Μη στεναχωριέσαι, γλυκιά μου. Ποτέ δεν ασχήμυνες. Πώς να τολμήσει η ασχήμια να φανεί πάνω σου; Θα την «έκαιγε» η φλόγα της νιότης σου. Θα την απωθούσε η αντρειωμένη ψυχή σου. Θα την «τύφλωνε» το φέγγος του μυαλού σου. Υστερα, ξέρω: Κρυφά απ'όλους εσύ φρόντιζες την ομορφιά σου.

Λένε κάποιοι πως η αντρειοσύνη είναι ανδρική. Μέγα λάθος. Θηλυκό το γένος της. Κοιτάξτε μέσα στις τουρκικές φυλακές, δείτε στα επισκεπτήρια και στα πεζοδρόμια της αλληλεγγύης. Το θάρρος φωλιάζει στις γυναικείες αγκαλιές. Δεν είναι πρωτόγνωρο. Θυμηθείτε τη δική μας Ηλέκτρα, τη δική μας Ελένη, τη δική μας Ελλη. Θυμηθείτε το δικό μας κίνημα μανάδων και συζύγων να συμπαραστέκεται στους εξόριστους και στους φυλακισμένους.

Στεναχώρησες και τον Ρασέλ - Τζόνσον του Συμβουλίου της Ευρώπης. Γιατί δεν υπάκουσες στην έκκλησή του να σταματήσεις την απεργία πείνας, επειδή «δεν αξίζει να πεθαίνεις για τους σκοπούς σου». Κι επειδή - λέει - είναι κακό που διατηρείσαι μέσω της κομμουνιστικής ιδεολογίας.

Μπορεί να στεναχώρησες και το δικό μας πρωθυπουργό, που δεν υποχώρησες μπροστά στη βία της εξουσίας. Γιατί αυτός πικραίνεται που υπάρχουν ακόμα άνθρωποι χωρίς να σκύβουν το κεφάλι. Και φοβάται μη και ξανάρθουν οι εποχές των εφορμήσεων στα Χειμερινά Ανάκτορα, τώρα που ξανάρθαν οι Τσάροι και «πήραν τα πάνω τους» οι Κερένσκι.

* Γεια σου Σιμπέλ