Οι Ολλανδοί, με πολιτική αφομοίωσης των ξένων μοναδική στην Ευρώπη, το 'χουν διπλό παράπονο. Απ' τη μια, τους δίνουν όσα και στους εαυτούς τους, για να μπορούν οι μετανάστες να κάνουν τις ταπεινές βρωμοδουλιές, αλλά τους βλέπουν να γκετοποιούνται αρνούμενοι να ενσωματωθούν στην κοινωνία τους. Απ' την άλλη, ανησυχούν που υπάρχουν σχολεία με 2 Ολλανδούς και 30 μεταναστόπουλα στην κάθε τάξη, ενώ στην πρωτεύουσα φρικιούν στην ιδέα πως σύντομα θα έχουν νέγρο (έτσι το λένε, nigger σαν την αμερικάνικη ρατσιστική βρισιά) κι ίσως και μουσουλμάνο δήμαρχο.

Δεν είναι περήφανοι για το «Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για τα εγκλήματα στην πρώην Γιουγκοσλαβία». Ως επένδυση το βλέπουν. Προσοδοφόρα. Κι ο Τύπος, τα ΜΜΕ και η κοινή γνώμη ήταν ιδιαίτερα αυστηρά με τη διαδικασία απαγωγής - παραπομπής του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Μια γενιά εκσυγχρονισμένων πρώην αποικιοκρατών και οικονομικού κοσμοπολιτισμού μεγαλώνει στην Ολλανδία. Η βασιλευομένη δημοκρατία της έχει επαρκή χρήματα για να μαντρώνει Σέρβους, Βαλκάνιους «τρομοκράτες» των δυτικών επενδύσεων - ληστείας στην ξενοδοχειακής δομής υπερφρουρούμενη φυλακή του Σεβενίνγκεν, στο Φάληρο της Χάγης με τις ψαροταβέρνες και τα κότερα αναψυχής.

Απομονωμένο από την τοπική κοινωνία, το Δικαστήριο κάνει τη δουλιά του. Εξαντλεί όλο το υποκριτικό ρεπερτόριο της αστικοδημοκρατικής ποινικής δικαιοσύνης με πολύ συγκεκριμένο σενάριο: Να εξοντώνει πρέπει τους εχθρούς των αφεντικών του, ξεναγώντας στους χώρους του μαθητές και φοιτητές ώστε να εκπαιδεύονται στη νοεταξίτικη δικαιική πραγματικότητα. Με τρόπο κομψό. Δήθεν διάφανο. Με όλους τους τύπους. Με δικαιολογημένη βαρβαρότητα. Με υποταγή της νοημοσύνης στη σκοπιμότητα.

Πέρασα από ανάκριση πρώτου βαθμού. Οι ερωτήσεις του κυρίου αρμοδίου υπαλλήλου Κρίστιαν Ροντ, θύμιζαν εισαγγελέα έκτακτου στρατοδικείου. Αλλά μοντέρνου βεβαίως. Με γυρισμένη την πλάτη σε μένα, μπροστά από οθόνη υπολογιστή, τσεκάριζε τις απαντήσεις που του έδινα από τις πληροφορίες (το φακέλωμα) που είχε μπροστά του για μένα. Οταν μάλιστα είδε στο Ιντερνετ τα ονόματα και τα μέλη της επιτροπής που διεθνώς υπερασπίζεται όχι το πρόσωπο Μιλόσεβιτς στενά, αλλά την ίδια την αντισταθείσα στο ΝΑΤΟ χώρα του και μαζί όσους αντιστέκονται στην πλανηταρχική δυτική νομιμότητα των επικυρίαρχων της Γης, στάθηκε στους χαρακτηρισμούς που αποδίδονται στα αφεντικά του κατακίτρινος αλλά παγερά συγκρατημένος. «Ωστε είμαστε ναζί;» του ξέφυγε.

Κι ύστερα άρχισε ο εκβιασμός: Είστε πολιτικός; Αρα ο Μιλόσεβιτς θα συζητήσει πολιτικά. Αλλά δεν είναι τίποτα πια. Ενας δικός μας κρατούμενος. Αρα απαγορεύεται να σας δει. Είστε δικηγόρος; Δε σας έχει διορίσει. Δεν αναγνωρίζει το δικαστήριο. Αρα δε δικαιούται συνηγόρου. Αμα θέλει ας διορίσει, να σας δει στο μέλλον, όταν το κρίνουμε ορθό και βολικό. Αλλωστε πρέπει να ελέγξουμε αυστηρά την ασφάλειά του. Κινδυνεύει, όπως κι εμείς από σας. Μας λείπουν στοιχεία για σας. Τους είπα να ρωτήσουν αν έχω σκοπό να... απαγάγω τον Μιλόσεβιτς και να ανατινάξω το δικαστήριο ως κομίζουσα και 80 υπογραφές από τις 100 των βουλευτών της Ελλάδας του α' θερινού τμήματος της Βουλής. Είπαν θέλω μελέτη ως πρόσωπο και μια δήλωση του Μιλόσεβιτς ότι ενεργώ ως δικηγόρος κι όχι ως νομικός σύμβουλος, ώστε να αποδεχτεί εμμέσως πλην σαφώς τη δικαιοδοσία τους. Σε πολλές από τις ερωτήσεις είχα τη βεβαιότητα πως αν απαντούσα όπως ήθελαν θα με «συνελάμβαναν» ευχαρίστως. Να με κάθιζαν στο σκαμνί με όλους τους ομοίους μου να ξεμπέρδευαν με τα θρασίμια που τους αμφισβητούν.

Σκεφτόμουν πως «ο φυσικός δικαστής» είναι η θεμελιώδης έννοια δικαίου. Ως σήμερα. Μετά τη... Χάγη, ξέρω πως πρέπει να παλέψουμε να ξεφύγουμε από τους αφύσικους αυτόκλητους δικαστές μας. Με το ίδιο σθένος, πάθος, δύναμη κι οργή που παλεύουμε για να μη γίνονται ανθρωπιστικοί, ισοπεδωτικοί βομβαρδισμοί από τα τέρατα του ευρωατλαντικού νεοναζισμού. Οψόμεθα.