματο, στην κυριολεξία, που τους δίνουν; Για το ακριβέστερο, ενάμισι κιλό ψωμί τη μέρα. Κι αυτό, αν, βέβαια, τους τα δώσουν όλα, όσα διατυμπανίζουν.

Κι αφού είναι αδύνατο να τ' αγνοείτε αυτά, μια είναι για μένα η εξήγηση. Θέλεις να το «παίξεις» ΝΑΤΟικότερος των ΝΑΤΟικών, χαϊδεμένο παιδί των αρχιδολοφόνων των λαών...