Σαν «αποτύπωμα» της «ορμητικής εισόδου των λαϊκών τάξεων στο πολιτικό προσκήνιο» και γι' αυτό στόχος των δυνάμεων του «παλιού καθεστώτος» εμφανίζεται η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική απόφαση του 2ου συνεδρίου του. Με τον ίδιο τρόπο, μασκαρεύουν την πολιτική διαχείρισης που «δίνει ρέστα» υπέρ του κεφαλαίου σαν ανάληψη της ευθύνης να βγάλουν τη χώρα απ' την κρίση και σαν ρίξιμο στη φωτιά για τα λαϊκά συμφέροντα!

Στο ίδιο πλαίσιο, το 3ο μνημόνιο εμφανίζεται ως προϊόν εκβιασμού και αποκηρύσσεται η ιδιοκτησία του, όταν απ' το βήμα του συνεδρίου διακήρυτταν την περηφάνια τους για τις συμφωνίες!

Συνεχίζοντας να κάνουν το μαύρο άσπρο, τις συμμαχίες που συνάπτουν για να προωθήσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου τις βαφτίζουν συμμαχίες για την απαλλαγή απ' το μνημόνιο. Μάλιστα, διατείνονται ότι αυτές περιλαμβάνουν «προοδευτικές κυβερνήσεις κυρίως του Νότου», οι οποίες τσακίζουν τους λαούς τους με σωρεία αντιλαϊκών μέτρων.

Την ώρα που φέρνουν νέα χτυπήματα στα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα, ισχυρίζονται ότι έχουν «σαφείς διαχωριστικές γραμμές (...) η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν είναι διατεθειμένη να τις υπερβεί, ακόμα και αν χρειαστούν ρήξεις με την ευρωπαϊκή ελίτ, όπως για παράδειγμα ό,τι έχει σχέση με τα εργασιακά δικαιώματα, τις συλλογικές συμβάσεις, το δικαίωμα στην απεργία, τον μισθό κ.ά.».

Καλλιεργώντας, βέβαια, άλλοθι για το νέο γύρο επίθεσης, υποστηρίζουν ότι «οι εκβιασμοί συνεχίζονται» και ζητούν την ενεργό στήριξη «δυνάμεων της κοινωνίας και ζωντανών κινημάτων», πίσω από τα παζάρια τους για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Φυσικά, επαναλαμβάνεται η αξίωση για διευθέτηση του κρατικού χρέους, ενώ δηλώνεται η προσήλωση στις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Ειδική αναφορά γίνεται στο Προσφυγικό, υπό το πρίσμα πάντα των αποφάσεων της ΕΕ που έχουν εγκλωβίσει δεκάδες χιλιάδες στην Ελλάδα.

Η λαϊκή χειραγώγηση στην αστική πολιτική ιεραρχείται σε προτεραιότητα με την επισήμανση ότι «εγκαθιδρύθηκε μια νέα σχέση της κυβέρνησης με τον λαό. Αυτή τη σχέση χρειάζεται να την καλλιεργήσουμε ακόμα περισσότερο (...) Χρειάζεται να είναι απολύτως σαφές στον λαό μας ποιο σχέδιο ακολουθούμε (...) πού αναγκαζόμαστε να υποχωρήσουμε, τι αντίμετρα σχεδιάζουμε ή εφαρμόζουμε (...) Πρόκειται για ένα καθήκον που πρέπει να αναλάβουν να επιτελούν σε καθημερινή βάση τόσο η κυβέρνηση όσο και η Κοινοβουλευτική Ομάδα και το κόμμα και στην επιτέλεση του οποίου δεν χωρούν ολιγωρίες και στραβοπατήματα».