Εδώ τα λόγια περισσεύουν ή μάλλον δεν επαρκούν για να περιγράψουν τόση βιαιότητα, τόση απανθρωπιά, τόση κτηνωδία. Το ίδιο ανήμπορα στέκουν μπροστά στο μέγεθος αυτής της κοπέλας, που παρά τα όσα τραγικά τής έχουν συμβεί άφησε τους Ελληνες της αποστολής κυριολεκτικά άναυδους με το χαμόγελο και την ευγένειά της, με την ψυχραιμία που αφηγήθηκε την προσωπική της περιπέτεια.

Το όνομά της Χασέρ Αρικάν, η ηλικία της κοντά στα 35 έτη. Υπήρξε εννέα χρόνια προφυλακισμένη, στις βάρβαρες φυλακές του Μπαϊράμ Πασά, για τις ιδέες και τις απόψεις της. Γνώρισε ταπεινώσεις, βίωσε βασανιστήρια και απάνθρωπους εξευτελισμούς. Ολα όμως έμελλε να τα δει το βράδυ της επέμβασης του τουρκικού στρατού στις φυλακές, το Δεκέμβρη του 2000. Ετρεχε πανικόβλητη να σωθεί απ' τις βόμβες και τις σφαίρες του καθεστώτος. Μια συντρόφισσά της έπεσε δίπλα της λιπόθυμη. Προσπάθησε να τη σηκώσει, να τη βγάλει στην αυλή των φυλακών. Τότε έπεσε πάνω της μια φλογοβόλος βόμβα, έχασε τις αισθήσεις της και ξύπνησε - ούτε αυτή μπορεί να θυμηθεί μετά από πόσες ώρες - σ' ένα κρεβάτι ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης. Το πρόσωπό της και το κορμί της καμένα. Κι όμως, έτσι ανήμπορη καθώς ήταν, διαπίστωσε ότι εξακολουθούσε να είναι «εχθρός». Πώς αλλιώς να δικαιολογήσεις το ότι ήταν αλυσοδεμένα τα χέρια και τα πόδια της στο κρεβάτι όπου τη μετέφεραν;

Τρεις μήνες η κοπέλα έμεινε έτσι, χωρίς να την επισκεφτεί ούτε μια φορά γιατρός! Χωρίς να κατορθώσει να δει ούτε έναν δικό της άνθρωπο! Κι επειδή η κατάσταση της υγείας της ήταν κάτι παραπάνω από σοβαρή, την άφησαν να γυρίσει σπίτι της. Τα εγκαύματα σήμερα καλύπτουν το 45% του σώματός της. Το αριστερό της πόδι δεν μπορεί να το πατήσει, αφού ολόκληρο κόκαλο έχει θρυμματιστεί. Η όμορφη Χασέρ είναι αγνώριστη. Ηδη κατέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, ζητώντας αποζημίωση για όλα όσα της συνέβησαν. Και ζητά απ' τον ελληνικό λαό και το κράτος να της παραχωρήσει βίζα, ώστε να μπορέσει να έρθει στη χώρα μας για νοσηλεία. Ακούει κανείς;