Συνεχίζεται η διαδοχολογία στη ΝΔ, στο φόντο της εκλογής νέου προέδρου, με νέα ονόματα να μπαίνουν στο τραπέζι. Το βασικό τους ζητούμενο, βέβαια, όπως μπαίνει και από μια σειρά άλλα αστικά κέντρα και παράκεντρα, είναι το πώς θα εμφανιστούν εκ νέου ικανοί στο εγχώριο κεφάλαιο ότι μπορούν να διαχειριστούν καλύτερα τα συμφέροντά του, το πώς θα συνεχίσουν να αποτελούν έναν από τους δύο βασικούς πυλώνες του αστικού πολιτικού συστήματος, ικανό να ενσωματώνει ευρύτερα εργατικά - λαϊκά στρώματα στην αντιλαϊκή πολιτική και στην εναλλαγή κομμάτων στην αστική διακυβέρνηση.

Σε αυτό το φόντο, μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Κυρ. Μητσοτάκη, την υποψηφιότητά τους ανακοίνωσαν επίσης ο Αδ. Γεωργιάδης και ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας, Απ. Τζιτζικώστας, ενώ ο Π. Ψωμιάδης, με ανοικτή επιστολή του, ζητά από τα μέλη της Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ να υπογράψουν την υποψηφιότητά του (σύμφωνα με το καταστατικό του κόμματος απαιτούνται 50 τέτοιες υπογραφές για να γίνει δεκτή η υποψηφιότητα από την Κεντρική Εφορευτική Επιτροπή).

Ο δε Ευ. Μεϊμαράκης, που δέχεται πιέσεις από στελέχη να είναι υποψήφιος, μέχρι στιγμής εμφανίζεται απρόθυμος. Διαψεύδει ότι είχε συνάντηση το Σαββατοκύριακο με τον πρώην πρόεδρο του κόμματος, Κ. Καραμανλή και προσώρας αρνείται να αναλάβει το ρόλο του «εξισορροπιστή» των διαφορετικών προσωπικών στρατηγικών που έχουν μεγαλοστελέχη της ΝΔ και του «συγκολλητικού στοιχείου» ανάμεσα στα βιλαέτια τους.

Σε αυτό το πλαίσιο, είπε χτες, μιλώντας σε δημοσιογράφους: «Η απόφαση είναι δική μου. Θα την ανακοινώσω όποτε κρίνω. Σέβομαι τη γνώμη όλων. Συζητάω με όλους. Αλλά δε θα μου επιβάλλει κανείς και καμιά τίποτα και ό,τι γίνει δε θα είναι προϊόν παρασκηνιακής συνεννόησης. Αν πάρω απόφαση, θα την πάρω με πολιτικά κριτήρια για να αλλάξω τη ΝΔ, να είμαι καιρό και όχι για να κάνω τον τοποτηρητή».

Σημειωτέον, είναι ίσως χαρακτηριστικές του κλίματος που επικρατεί στο εσωτερικό της ΝΔ, πληροφορίες ότι Μεϊμαράκης και Μητσοτάκης είναι δυσαρεστημένοι με το γραμματέα του κόμματος και πρόεδρο της Κεντρικής Εφορευτικής Επιτροπής, Αν. Παπαμιμίκο, για κινήσεις που φέρεται να έκανε υπέρ της υποψηφιότητας Τζιτζικώστα.

Ολα αυτά συμβαίνουν ενώ μια σειρά επιτελεία βάζουν ανοικτά ζήτημα αναμόρφωσης της ΝΔ, ώστε να συνεχίσει να παίζει με αξιώσεις το ρόλο της στο αστικό πολιτικό σκηνικό.

Εγραφαν π.χ. τα «Νέα» το Σάββατο, σε άρθρο με τίτλο «Κατεστημένες δημογεροντίες»: «Στην πολιτική τα κόμματα αλλάζουν για να μείνουν οι παρατάξεις ίδιες. Συνήθως αλλάζουν πρόσωπα και δομές, ενίοτε αλλάζουν και όνομα (...) Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επανίδρυσε τον Ελληνικό Συναγερμό ως ΕΡΕ το 1956 και επανήλθε από το Παρίσι το 1974, για να ιδρύσει τη ΝΔ. Αλλοτε η αλλαγή σηματοδοτεί το πέρασμα σε μια νέα ηγεσία. Αλλοτε ανταποκρίνεται στο πέρασμα σε μια άλλη εποχή. Αλλοτε πάλι, η αλλαγή ονόματος απλώς επιχειρεί να εκβιάσει την αλλαγή (...) Συζήτηση (σ.σ. στη ΝΔ) για αλλαγή ονόματος γίνεται καιρό (...) Ολα αυτά με φόντο μια εκλογή νέου αρχηγού που θα γίνει με τη διαδικασία του κατεπείγοντος από τη βάση την 1η Νοεμβρίου. Το γκράντε συνέδριο είναι για μετά. Αυτό σημαίνει ότι η ΝΔ χάνει ενδεχομένως μια ευκαιρία να εκσυγχρονιστεί. Στο εξωτερικό, τα κόμματα, δεξιά ή όχι, δεν εκλέγουν αρχηγό για όλες τις χρήσεις. Εχουν επικεφαλής - πρόεδρο ή γραμματέα, αδιάφορο - για το κόμμα. Και επιλέγουν υποψήφιο πρωθυπουργό όταν έρθει η ώρα. Είναι μια λογική που διαχωρίζει τους ρόλους: άλλος τρέχει τον κομματικό μηχανισμό - που στην εποχή του "facebook" και του "twitter" δεν έχει και τόση αξία. Και άλλος - αυτός που τη δεδομένη στιγμή έχει τη μεγαλύτερη πιθανότητα να κερδίσει - κατεβαίνει στις εκλογές. Αυτά, όμως, είναι για προηγμένες πολιτικές αγορές. Και όχι για κατεστημένες δημογεροντίες...».

Ενδεικτικό της πρεμούρας τους να διασφαλίσουν πόλο εναλλαγής στη διαχείριση της αστικής εξουσίας, είναι το γεγονός πως ο ΔΟΛ επανήλθε χτες στο ζήτημα, καλώντας από τα «Νέα» της Δευτέρας τη ΝΔ «να πάρει αποστάσεις από ένα μνημόνιο που η ίδια η αντιπολίτευση ψήφισε το καλοκαίρι στα τυφλά, χωρίς όρους και προϋποθέσεις», με το σκεπτικό ότι το τρίτο μνημόνιο βασίζεται «στην κατακόρυφη αύξηση της φορολογίας (...) και μεταφέρει το βάρος στα κοινωνικά στρώματα που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της αντιπολίτευσης». Τοποθέτηση που ουσιαστικά σηματοδοτεί τις αντικειμενικές αντιφάσεις της αστικής διαχείρισης: Από τη μία τα ίδια κέντρα καλούσαν και καλούν τις αστικές πολιτικές δυνάμεις να συμπήξουν ένα «εθνικό μέτωπο» στήριξης των επόμενων αντιλαϊκών μέτρων προς αναθέρμανση της καπιταλιστικής οικονομίας. Και από την άλλη ψάχνονται, μεταξύ άλλων, για να δουν πού θα διοχετεύσουν, ανώδυνα για το σύστημα και την αστική εξουσία, τη λαϊκή δυσαρέσκεια που γεννούν αυτά ακριβώς τα μέτρα...