«Εδώ δεν είναι να 'μαι εγώ πάνω από σένα, ή εσύ πάνω από μένα. Εδώ είναι να 'ναι ο καθένας μας πάνω από τον εαυτό του».

«95 χρόνια αγώνες, θυσίες δεν είναι λίγα»...

«και τώρα και πάντα στην πρώτη τη γραμμή, με το ΚΚΕ για την ανατροπή».

Τι όμορφο μπλέξιμο! Να μην ξέρεις πότε είναι το τραγούδι που σε παίρνει μαζί του, πότε το σύνθημα και πότε ο ομιλητής.

Ο ίδιος ο χώρος που επιλέχτηκε για να γιορταστούν τα 95 χρόνια του ΚΚΕ, το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, είχε τη δική του συμβολή με το γιγάντιο πανό στην κερκίδα να διακηρύσσει: Αλληλεγγύη στην πάλη των λαών, όχι στους πολέμους των ιμπεριαλιστών.

Και από κάτω στην πλατεία να τραγουδούν: «Αυτοί που περιμένουν στον ξύλινο πάγκο, είναι οι φτωχοί, οι δικοί μας οι δυνατοί, είναι οι ξωμάχοι κι οι προλετάριοι, κάθε τους λέξη είναι ένα ποτήρι κρασί, μια γωνιά μαύρο ψωμί, ένα δέντρο πλάι στο βράχο, ένα παράθυρο ανοιχτό στη λιακάδα».

Κι εμείς, τρεις μέρες μετά να προσπαθούμε -με ισχυρό ακόμα τον απόηχο - να αποτυπώσουμε στο χαρτί μερικές ακόμα από τις στιγμές αυτής της εκδήλωσης που δεν ήταν μόνο μια ομιλία και μια συναυλία, ήταν όλα μαζί: Και η ομιλία, και η συναυλία, και οι παριστάμενοι αλλά κι όλοι εκείνοι για τους οποίους - όπως μας θύμισε ο Δ. Κουτσούμπας στο κλείσιμο της ομιλίας του - έγραφε ο Τσεχοσλοβάκος κομμουνιστής ηγέτης Γιούλιους Φούτσικ που εκτελέστηκε από τους φασίστες ναζιστές στην κατοχή:

«Ενα μονάχα σας ζητώ. Να μην ξεχάσετε όσοι ζήσετε. Μαζέψτε υπομονετικά τη μαρτυρία εκείνων που έπεσαν για αυτούς και για σας. Κάποια μέρα το σήμερα θα γίνει παρελθόν και θα μιλάνε για μια μεγάλη εποχή και για ένα ανώνυμο πλήθος ηρώων, που δημιούργησαν την Ιστορία. Θα ήθελα να μάθει όλος ο κόσμος πως δεν υπάρχουν ανώνυμοι ήρωες. Ολοι αυτοί ήταν άνθρωποι, με όνομα, με μορφή, επιθυμίες και ελπίδες. Και ο πόνος του πιο ασήμαντου ανάμεσά τους δεν ήταν μικρότερος από του ηγέτη που θα μείνει το όνομά του. Θα ήθελα όλοι ετούτοι να γίνουν δικοί σας, σαν πρόσωπα που τα γνωρίζετε, σαν μέλη της οικογένειάς σας, σαν κι εσάς τους ίδιους».

Εκείνοι, δηλαδή, για τους οποίους όλο το στάδιο άκουγε τον ποιητή να απαγγέλει:

«Τα δαχτυλικά τους αποτυπώματα, δεν είναι μονάχα στα μητρώα των φυλακών, φυλάγονται στα αρχεία της ιστορίας, τα δαχτυλικά τους αποτυπώματα, είναι οι πυκνές σιδηροδρομικές γραμμές, που διασχίζουν το μέλλον».

Αυτό για το οποίο ο ποιητής χρησιμοποιεί την αφαίρεση για να πυκνώσει το χρόνο, είναι η δράση των μαζών, που καθορίζει την ιστορική εξέλιξη. Γεγονός που αποτυπώθηκε στην ομιλία του Δ. Κουτσούμπα όταν είπε «το ΚΚΕ (..) έχει τη δυνατότητα και την ικανότητα να αποτιμά στα πλαίσια της ιστορικής μελέτης και όχι αποσπασμένα την προσφορά των στελεχών του, των ηγετών του, γνωρίζοντας ότι ο καθένας και η καθεμιά δεν μπορεί να αποτιμηθεί, να κριθεί πέρα κι έξω από τις ιστορικές συνθήκες, πέρα κι έξω από την επίδραση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, πέρα κι έξω από τη συλλογική σκέψη και πείρα, από τη συλλογική ωριμότητα του Κόμματος. Το Κόμμα μας, χωρίς να υποτιμά το ρόλο της ξεχωριστής προσωπικότητας στην Ιστορία, ξέρει πολύ καλά, ότι η Ιστορία είναι έργο και δημιουργία τελικά μόνο των ίδιων των λαϊκών μαζών».

Είναι πολλές οι στιγμές αυτής της εκδήλωσης που αξίζουν ειδικής αναφοράς. Κρατάμε το παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος της ομιλίας, όταν ο Δ. Κουτσούμπας είπε: «...Ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας νέων επαναστάσεων, νέων εξεγέρσεων, της ανίκητης πορείας του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Προχωράμε μπροστά, δυναμικά, αποφασιστικά! Οι μέρες που λαχταράμε όλοι θα 'ρθούν. Ο πάγος που ράγισε με την Κομμούνα του Παρισιού για 72 μέρες, ο πάγος που έσπασε με την Οχτωβριανή Επανάσταση το 1917 για 72 χρόνια και που την ακολούθησαν κι άλλες δεκάδες επαναστάσεις και εξεγέρσεις σε όλο τον κόσμο. Αυτός ο πάγος που έσπασε και ο δρόμος που επιτέλους χαράχτηκε, εμείς οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, οι ΚΝίτες και οι ΚΝίτισσες, οι προλετάριοι της χώρας μας, όλων των χωρών του κόσμου καλούμαστε να τον κατακτήσουμε και να τον περπατήσουμε στον 21ο αιώνα μέχρι τέλους, οριστικά και αμετάκλητα αυτή τη φορά».