Με αναφορά στο κεφάλαιο ισοδυναμούσε ο χαιρετισμός του πρωθυπουργού στη χτεσινή Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ. Ο Αλ. Τσίπρας υπερασπίστηκε τη «βάσιμη προσδοκία ότι μπαίνουμε σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης» και υποστήριξε ότι «έχουμε καλό μομέντουμ και στόχος της κυβέρνησης είναι να μην πάει χαμένο, να το αξιοποιήσουμε ώστε να πολλαπλασιάσουμε τις θετικές συνέπειες».

Κάνοντας τον απολογισμό των πεπραγμένων της κυβέρνησης για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης, αναφέρθηκε στο νέο «αναπτυξιακό νόμο», στα διάφορα χρηματοδοτικά εργαλεία για την ενίσχυση της ρευστότητας, στην ολοκλήρωση της πρώτης «αξιολόγησης», που επιτρέπει στις τράπεζες να αποκτήσουν πρόσβαση σε φτηνά προγράμματα δανεισμού και να τα επεκτείνουν στις επιχειρήσεις.

Χαρακτήρισε, ακόμα, «ιδιαίτερα θετική εξέλιξη» το ξεμπλοκάρισμα μεγάλων έργων, ωστόσο συνέστησε στο εγχώριο κεφάλαιο να αυξήσει τις επενδύσεις του καθώς αυτό «λειτουργεί ελκυστικά για ξένους επενδυτές».

Αναφερόμενος στο κρατικό χρέος υποστήριξε ότι η σχετική καταρχήν συμφωνία μειώνει το βαθμό κινδύνου της χώρας και δημιουργεί θετικές προσδοκίες και ότι όταν αποκτήσει πιο συγκεκριμένα χαρακτηριστικά θα οδηγήσει στην άνοδο της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας.

Επέμεινε να καθησυχάζει τους βιομηχάνους ότι η κυβέρνηση έκανε και κάνει «όλα τα απαραίτητα βήματα για την επανεκκίνηση της αναπτυξιακής διαδικασίας». Εντούτοις, τους συνέστησε να βάλουν κι αυτοί ένα χεράκι, λέγοντάς τους πως «δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι για την επιτυχία προγραμμάτων ισχύ αξιώματος έχει η αποδοχή τους από το κοινωνικό σύνολο για να επιτυγχάνεται κοινωνική συνοχή». Στην κατεύθυνση αυτή τους προέτρεψε να πετάξουν ορισμένα ψίχουλα στους εργαζόμενους, να σέβονται «τις κοινωνικές, ψυχολογικές και δημιουργικές πλευρές της εργασίας» και να μην υποβιβάζουν τον εργαζόμενο σε αναλώσιμο συντελεστή εργασίας.

«Η μονομερής και (...) ακραίας νεοφιλελεύθερης προσέγγισης εμμονή στην ελαστικοποίηση της εργασίας, στη μείωση του εργατικού κόστους και στην απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, σε τελευταία ανάλυση είναι αντιπαραγωγική, καθώς λειτουργεί εις βάρος όχι μόνο των εργαζομένων, αλλά και της ίδιας της παραγωγικότητας της εργασίας», ανέφερε, με τη λέξη - κλειδί βέβαια να είναι το «μονομερής». Δεν αρνείται δηλαδή ότι όλα τα παραπάνω αποτελούν τη βάση για την καπιταλιστική κερδοφορία, αλλά σημειώνει ότι από μόνα τους δεν αρκούν...

Προετοιμάζοντας εξάλλου το έδαφος για τα νέα χτυπήματα στα Εργασιακά, στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης» του μνημονίου, «ξέθαψε» και αυτός τον περιβόητο «κοινωνικό διάλογο»: Κάλεσε «το σύνολο των κοινωνικών φορέων να συμμετάσχουν σε έναν γόνιμο και δημιουργικό διάλογο για την βελτίωση και την αποκατάσταση του πλαισίου των εργασιακών σχέσεων», αναπαράγοντας τα γνωστά κάλπικα περί «μετάβασης σε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, που δεν μπορεί παρά να βασίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό του ρόλου των παραγωγικών δυνάμεων, των παραγωγικών φορέων», περί «κοινωνικών εταίρων» που έχουν τάχα «έναν κοινό στόχο και ένα κοινό συμφέρον, την έξοδο από την κρίση»...