Επειδή, όπως δείχνει η βαλκανική εμπειρία της τελευταίας δεκαετίας, τίποτα δε γίνεται τυχαία. Επειδή ακόμα και οργανώσεις οι οποίες αρχικά θεωρήθηκαν «γραφικές», «περιθωριακές», «φαντάσματα» του παρελθόντος, ακόμα και «τρομοκρατικές» κλπ. μεταλλάχτηκαν στην πορεία λειτουργώντας σαν μοχλός αποσταθεροποίησης, δεν μπορεί παρά να ανησυχούμε κάθε φορά που «σκάει μύτη» ένα τέτοιο κατασκεύασμα, ένα τέτοιο «φρούτο», ανεξαρτήτως προέλευσης και εθνικής σημαίας που σηκώνει. Τις μέρες αυτές εκδηλώθηκαν δύο κρούσματα, το ένα εντός των ελληνικών συνόρων με την εμφάνιση μιας οργάνωσης «Βουλγαρομακεδόνων» για τα «Βουλγαρικά Ανθρώπινα Δικαιώματα στη Μακεδονία», που θέτει ζήτημα αλλαγής των ελληνικών συνόρων, ενώ μια άλλη, ο αυτοαποκαλούμενος «Αλβανικός Εθνικός Στρατός», με προκήρυξη που κυκλοφόρησε στο Κοσσυφοπέδιο, καλεί σε «παναλβανικό πόλεμο» σε όλες τις χώρες των Βαλκανίων όπου υπάρχουν Αλβανοί.

Το ζήτημα, βέβαια, δεν είναι κάθε φορά τι εκφράζουν ή τι εκπροσωπούν διάφορες αυτοαποκαλούμενες εθνικές οργανώσεις, τα δικαιώματα ποιας υπαρκτής ή και ανύπαρκτης εθνικής μειονότητας εμφανίζονται να εκπροσωπούν. Αλλά το θέμα ποιοι τις στήνουν, ποιοι τις βγάζουν στο προσκήνιο και ποιοι θα τις αξιοποιήσουν και με τι σκοπούς. Και επειδή στο βαλκανικό «κήπο» τα τελευταία χρόνια φυτρώνουν πολλά αγκάθια ή μάλλον «άνθη του κακού», τα οποία ασφαλώς το μακρύ χέρι της ξένης επέμβασης είτε σπέρνει είτε βοηθάει στην ανάπτυξή τους, γινόμαστε ακόμα πιο πολύ ανήσυχοι. Δεν εφησυχάζουμε ούτε με τις διαβεβαιώσεις του υφυπουργού Τύπου, Τ. Χυτήρη, ο οποίος σχολίασε τα σχετικά δημοσιεύματα χαρακτηρίζοντάς τα «μεμονωμένες απόψεις κάποιου ή κάποιων περιθωριακών». Και ανησυχούμε ακόμα περισσότερο επειδή η ζωή δείχνει ότι αυτά τα «φρούτα» είναι παιδιά του ιμπεριαλισμού και της πολιτικής του, του «διαίρει και βασίλευε».