Πάντοτε, ο μελλοντικός κυρίαρχος ανακάλυπτε πιθανές εσωτερικές αντιθέσεις και, αν δεν υπήρχαν, τις κατασκεύαζε, ώστε να μπορεί εύκολα να επιβληθεί, είτε δημιουργώντας προσωρινές συμμαχίες πότε με το ένα και πότε με το άλλο στρατόπεδο μέχρι να τους αδυνατίσει, είτε για να «χώνεται» σαν διαιτητής, είτε για να έχει άλλοθι απευθείας εισβολής...

Ομως, αργά ή γρήγορα, πάντα το γενικό στρατηγικό ιμπεριαλιστικό συμφέρον βγαίνει στην επιφάνεια και είναι αδύνατον να κρυφτεί η ασχήμια τους από τους «καημούς», τάχα, για τα «ανθρώπινα δικαιώματα», την «ειρήνη», τις «μειονότητες», την «ανάπτυξη», και δε συμμαζεύεται...

Για παράδειγμα, στην πρόσφατη περίπτωση της ΠΓΔΜ, νιώθοντας, ίσως, οι ιμπεριαλιστές πως «παίζουν χωρίς αντίπαλο», στην κυριολεξία, δε φρόντισαν ούτε τα προσχήματα να κρατήσουν, ώστε να μη φαίνεται πως οι ίδιοι είναι οι εμπρηστές για να μένουν σαν πυροσβέστες... Σαν καγκουρό χοροπηδούν πότε με τα «δικαιώματα των Αλβανών», πότε με τους «τρομοκράτες που απειλούν την ειρήνη» και πότε με την «ανάγκη σταθερότητας στην περιοχή...».

Οι μόνοι που μπορούν να σταματήσουν το καταστροφικό εγκληματικό ΝΑΤΟικό έργο στα Βαλκάνια είναι οι ίδιοι οι λαοί της περιοχής με αληθινό αντιΝΑΤΟικό, αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Αυτή θα είναι και η μόνη ουσιαστική απάντηση στις διασπαστικές πρακτικές, που γεννούν πολέμους και υποταγή.