Αγαπητέ Βαγγέλη,

Θα μου πεις ποιος είσαι εσύ που τολμάς! Είμαι και εγώ ένας αντιστασιακός, όπως κι εσύ. Ενας έφεδρος λοχίας, όπως κι εσύ, που πολέμησε στον Ελληνοϊταλικό, όπως κι εσύ. Που τραυματίστηκε, όπως και συ. Η αντιστασιακή μου δράση είναι πασίγνωστη, όπως και η δική σου. Επομένως δικαιούμαι να τολμήσω. Επειδή όμως αυτό το «πασίγνωστη» το ακούνε πολλοί αυτές τις μέρες και χαμογελούν πονηρά, αναγκάζομαι να είμαι λιγάκι συγκεκριμένος.

Οταν κατέρρευσε το μέτωπο, ο έφεδρος λοχίας που σου γράφει, αντί να ζητήσει μονιμοποίηση, όπως εσύ, επέστρεψε στον Εβρο, στο επάγγελμά του, στο δασκαλίκι του, με το όνειρο να γίνει ο Εβρος ένα κρυφό σχολειό Εθνικής Αντίστασης, για να «Θεριεύει του σκλάβου την αποσταμένη ελπίδα», που λέει και ο ποιητής. Κι έγινε! Και θέριεψαν οι γραμμές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Και στις 28 Αυγούστου 1944, αυτός ο λοχίας - δάσκαλος του Γυμνασίου Φερρών μαζί με τους μαθητές του, την ΕΠΟΝ, το λαό της πόλης και ένα ΕΛΑΣίτικο λόχο, αφόπλισε τη γερμανική φρουρά και απελευθέρωσε την πόλη, χωρίς να ανοίξει μύτη. Τα υπόλοιπα τα ξέρεις ή μάλλον δεν τα ξέρεις, γιατί δεν τα δοκίμασες: Συλλήψεις, βασανιστήρια, φυλακές, στρατοδικεία, εξορίες, ΔΣΕ, προσφυγιά και επαναπατρισμός ύστερα από 27 συναπτά έτη.

Μα δεν τα βρήκατε! Και έγινε το μοιραίο λάθος. Εκανες τη ΜΗΝΥΣΗ! Τότε όλοι κουμπωθήκαμε ανήσυχοι. Γιατί ήταν πρωτοφανές γεγονός! Πρώτη φορά στην ιστορία της ΕΑΜικής Αντίστασης βλέπαμε αγωνιστή να διεκδικεί δικαστικά την επιβεβαίωση της αντιστασιακής του δράσης. Γιατί όλοι σ' αυτόν τον τόπο, την επιβεβαιώσαμε με το αίμα μας: Με διωγμούς, στερήσεις, φυλακές, βασανιστήρια, εξορίες, ακόμα και με καταδίκες σε θάνατο ή ζητωκραυγές μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Ολοι λοιπόν ξαφνιαστήκαμε από τη μήνυση. Και μάλιστα που γίνεται από έναν αντιστασιακό της ολκής Γιαννόπουλου. Πώς είναι δυνατόν, είπαμε, ένας Γιαννόπουλος, που βγήκε φωτογραφία με τον Σαράφη, που συνέφαγε με τον Αρη Βελουχιώτη, που βγάζει πύρινους λόγους στους Γοργοπόταμους, που τραγουδάει στην Ακρόπολη το "Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα", που θεωρεί κάθε συνεργασία με τη Δεξιά ως εθνική προδοσία, που ακούει να τρίζουν τα κόκαλα των προγόνων μας, όταν λέμε καλημέρα σε έναν δεξιό, που έχει, τέλος, πασιφανή και πασίγνωστη στο Πανελλήνιο αντιστασιακή δράση, να καταδέχεται να φτάσει στα δικαστήρια για να αποδείξει ότι έκανε αντίσταση στην Κατοχή;

Κάποιον λάκκο, είπαμε, έχει η φάβα! Κι όπως αποδείχτηκε, είχε! Και μάλιστα βαθύ, πολύ βαθύ, γεμάτο αναθυμιάσεις!

Απίστευτα πράγματα για έναν Γιαννόπουλο. Και προσωπικά δεν τα πιστεύω. Ομως παρουσίασαν και έγγραφα με δικές σου μαρτυρίες και ομολογίες. Και δεν τα διέψευσαν ούτε οι συνήγοροί σου, ούτε οι μάρτυρές σου, ούτε εσύ. Μ' αυτά τι θα κάνουμε; Παίρνω τα πρακτικά από την απολογία σου στο Πρωτοβάθμιο Ανακριτικό Συμβούλιο. Εκεί σε ένα σημείο λες:

«...Επιπλέον κατετάχθην στον ΕΛΑΣ τον Απρίλιον του 1944 μετά το συνέδριον του Λιβάνου. Εγνώριζα την άμεσην σχέσιν του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ως και τις πολιτικές επιδιώξεις του ΕΛΑΣ υπό τας διαταγάς της Εθνικής Κυβερνήσεως. Κατά το κίνημα δεν έδρασα. Παρέμεινα όμως ενεργόν μέλος του ΕΛΑΣ παρά την θέλησίν μου»...!

Επίσης, δήλωσες ότι κατατάχτηκες στον ΕΛΑΣ τον Απρίλη του 1944, δηλαδή όταν εμείς στον Εβρο χτυπούσαμε τις καμπάνες συναγερμού για τη γενική επίθεση ενάντια στις γερμανικές κατοχικές δυνάμεις. Οτι δηλαδή ήσουν αντιστασιακός της καμπάνας.

Δε σου άρεσαν αυτά που είπες κάποτε; Ούτε και μένα μου άρεσαν. Αλλά τι ήθελες, να σου πούμε μπράβο; Να σου τα κρύψει; Να σου τα κουκουλώσει ο «Ριζοσπάστης»; «Σκληρόν σε προς κέντρα λακτίζει», λέει ένα ευαγγελικό ρητό. Και συ πάνω στην παραφορά σου ελάκτισες προς κέντρα, μηνύοντας τον «Ριζοσπάστη», με την απεγνωσμένη ελπίδα να αποκαταστήσεις τη χαμένη πια εκείνη εικόνα με το φωτοστέφανο. Μα ποιο δικαστήριο θα μπορέσει ν' αλλάξει την εικόνα του έφεδρου λοχία Γιαννόπουλου που εκλιπαρεί με το χέρι απλωμένο για μια θέση μόνιμου λοχία στα Τάγματα Ασφαλείας; `Η την εικόνα του μεταμφιεσμένου λοχία Γιαννόπουλου σε ΕΛΑΣίτη ταγματάρχη που λέει: «Στο κίνημα δεν πολέμησα» και «στον ΕΛΑΣ παρέμεινα ενεργό μέλος παρά την θέλησίν μου»! Ποιο, τέλος, δικαστήριο μπορεί να αλλάξει την εικόνα του ΕΛΑΣίτη ταγματάρχη Γιαννόπουλου, που απολαμβάνει, πολίτης πια, τα αγαθά του Κέντρου «ΟΠΤΑΣΙΑ» στο Περιστέρι και οπτασιάζεται και εκστασιάζεται, ανενόχλητος από την Ασφάλεια, όταν οι συναγωνιστές του σάπιζαν στα Μακρονήσια και ο τελευταίος ΕΛΑΣίτης για να γίνει νεκροθαύτης έπρεπε να προσκομίσει πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων;

Πάψε να μπλοφάρεις ζητώντας πεντακόσια εκατομμύρια αποζημίωση για τη ζημιά που έπαθε το πορτρέτο που κατασκεύασες. Ολοι πια ξέρουν πως είναι ψεύτικο, πλαστό. Μια φούσκα, χωρίς αντίκρισμα. Η αντιπαραβολή του πραγματικού με το φανταστικό είναι καταλυτική. Τις κρίσεις από τη σύγκριση τις αφήνω στους συναδέλφους σου, στους Κεδίκογλου και στον Σημίτη, που περίμενε πολλά από την επιχείρηση Γιαννόπουλου: Φίμωμα του Τύπου, γονάτισμα του «Ριζοσπάστη», χτύπημα της δημοκρατίας και άγρα ψήφων από αντιστασιακούς, τώρα με τις εκλογές. Αλλά η επιχείρηση απέτυχε! Τι την ήθελες, Βαγγέλη, αυτή την ανόητη ΜΗΝΥΣΗ; Σε είχα για πολύ έξυπνο. Μήπως, όμως, επιβεβαιώνεται το λαϊκό ρητό, ότι «το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται»; Μάλλον. `Η η λαϊκή σοφία: «Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και την κακή του μέρα»; Το πιθανότερο!