Είχε αναγγελθεί ότι θα συνέλθει η «ΔΙΕΘΝΗΣ ΝΟΜΙΚΩΝ» στη χώρα μας το Μάη του 1954 με θέμα την «ΕΙΡΗΝΗ».

Η Ελλάδα ήταν τότε, μια βασανισμένη χώρα, βογκούσε και προσπαθούσε να επουλώσει τις ανοιχτές πληγές της. Δεν είχαν σταματήσει ακόμα τα στρατοδικεία, οι εκτελέσεις, οι φυλακές ήταν γεμάτες και τα στρατόπεδα εξορίας ήταν σε δράση, όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, οι διώξεις του αγωνιζόμενου λαού για ΕΙΡΗΝΗ ήταν στην ημερήσια διάταξη.

Η ολιγαρχία ήθελε να εκδικηθεί το μεγαλείο της αντίστασης του λαού μας, δεν μπορούσε να ησυχάσει, ήταν ακόρεστη στο έγκλημά της, που καθοδηγούνταν από τους ξένους πάτρωνές της - τώρα πια όχι τους Αγγλους αποικιοκράτες της μαύρης «ψυχής» Τσόρτσιλ, αλλά τους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές. Ο «ΟΗΕ» ήταν αδύναμος μπροστά σ' αυτά τα εγκλήματα, και αν κάνανε κάποιο «κράτει» αυτό έγινε χάριν του αγώνα του λαού μας, του σοσιαλιστικού στρατοπέδου -ιδιαίτερα της κραταιάς, τότε, Σοβιετικής Ενωσης - και της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Πολλοί λαϊκοί αγωνιστές είναι γεγονός ότι χρωστούσαν τη ζωή τους στη συμπαράσταση των παραπάνω.

Τότε μια δράκα καραβοτσακισμένοι λαϊκοί αγωνιστές κομμουνιστές -μερικοί είμαστε Μακρονησιώτες- με την καθοδήγηση του Κόμματος αποφασίσαμε να υψώσουμε φωνή Διαμαρτυρίας και Συμπαράστασης ενόψει της Διεθνούς Συνάντησης Νομικών. Να μπορέσουμε να προβάλουμε το καίριο ζήτημα της ΕΙΡΗΝΗΣ που ποθούσε ο λαός μας, το μεγάλο «εφιάλτη» του ιμπεριαλισμού. Απόφασή μας ήταν να βάλουμε φωτεινή επιγραφή σε σημείο που να φαίνεται από τη Συνεδρίαση των ΝΟΜΙΚΩΝ που γινότανε στο Ζάππειο. Το σχέδιο που καταστρώσαμε για να επιτελέσουμε το στόχο μας ήταν να στηθεί η επιγραφή μας, να τοποθετηθεί αυτή απέναντι του Ζαππείου στην κορυφή του λοφίσκου που είναι προς την πλαϊνή, νότια πλευρά του Καλλιμάρμαρου «Σταδίου» (ήταν το καλύτερο σημείο για να τη δούνε από το χώρο της σύσκεψης).

Φτιάξαμε, λοιπόν, τη φωτεινή επιγραφή με τη λέξη «ΕΙΡΗΝΗ» που είχε γύρω στα 4 μέτρα μάκρος, λιγότερο από 1 μέτρο ύψος με, περίπου, 40 λαμπτήρες. Την ετοίμασε ο ηλεκτρολόγος, τη δοκίμασε, ήταν έτοιμη. Ενα βράδυ, νύχτα μετά τις 10 η ώρα, πήγαμε 2 σύντροφοι για αναγνώριση. Ο λοφίσκος ήταν περιφραγμένος με αγκαθωτό συρματόπλεγμα. Περάσαμε με προφύλαξη ανεβήκαμε μέσα από τα πεύκα επάνω όπου ήταν ισόπεδο αρκετό μέρος και στο βάθος είχε μια μονοκατοικία. Οπως την πλησιάσαμε προς τα μας είχε την κύρια είσοδο μ' ένα τσιμεντένιο στέγαστρο που είχε μια λάμπα του ηλεκτρικού, υπολογίσαμε ότι από κει θα παίρναμε ρεύμα από το ντουί, και αποχωρήσαμε χωρίς να μας έχει αντιληφθεί κανείς.

Είμαστε έτοιμοι, λοιπόν, για την επιχείρηση και ορίσαμε την ημέρα και την ώρα να κάνουμε την προσπάθεια. Κανονίσαμε να συναντηθεί η «ομάδα» στις 11.30 το βράδυ σε συγκεκριμένο σημείο μπροστά στο συρματόπλεγμα. Με ακρίβεια είμαστε όλοι παρόντες, στη θέση μας. Την επιγραφή τη μεταφέραμε μ' ένα ταξιτζή, με το ταξί του. Περάσαμε το συρματόπλεγμα ανεβήκαμε στο λοφίσκο και στήσαμε την επιγραφή στη θέση που είχαμε κανονίσει. Οι περισσότεροι, αμέσως, μετά, φύγανε. Μείναμε οι 2 που ενώσαμε το καλώδιο της επιγραφής στο ντουί του υπόστεγου. Με χαρά την είδαμε να φωτίζει, για 1-2 λεπτά όμως μόνο και, μετά, έσβησε. Οπως καταλάβαμε δε σήκωσε το «φορτίο» το ρεύμα της μονοκατοικίας. Τον ηλεκτρολόγο δεν τον είχαμε πάρει μαζί μας κι έτσι φύγαμε άπρακτοι, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε άλλο («η εγχείριση πέτυχε, αλλά ο ασθενής απεβίωσε»!).

Οι αστυνομικοί που κατέφθασαν λαχανιασμένοι, πήραν τα «λάφυρά» τους, δεν μπόρεσαν όμως να αποκομίσουν κανένα «αποτύπωμα» και βέβαια οι ιθύνοντες «κάνανε την πάπια» για να μην αποκαλυφθεί το «γεγονός» και βγει στη δημοσιότητα. Χάσαμε, έτσι, μια μεγάλη ευκαιρία.

Μια συντρόφισσα που συμμετείχε στην επιχείρηση, μετά από μερικές μέρες που τη συνάντησα, μου είπε με παράπονο: «Καλύτερα το είχα να με πιάνανε οι "χαφιέδες", παρά που δε μαθεύτηκε μια τόσο καλή δουλιά για το λαό μας». Ας είναι αυτή η αναφορά μνημόσυνο για τη συντρόφισσα που δε ζει σήμερα.