Το κεφαλάκι του αρνιού | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Το κεφαλάκι του αρνιού

Το περιστατικό μάς το αφηγήθηκε πριν από πολλά χρόνια, στη φυλακή της Κέρκυρας, ένας ηλικιωμένος σύντροφος, που ήταν ασυναγώνιστος στο να διηγείται παλιές πικάντικες ιστορίες.

Ο Γιαννάκης, τριών - τεσσάρων χρόνων μπόμπιρας, αλλά κακομαθημένος, σκέτο «ξανάστραμμα» και τύραννος όλης της οικογένειας (θέμα διαπαιδαγώγησης, βέβαια, και ευθύνης της μάνας κυρίως), είχε τις πιο απίθανες ιδιοτροπίες και ορέξεις. Μια χρονιά, μέρα Πασχαλιάς, που έψηναν στην αυλή του σπιτιού τον οβελία, του Γιαννάκη του ήρθε η ιδέα να ...κατουρήσει το αρνί. Και - με κλάμα γοερό και ασταμάτητο - επέμενε πεισματικά και ανυποχώρητα, στην πραγματοποίηση της «φαεινής» του ιδέας. Τι να κάνει και ο πατέρας, για να μην πνίξει ή να κρεμάσει ανάποδα τον Γιαννάκη, χαλώντας όλη την πασχαλιάτικη διάθεση της οικογένειας, έδωσε τη ...συμβιβαστική λύση: Να κατουρήσει ο Γιαννάκης το αρνί, αλλά μόνο στο κεφάλι. Το οποίο, βέβαια, κεφάλι έκοψαν ύστερα και έριξαν στα σκυλιά, για να φάει και η οικογένεια το υπόλοιπο ακατούρητο αρνί.

Θα με ρωτήσεις τώρα, πιστέ και τακτικέ αναγνώστη των «Διακριτικών», πώς και γιατί μού ήρθε στην επιφάνεια αυτό το παλιό περιστατικό. Απλούστατα, γιατί τις προάλλες, που ψήσαμε και εμείς στην αυλή του σπιτιού μας τον πασχαλιάτικο οβελία, το κεφάλι του - και χωρίς να είναι κατουρημένο - το πετάξαμε, και μάλιστα έτοιμο, ψημένο και ροδοκοκκινισμένο. Η συμβία, που είχε και ιδιαίτερη προτίμηση να τρώει το μάτι και το μυαλό του ψημένου αρνιού, ήταν κατηγορηματική: «Προκειμένου να με τρώει η υποψία, με όλα αυτά που ακούω, για διοξίνες, και τρελές αγελάδες και αφθώδεις πυρετούς, ποτέ μου να μην το φάω». Ετσι, το ροδοψημένο κεφαλάκι του αρνιού κατέληξε στο σκουπιδοντενεκέ, ώστε να προφυλάξουμε από πιθανή μόλυνση και τα σκυλιά, γιατί κι αυτά κινδυνεύουν, λέει, από τη νόσο των «τρελών αγελάδων».

Αλλά και το παραδοσιακό κοκορέτσι απουσίαζε φέτος από το πασχαλινό τραπέζι μας. Γιατί και τα εντόσθια, κυρίως η σπλήνα, όπως προειδοποιούν οι ειδικοί επιστήμονες, εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για την υγεία, αλλά και για την ίδια τη ζωή μας.

«Αλλά, ποιος να φταίει, άραγε, γι' αυτήν την κατάντια;», θα αναρωτηθεί, ασφαλώς, κάθε λογικός άνθρωπος. «Κανένας δε φταίει», θα πουν, ίσως, οι θιασώτες και υμνητές του «όμορφου και αγγελικά πλασμένου» κόσμου μας. «Απλώς, τέτοια είναι η ...σημερινή συγκυρία, η παγκοσμιοποίηση και ο σύγχρονος τρόπος ζωής».

Και όμως, ο φταίχτης, για τη φοβερή κατάσταση που δημιουργήθηκε, ιδιαίτερα αυτά τα τελευταία χρόνια, είναι το «αμαρτωλό» οικονομικό και πολιτικό σύστημα, μέσα στο οποίο ζούμε. Ο αδηφάγος Λεβιάθαν του καπιταλισμού και το ανελέητο κυνήγι του κέρδους. Ο άγριος ανταγωνισμός μεταξύ των μεγαθηρίων, όλων των κλάδων της παραγωγής, οδηγεί σε «λύσεις», όπως η μετατροπή των προορισμένων από τη φύση ως φυτοφάγων ζώων σε σαρκοβόρα, ώστε να «τρελαίνονται». Και με αυτές, αλλά και με άλλες φοβερές και άγνωστες ίσως ακόμα ασθένειες, απειλείται με εξαφάνιση ακόμα και το ίδιο το ανθρώπινο είδος.

Αλλά και οι πόλεμοι, η αφροσύνη και η ασύλληπτη βαρβαρότητα των επίδοξων κοσμοκρατόρων, οι βομβαρδισμοί με «έξυπνες» βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου, τα δηλητήρια του «χημικού πολέμου», η «τρύπα του όζοντος», ο «πόλεμος των άστρων» κλπ., που αποδεκατίζουν ολόκληρους πληθυσμούς, δημιουργούν τέρατα και ανάπηρα παιδιά ή ζώα, μας έφεραν στο σημείο να σκεφτόμαστε αν πρέπει να φάμε ακόμα και τα άγρια ραδίκια του βουνού.

Η λύση, λοιπόν, δεν είναι άλλη από το γκρέμισμα αυτού του ληστρικού συστήματος της τρέλας και της παράνοιας, και η οικοδόμηση στη θέση του ενός συστήματος της ανθρωπιάς, της προόδου και της ειρήνης, δηλαδή του σοσιαλισμού. Και δε θα κουραστούμε να το γράφουμε και να το φωνάζουμε, όσο κι αν οι«ανανεωτές» αυτού του σάπιου κόσμου επιμένουν να μας θεωρούν δογματικούς και καθυστερημένους.

Βασίλης ΦΥΤΣΙΛΗΣ