Αυτές οι συνθήκες, κλόνισαν σταθερές πεποιθήσεις στο εργατικό κίνημα, επέδρασαν αρνητικά στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και στα κόμματα της εργατικής τάξης, συνέβαλλαν στην εκδήλωση τάσεων συμβιβασμού, υποταγής στη συγκεκριμένη πραγματικότητα, ενδυνάμωσαν τάσεις μοιρολατρίας. Αλλά οι επιδράσεις στα συγκεκριμένα καθοδηγητικά στελέχη του ΚΚΕ, τα οποία στράφηκαν ενάντια στο ίδιο τους το Κόμμα, δηλαδή ενάντια στον ως τότε εαυτό τους, αυτοδιαμορφώθηκαν ως αιχμή του δόρατος του αντικομμουνισμού -συνειδητά ή ασυνείδητα δεν έχει σημασία- δύσκολα μπορούν να δικαιολογηθούν αιτίες όπως «κλονισμός πεποιθήσεων», ως αδυναμία κατανόησης των συγκεκριμένων εξελίξεων...

Αλλά ανεξάρτητα απ' αυτό, η τότε αστική προπαγάνδα περί «κοσμογονικών αλλαγών», περί κατάρρευσης ενός κοινωνικοοικονομικού συστήματος γιατί δεν ήταν σοσιαλισμός, ότι δεν υπήρξε ως τέτοιος ποτέ γιατί η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση ήταν «βιασμός της ιστορίας», βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του αντικομμουνιστικού οπλοστασίου των συγκεκριμένων στελεχών. Που από το δρόμο της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης τον οποίο ακολουθούσαν, πέρασαν στο δρόμο της ταξικής πάλης του κεφαλαίου ενάντια στο εργατικό κίνημα και το Κομμουνιστικό Κόμμα. Κάτι χειρότερο. Προετοίμαζαν το έδαφος της επίθεσης, όντας στελέχη του ΚΚΕ, προκειμένου η επίθεση αυτή να είναι όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματική. Και αξιοποίησαν και τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων.

Τη συγκεκριμένη περίοδο το ΚΚΕ προετοίμαζε το 13ο Συνέδριό του, μέσα σε οξύτατη εσωκομματική διαπάλη απ' αυτά τα στελέχη, μέλη της ΚΕ του Κόμματος. Η αντιπαράθεσή τους με το Κόμμα εστιαζόταν στην άρνηση του χαρακτήρα του κόμματος, ως επαναστατικού λενινιστικού κόμματος νέου τύπου και επιδίωκαν τη διάχυσή του μέσα στο ΣΥΝ, σε συνδυασμό, από κοινού με άλλες δυνάμεις του τότε Συνασπισμού, για τη μετατροπή του από συνασπισμό κομμάτων σε ενιαίο πολυτασικό κόμμα.

Αρνούνταν την ταξική πάλη και την προοπτική του σοσιαλισμού, αρνούνταν την ύπαρξη εργατικής τάξης και διεξήγαγαν οξύτατη φραξιονιστική πάλη μέσα στο κόμμα.

Είχε προηγηθεί η κρίση του '89, οπότε είχε αποχωρήσει μια ομάδα στελεχών της ΚΕ και η διάσπαση της ΚΝΕ, δημιουργώντας άλλο πολιτικό φορέα, το ΝΑΡ.

Η διαπάλη με την οπορτουνιστική τάση που επιδίωκε τη σοσιαλδημοκρατικοποίηση ή και τη διάλυση του Κόμματος επικεντρώθηκε σε θεμελιακά θεωρητικά, ιδεολογικοπολιτικά ζητήματα, για το χαρακτήρα, τη στρατηγική και την ταχτική του ΚΚΕ.

Απαιτούσαν από το ΚΚΕ να αυτοδιαλυθεί! Το αποτέλεσμα, βέβαια, ήταν να δρομολογήσουν τη μετατροπή του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου -που είχε δημιουργηθεί με πρωτοβουλία του ίδιου το ΚΚΕ υλοποιώντας σχετική κατεύθυνση του 12ου Συνεδρίου του Κόμματος- από συμμαχία κομμάτων σε ενιαίο κόμμα.

Πέρασαν 10 και πλέον χρόνια απ' αυτή την περίοδο. Στα δέκα αυτά χρόνια - αν και πολύ σύντομη ιστορικά περίοδος - η ίδια η ζωή, οι ίδιες οι κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές εξελίξεις, στην Ελλάδα και διεθνώς, επιβεβαιώνουν τις θέσεις του ΚΚΕ, την πολιτική και τη στρατηγική του, την αναγκαιότητα της ύπαρξης και δράσης του. Δικαιώνει την επιλογή της ηγεσίας του Κόμματος και της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών του να υπερασπιστούν τις αρχές λειτουργίας του Κόμματος και το χαρακτήρα του ως επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα.

Ταυτόχρονα, διαψεύδονται οριστικά τα ιδεολογήματα «περί του τέλους της ιστορίας και των ιδεολογιών». Και, βεβαίως, οι εξελίξεις κατέδειξαν ολοφάνερα, όχι μόνον το ρόλο και τις ευθύνες της ομάδας αυτών των στελεχών της «αναθεωρητικής ομάδας» στη διάσπαση του ΚΚΕ, αλλά κυρίως έδειξαν τη χρεοκοπία των αναθεωρητικών τους απόψεων: για το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας και την προσαρμογή της απόλυτα, στις νέες συνθήκες της ιμπεριαλιστικής τάξης και της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης.

Σ' αυτά τα χρόνια εντάθηκαν οι ωμές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και οι περιφερειακοί πόλεμοι, με τρανταχτό παράδειγμα το ΝΑΤΟικό πόλεμο στα Βαλκάνια και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας και οι κυβερνήσεις της συμμετέχουν ενεργά στην ιμπεριαλιστική τάξη, προσδοκώντας ψίχουλα από το μοίρασμα της λείας.

Λαοί ολόκληροι καταδικάζονται στην πείνα και την ανέχεια, πρώτ' απ' όλα των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, ενώ ληστεύεται ασύδοτα ο παραγωγικός πλούτος των φτωχών χωρών από τα διεθνικά μονοπώλια. Η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης εντείνεται με την κατάργηση εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, όπως η κατάργηση του 8ωρου και του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου, η ανατροπή και διάλυση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, του δημόσιου συστήματος υγείας - πρόνοιας, οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση, οι ιδιωτικοποιήσεις κρατικής ιδιοκτησίας επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, για να αυξάνονται τα κέρδη των μονοπωλίων, του μεγάλου κεφαλαίου. Ενα πλέγμα αυταρχικών μέτρων κατασταλτικού χαρακτήρα απλώνεται ως μοχλός τσακίσματος της λαϊκής κοινωνικοπολιτικής δράσης (π.χ., τρομονόμοι κλπ.), ως το απαραίτητο εργαλείο επιβολής της πολιτικής της άρχουσας τάξης.

Ταυτόχρονα, διευρύνονται οι ζώνες φτώχειας και εξαθλίωσης εκατομμυρίων και εκατομμυρίων εργαζομένων σ' όλες τις χώρες και στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Το επιβεβαιώνει η νέα επιθετική δομή του ΝΑΤΟ και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις όπου Γης, τα νέα σχέδια των ΗΠΑ για την αντιπυραυλική άμυνα.

Οι ίδιες οι εξελίξεις στην ιμπεριαλιστική Εύρωπαική Ενωση επιβεβαιώνουν τον ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας και των κεντροαριστερών κυβερνήσεων που, ακριβώς, προωθούν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις σε βάρος των λαών. Που συμμετέχουν, από κοινού με τις ΗΠΑ, στις ωμές επεμβάσεις και τους πολέμους ενάντια στους λαούς που αντιστέκονται. Που προωθούν αντιδημοκρατικές - τρομοκρατικές διατάξεις και νόμους (Σένγκεν, δορυφορικό σύστημα παρακολούθησης ΕΣΕΛΟΝ κλπ.), δυνάμεις ταχείας επέμβασης κατά των λαών κλπ.

Ολες αυτές οι εξελίξεις, σε συνδυασμό με τις αντίστοιχες αντιλαϊκές - αντιδημοκρατικές πολιτικές που εφαρμόζονται στο εσωτερικό της χώρας μας, από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, με «αριστερό» στήριγμα τον ΣΥΝ, επιβεβαιώνουν ακριβώς, την αναγκαιότητα τής ανασυγκρότησης και δράσης του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, ως διακριτού πόλου στο παγκόσμιο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, προκειμένου να υπάρξει ενιαία στρατηγική ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Επιβεβαιώνουν ως θεμελιακό ζήτημα για την εργατική τάξη και το λαό της Ελλάδας την αναγκαιότητα της ύπαρξης, δράσης και ενίσχυσης του ΚΚΕ. Γιατί ο καπιταλισμός, έχοντας περάσει οριστικά στην αντίδραση ιστορικά είναι ξεπερασμένος. Μόνο που δεν πρόκειται να καταρρεύσει το κοινωνικοοικονομικό σύστημα απλά ως χάρτινος πύργος, αλλά ανατρέπεται από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, προκειμένου η κοινωνική εξέλιξη να περάσει στο ανώτερο της στάδιο, το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.

Στο φόντο αυτών των εξελίξεων, έχει σημασία να θυμίσουμε τι έγινε πριν δέκα χρόνια. Πώς φτάσαμε στο 1991 στη διάσπαση του ΚΚΕ. Για να δοθεί η ευκαιρία, στο φόντο της διαμορφούμενης σήμερα πραγματικότητας, και παρουσιάζοντας τις εκτιμήσεις και τα συμπεράσματα του Κόμματος, να συμβάλλουμε στην ενδυνάμωση της ενότητας δράσης της εργατικής τάξης, στην κοινή δράση με τ' άλλα λαϊκά στρώματα, στην κοινωνικοπολιτική συσπείρωση μέσα από τους διεκδικητικούς μαζικούς λαϊκούς αγώνες.

Ετσι, από σήμερα, ο «Ριζοσπάστης» με σειρά δημοσιευμάτων θα αναφερθεί σε κείνα τα γεγονότα, πιστεύοντας ότι συμβάλλει στην καλύτερη κατανόησή τους και στην ανάγκη για ολόπλευρη ενίσχυση του ΚΚΕ για τη δημιουργία του Αντιμονοπωλιακού Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού Μετώπου πάλης του Λαού για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία.