«Δεν μπορεί να υπάρξει λαϊκή κυριαρχία χωρίς εθνική ανεξαρτησία, αλλά επίσης η εθνική ανεξαρτησία έχει έρεισμα τη λαϊκή εξουσία. Δυστυχώς, αυτές οι αρχές υποχωρούν με την ανοχή και ενθάρρυνση κύκλων πολιτικών, οικονομικών αλλά με πολλή μου λύπη προσθέτω και ενός τμήματος της διανόησης. Βεβαίως, κάθε συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς συνεπάγεται μια περιορισμένη μείωση της εθνικής κυριαρχίας. Εδώ όμως περνάμε μια περίοδο που επιδιώκεται σχεδόν η κατάλυση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, με διάφορους τρόπους και με διάφορα ψευδώνυμα ως προς τους στόχους που τάχα αποβλέπουν αυτοί που προωθούν τα όσα γίνονται κατά των δύο αυτών αλληλένδετων κυριαρχιών.
Εχω πει και άλλωτε πως εγώ δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν ο κύριος Μιλόσεβιτς είναι υπεύθυνος για πράξεις που θα δικαιολογούσαν μια κύρωση. Γνωρίζω όμως ότι ο μόνος αρμόδιος να το κρίνει είναι ο λαός της Γιουγκοσλαβίας δια μέσω των δημοκρατικά νομιμοποιημένα εκπροσώπων του και δια μέσω των αρμόδιων δικαιοδοτικών οργάνων. Από τις πληροφορίες που έχουμε, το μεν αρμόδιο δικαστήριο κηρύχτηκε κατά της έκδοσης του Μιλόσεβιτς, ο πανηγυρικά εκλεγμένος Πρόεδρος του κράτους φαίνεται να ήταν αντίθετος για την έκδοση και παράδοση του Μιλόσεβιτς στο καλούμενο δικαστήριο της Χάγης. Υπήρξε μια αρπαγή συνδυασμένη με μια πίεση ότι δε θα προσφερόταν στο κράτος της Γιουγκοσλαβίας η αναμενόμενη και αναγκαία οικονομική βοήθεια αν δεν παραδιδόταν με τον τρόπο που παραδόθηκε ο Μιλόσεβιτς σε αυτό το καλούμενο δικαστήριο της Χάγης».