Αυτός ο διάλογος για το Ασφαλιστικό στον οποίο καλεί η κυβέρνηση τους εργαζόμενους είναι σαφώς ψευδεπίγραφος. Δεν είναι δηλαδή «κοινωνικός», όπως έχει βαφτιστεί πονηρά, αλλά βαθύτατα αντικοινωνικός. Κάτω από τον ωραιοποιημένο τίτλο του ο διάλογος που θέλουν να στήσουν ο Σημίτης και οι περί αυτόν κρύβει μεγίστη δολιότητα και ουδόλως διαφέρει από ποντικοπαγίδα. Διότι σκοπός αυτής της συζήτησης δεν είναι να βρεθεί μια λύση στο Ασφαλιστικό ζήτημα, κοινωνικά δίκαιη, δηλαδή υπέρ των εργαζομένων, αλλά αντίθετα σκοπός των κυβερνώντων είναι να λεηλατήσουν πάλι τις λαϊκές τάξεις. Και για να έχουν «άλλοθι» στη νέα εγκληματική τους πράξη καλούν σε διάλογο - κοροϊδία, ναι, κοροϊδία, αφού όλα είναι προαποφασισμένα εκ μέρους τους. «Ελάτε, λένε, κοινωνικοί εταίροι να κουβεντιάσουμε...». Ορίστε, για να εξαπατήσουν δίνουν και τίτλους στους εργαζόμενους. Τους ονομάζουν «εταίρους», ισότιμους δηλαδή με τους βιομηχάνους που καλούνται επίσης στο τραπέζι. Τους εργαζόμενους που τους έχουν του κλότσου και του μπάτσου και τους έχουν καταντήσει είλωτες σχεδόν των αφεντικών. Τους εργαζόμενους που τους έχουν μαδήσει για να υλοποιηθούν πλάνα που ευνοούν τους ολίγους και εκλεκτούς του συστήματος.

Αλήθεια, κύριοι της κυβέρνησης, πότε καλέσατε αυτούς τους «εταίρους» - τους εργάτες, τους υπάλληλους, τους αγρότες - να καθίσουν σε κάποιο τραπέζι για να εισπράξουν κι αυτοί κάτι; Σ' αυτά τα τραπέζια της μοιρασιάς των κερδών όλο τους άλλους καλείτε. Τους βιομηχάνους, τους εφοπλιστές, τους μεγαλοκεφαλαιούχους και σ' αυτούς δίνετε αφειδώς τα πάντα.

Αυτός ο διάλογος είναι σαφώς ψευδεπίγραφος, έτσι που αποκαλείται «κοινωνικός» θα θεωρούσαμε αυτή την ονομασία ως γνήσια και ότι αποδίδει την πραγματικότητα μόνον αν η κυβέρνηση μας την παρέδιδε με άλλη ορθογραφία. Αν δηλαδή έβαζε στην πρώτη συλλαβή το «ύψιλον» στη θέση του «όμικρον γιώτα» και στη δεύτερη συλλαβή το «όμικρον» αντί του «ωμέγα», οπότε και ο διάλογός τους αντί για κοινωνικός θα γραφόταν «κυν-ονικός». Ετσι, μάλιστα, η προσωνυμία της νέας φάμπρικάς τους θα ήταν σωστή και θα απέδιδε απόλυτα τα στοιχεία και τους στόχους του διαλόγου. Το πρώτο συνθετικό της λέξης, δηλαδή, θα παρουσίαζε την άφατη ωμότητα των κυβερνώντων και τη λυσσαλέα αρπακτικότητα των μεγαλοκεφαλαιούχων που κρύβονται πίσω από την «αναμόρφωση» του Ασφαλιστικού. Και το δεύτερο συνθετικό της λέξης θα έδειχνε ότι και αυτή η αλλαγή πλήττει και μάλιστα καίρια πάλι τους εργαζόμενους, που από χρόνια είναι τα υποζύγια κάθε «εθνικής» δήθεν προσπάθειας. Σ' αυτούς τα βάρη της «σύγκλισης», της «ενοποίησης», της ΟΝΕ και κάθε άλλης διαρθρωτικής αλλαγής στην οικονομία, που γίνεται για να αυγατίσουν τα κέρδη τους οι αφέντες και μόνον αυτοί. Εδώ και δυο σχεδόν δεκαετίες οι εργαζόμενοι βλέπουν να χάνουν το ένα μετά το άλλο τα κεκτημένα δικαιώματά τους. Ενα ξερό κόκαλο τους απόμεινε πλέον, αλλά και αυτό το ορέχτηκαν οι άπληστοι «κύνες» της ολιγαρχίας και προσπαθούν με το κόλπο του διαλόγου να του το αρπάξουν κι αυτό. Η δημόσια ασφάλιση όμως και το δημόσιο σύστημα υγείας είναι τα τελευταία κεκτημένα που κρατάει ακόμη με τα δόντια η εργατιά. Είναι τα τελευταία από όσα είχε κερδίσει με αγώνες σκληρούς. Αυτά τα κεκτημένα δηλαδή, είναι καθαγιασμένα με θυσίες και είναι βέβαιο ότι ο λαός δε θα παραδώσει «τα άγια της κυσί». Δε θα παραδώσει τα τελευταία ιερά δικαιώματά του στους «σκύλους» της «παγκοσμιοποίησης».