Η κυβέρνηση προωθεί αντεργατικές αλλαγές στον ΟΑΕΔ και ετοιμάζεται να καταθέσει στη Βουλή σχετικό νομοσχέδιο. Ο υπουργός Εργασίας Γιαννίτσης και ο υφυπουργός Πρωτόπαπας, αλλά και άλλοι παρατρεχάμενοι έχουν ξαμοληθεί και προσπαθούν να θολώσουν τα νερά και να εξαπατήσουν τους εργαζόμενους, προβάλλοντας τη θέση ότι οι αλλαγές αυτές είναι αναγκαίες και θα κάνουν τον οργανισμό αποτελεσματικότερο.

Οι αλλαγές στον ΟΑΕΔ είναι σε αντιδραστική κατεύθυνση. Υπηρετούν ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου και για λογαριασμό του επιδιώκουν να κάνουν τον οργανισμό ακόμα πιο αποτελεσματικό.

Αυτό το νόημα έχει η προσαρμογή του ΟΑΕΔ στις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που με την οδηγία 641 καθορίζει το σχετικό πλαίσιο για την αλλαγή του χαρακτήρα του Οργανισμού Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού.

Η οδηγία βγάζει μάτι: «Τα κράτη - μέλη θα πρέπει να αναπτύξουν τις σωστές συνθήκες για τις δημόσιες υπηρεσίες απασχόλησης, ώστε να εργάζονται σε μια αγορά με αυξανόμενο αριθμό φορέων που παρέχουν υπηρεσίες απασχόλησης. Τώρα οφείλουν να επιτύχουν σε ένα ανταγωνιστικότερο περιβάλλον και να οικοδομήσουν τη θέση τους στην αγορά, εξυπηρετώντας τους πελάτες τους»!!

Το συμπέρασμα για την αντιδραστική κατεύθυνση των αλλαγών στον ΟΑΕΔ και τον ταξικό τους χαρακτήρας εξάγεται εύκολα, εάν αντιμετωπιστεί ο ΟΑΕΔ ως ένας κρίκος προώθησης της αντιλαϊκής πολιτικής, των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στον τομέα της εργασίας και των εργασιακών σχέσεων. Εάν σκεφτεί κάθε εργαζόμενος και άνεργος τα εξής ζητήματα:

Βρισκόμαστε απέναντι σε μια ολομέτωπη επίθεση, που ανατρέπει το σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας και τις συλλογικές συμβάσεις και επιβάλλει τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, μετατρέποντας χιλιάδες εργαζομένων σε «απασχολήσιμους», θύματα της πιο βάρβαρης εκμετάλλευσης της εργοδοσίας.

Αντιμετωπίζουμε μια πολιτική, που χτυπάει, μειώνει την τιμή της εργατικής δύναμης και προσφέρει στο κεφάλαιο φτηνότατο εργατικό δυναμικό.

Βιώνουμε μια πολιτική, που, αντί να διαθέσει τα κονδύλια του ΟΑΕΔ και άλλα κονδύλια για τη στήριξη των ανέργων και των οικογενειών τους, δίνει δισεκατομμύρια στους εργοδότες και πριμοδοτεί τα κέρδη τους.

Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι η καθήλωση των επιδομάτων ανεργίας σε απαράδεκτα χαμηλά επίπεδα και η άρνηση κάλυψης εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων.

Ζούμε μια πολιτική, που παραδίνει τον τομέα της κατάρτισης, αλλά και της εξεύρεσης εργασίας, στο ιδιωτικό κεφάλαιο μέσω τον ιδιωτικών σχολών και των δουλεμπορικών γραφείων.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, προωθούνται οι αλλαγές στον ΟΑΕΔ, για να προσαρμοστεί ακόμα περισσότερο στις ανάγκες του κεφαλαίου. Να διαμορφωθούν ακόμα πιο στυγνοί όροι και να προσφερθεί στο κεφάλαιο ακόμα πιο φτηνή εργατική δύναμη.

Ταυτόχρονα, μέσα από τις αντιδραστικές αλλαγές, η κυβέρνηση προσβλέπει σε δύο ακόμα στόχους:

Α) Την τεχνητή μείωση του ποσοστού της ανεργίας, ιδιαίτερα της μακροχρόνιας, μέσα από το δρόμο της αποθάρρυνσης και του αποκλεισμού των ανέργων, του συμψηφισμού τον θέσεων εργασίας με αυτές της μερικής και της προσωρινής απασχόλησης.

Β) Τη μείωση του επιδόματος ανεργίας και τη μείωση του αριθμού των ανέργων που θα λαμβάνουν επίδομα ανεργίας, κι αυτό στο όνομα της περικοπής των κοινωνικών δαπανών, ώστε να εξασφαλιστούν περισσότερα χρήματα για το «τάισμα» της πλουτοκρατίας.

Το κύκλωμα θα λειτουργεί ως εξής:

Ο ΟΑΕΔ θα υλοποιεί την παραπάνω πολιτική. Για να γίνει αυτό, απαιτούνται πιο ευέλικτα οργανωτικά σχήματα, τα οποία θα λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, θα αντιμετωπίζουν τον άνεργο σαν είδος που κοστίζει ακριβά, σαν εμπορεύσιμο είδος.

Για το λόγο αυτό, δημιουργούνται τρείς ανώνυμες εταιρίες, που παρουσιάζονται ως εξής:

Α) Μονάδα υποστήριξης ανθρώπινου δυναμικού, που θα συστήσει «Κέντρα Προώθησης της Απασχόλησης» (ΚΠΑ), τα οποία θα λειτουργούν στη βάση της «παροχής εξατομικευμένων υπηρεσιών».

Κατ' αρχήν, τα ΚΠΑ έχουν νομοθετηθεί με το νόμο 2434/96 περί εφαρμογής μέτρων «ενεργητικής πολιτικής» για την απασχόληση,(δηλαδή μεσολάβηση για τον εφοδιασμό των επιχειρήσεων με «απασχολήσιμους»).

Σύμφωνα με πληροφορίες, από το υπουργείο Εργασίας, μέχρι σήμερα έχουν λειτουργήσει περίπου 50 ΚΠΑ και μπορούν να βγουν συμπεράσματα, βάσει των κριτηρίων της συνεχούς αύξησης της ανεργίας και της χειροτέρευσης της κατάστασης των ανέργων.

Οι λεγόμενες «εξατομικευμένες υπηρεσίες» δεν είναι τίποτα άλλο από την εκμετάλλευση των προσωπικών και οικογενειακών αναγκών του κάθε ανέργου, τον εκβιασμό του να αποδεχτεί μια θέση «απασχολήσιμου», μια ατομική σύμβαση με αντεργατικούς όρους, με υποτυπώδη αμοιβή, ανύπαρκτα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα.

Β) Μονάδα για την επαγγελματική κατάρτιση, που θα έχει την ευθύνη για τη λειτουργία των ΙΕΚ και των ΚΕΚ του ΟΑΕΔ, στη βάση αναλώσιμων και αποσπασματικών γνώσεων, που θα παρέχονται μέσα από τα σχετικά προγράμματα που στηρίζονται στο δόγμα της διά βίου μάθησης, άρα της διά βίου αναζήτησης εργασίας.

Γ) Παρατηρητήριο απασχόλησης, που αφορά την υποδομή για τη συλλογή και επεξεργασία στοιχείων κλπ., προσαρμοσμένο στις ανάγκες των επιχειρήσεων.

Ολα αυτά καταλήγουν σ' αυτό που δήλωσε με άλλα λόγια ο υπουργός Εργασίας Γιαννίτσης στη συνέντευξή του στις 25 Ιούλη.

Δημιουργία μηχανισμού για να μπορούν οι επιχειρήσεις να απευθύνονται και να ικανοποιούνται και μέσα από το δημόσιο σύστημα και όχι μόνο μέσα από τα ιδιωτικά γραφεία ανεργίας.

Εδώ πρέπει να ληφθεί υπόψη το εξής:

Νομιμοποιούνται και θωρακίζονται τα ιδιωτικά δουλεμπορικά γραφεία, που θα λειτουργούν ως επιχειρήσεις με αντικείμενο την εκμετάλλευση του δικαιώματος δουλιάς των ανέργων.

Ταυτόχρονα, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις ανώνυμες εταιρίες του ΟΑΕΔ και τα δουλεμπορικά γραφεία θα υποτάσσεται στο στόχο της παροχής καλύτερων υπηρεσιών προς τις επιχειρήσεις, δηλαδή φτηνότερου εργατικού δυναμικού. Ο ανταγωνισμός θα έχει μια και μόνο κατεύθυνση την προς τα κάτω διαμόρφωση των όρων αμοιβής, ασφάλισης και εργασίας.

Για να μην υπάρξει κανένα κενό στη λειτουργία αυτού του αντεργατικού κυκλώματος, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να νομοθετήσει τη δημιουργία των «Εταιριών Προσωρινής Απασχόλησης», ανώνυμων εταιριών, οι οποίες έχουν ως αντικείμενο δραστηριότητας την παροχή εργασίας από μισθωτούς τους σε άλλο εργοδότη (έμμεσο εργοδότη) με τη μορφή της προσωρινής απασχόλησης.

Πρόκειται για άλλη μια μορφή δουλεμπορίου. Τη μορφή της παραχώρησης, της υπενοικίασης εργαζομένων από εργοδότη σε εργοδότη.

Αρχίζουν ακόμα μεγαλύτερες περικοπές, ανοίγει ένας ατέλειωτος ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ, σχεδιάζεται ένας μαζικός απεργοσπαστικός μηχανισμός!!

Εάν δούμε όλη αυτήν τη διαδικασία στην εξέλιξή της, είναι φανερό ότι βρισκόμαστε σε μια πορεία επιδείνωσης της κατάστασης των ανέργων, του συνόλου της εργατικής τάξης. Σε μια πορεία υποκατάστασης της πλήρους απασχόλησης από τη μερική και προσωρινή απασχόληση, επιτάχυνσης της ανατροπής εργασιακών, ασφαλιστικών, μισθολογικών δικαιωμάτων, με τη συμβολή και του ΟΑΕΔ.

Εάν εξετάσουμε τις εξελίξεις στον ΟΑΕΔ με βάση τη γενικότερη πείρα από τις ιδιωτικοποιήσεις, μπορούμε να πούμε ότι, ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου, θα εξελιχθεί και η πορεία της πλήρους ιδιωτικοποίησης. Το πρόσχημα της κυβέρνησης, που λέει ότι οι ανώνυμες εταιρίες του ΟΑΕΔ στηρίζονται σε μια μόνη μετοχή που ελέγχεται από τον ΟΑΕΔ, είναι τυπικό ζήτημα, που οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου το ξεπερνούν, όπως ξεπέρασαν τόσα και τόσα και έφθασαν στην παράδοση του 51% και πάνω από το 51% των μετοχών επιχειρήσεων κρατικής ιδιοκτησίας. Από τη στιγμή που ανοίγει ο δρόμος, «ενός κακού μύρια έπονται».

Η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ στηρίζει αυτήν την αντιλαϊκή πολιτική, έχει βάλει το χέρι της για την προώθηση των αντιδραστικών αλλαγών μέσα από τον κοινωνικό διάλογο της απάτης (1997-'98 ), προσπαθεί να χρυσώσει το χάπι με ευχολόγια και ανούσια φτιασιδώματα. Είναι συνυπεύθυνη.

Η ΝΔ την περίοδο 1990-'93 ψήφισε και εφάρμοσε το νόμο 2639/98 για την ανατροπή βασικών εργασιακών δικαιωμάτων, παπαγαλίζει τις θέσεις του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων, είναι υπέρ της πλήρους απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας, συμφωνεί με τις αντεργατικές αλλαγές και επαυξάνει.

Ο ΣΥΝ στηρίζει την ουσία των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και προσπαθεί να καλυφθεί πίσω από δευτερεύοντα ζητήματα για τον έλεγχο αυτής της άθλιας κατάστασης.

Η λογική του «εφικτού» και του «ρεαλιστικού» αποδείχτηκε βούτυρο στο ψωμί της κυβερνητικής πολιτικής. Η χρεοκοπία της αποδεικνύεται και από το γεγονός της επέκτασης των ελαστικών μορφών απασχόλησης, που έχει πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας, αφού οι πρώτες παραβιάσεις του ωραρίου έδωσαν τη σκυτάλη στην απασχόληση με τα «πατίνια» και στην ενοικίαση εργαζομένων, στο χτύπημα του 8ωρου - 7ωρου μέσα από το νόμο 2837/2000 της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Οι εργαζόμενοι καλούνται να βγάλουν γενικότερα συμπεράσματα.

Οι στόχοι πάλης δεν μπορεί να είναι αμυντικοί, να υποκλίνονται στα τετελεσμένα της αντιλαϊκής πολιτικής.

Απαιτείται διαρκής αγώνας ενάντια στις ευέλικτες μορφές απασχόλησης και τη σχετική νομοθεσία. Αμφισβήτηση, μπλοκάρισμα των αντεργατικών μέτρων στην πράξη, μέσα στους χώρους δουλιάς. Πάταξη του δουλεμπορικού κυκλώματος, κατάργηση των ιδιωτικών γραφείων ανεργίας.

Οργανωμένη, μαζική αντιπαράθεση ενάντια στις αντιδραστικές αλλαγές στον ΟΑΕΔ, συντονισμένη δράση των εργαζομένων, των ανέργων με τους εργαζόμενους στον οργανισμό, των οποίων τα δικαιώματα συνθλίβονται στις μυλόπετρες των αντιδραστικών αλλαγών.

Διεκδίκηση πλήρους - σταθερής απασχόλησης. 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο με αμοιβές και ασφαλιστικά δικαιώματα, που θα ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Αύξηση του επιδόματος ανεργίας στο 80% του μισθού, ασφαλιστική, ιατροφαρμακευτική κάλυψη όλων των ανέργων και των οικογενειών τους.

Το αντιπάλεμα της επίθεσης επιβάλλει συσπείρωση δυνάμεων γύρω από το αγωνιστικό πλαίσιο, καλή οργάνωση, συγκρότηση επιτροπών αγώνα στους τόπους δουλιάς, ενεργοποίηση, μαζικοποίηση των σωματείων, σύγκρουση με τη λογική της «κοινωνικής συναίνεσης», πάλη για τον ταξικό προσανατολισμό του σ.κ.

Η αντιλαϊκή πολιτική θα γεννά συνεχώς αντεργατικά μέτρα.

Οι εξελίξεις θέτουν με επιτακτικό τρόπο την αναγκαιότητα αλλαγής του συσχετισμού δύναμης, την ενίσχυση του ΚΚΕ ως προϋπόθεση για την αποτελεσματικότητα του αγώνα.

Μέσα από την καθημερινή πάλη, προβάλλει η αλήθεια, που τονίζει ότι το δικαίωμα στη δουλιά απαιτεί βαθιές κοινωνικές, πολιτικές αλλαγές, εξουσία που θα έχει το κουμάντο ο λαός, λαϊκή οικονομία που θα λειτουργεί με κριτήριο την ευημερία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.