Φωνάζει ο κλέφτης... | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Φωνάζει ο κλέφτης...

Eurokinissi

Η επίθεση του ΣΥΡΙΖΑ στις εργατικές κινητοποιήσεις που γίνονται τις τελευταίες μέρες ενάντια στο πολυνομοσχέδιο - έκτρωμα, είναι άλλο ένα επεισόδιο στον σοσιαλδημοκρατικό του κατήφορο, αποδεικνύοντας ότι πλέον η κουτρουβάλα του προς τον πάτο είναι ταχύτατη. Οι εργαζόμενοι πρέπει να προβληματιστούν από το γεγονός ότι δεν υπάρχει εργατική κινητοποίηση τους τελευταίους μήνες, που να μην έχει δεχθεί λάσπη από τον ΣΥΡΙΖΑ, συκοφάντηση και προβοκάτσια. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις, ακόμα και βία από τις δυνάμεις καταστολής.

Ειδικά για τις κινητοποιήσεις αυτών των ημερών, ενάντια στην διάταξη για την απεργία, τα στελέχη της κυβέρνησης άρχισαν πάλι τα γνωστά: Μίλησαν για τυχοδιωκτισμούς του ΠΑΜΕ, για «βανδαλισμούς», για παραβίαση της «νομιμότητας», για «νέες συνήθειες» του ΚΚΕ κ.λπ. Επανέλαβαν τα παλιά ΠΑΣΟΚικά παραμύθια ότι το ΚΚΕ «θυμήθηκε τους αγώνες» τώρα που κυβέρνηση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, της «σύμπλευσης με τη ΝΔ», ενώ δεν έλειψαν και οι απειλές, όπως έκαναν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Θυμίζουμε ότι έχει προηγηθεί από την κυβέρνηση άλλο ένα παρόμοιο κύμα επίθεσης, που έκανε λόγο για «εκτροπή» και «ολισθηρό δρόμο» του ΚΚΕ.

Η αλήθεια είναι ότι όλη αυτή η «φιλολογία», που αποτελεί προπαγανδιστική γραμμή άμυνας της κυβέρνησης, δεν είναι παραφωνία μιας κατά τ' άλλα «αριστερής» και «προοδευτικής» δύναμης, αλλά το απαραίτητο συμπλήρωμα της πορείας σοσιαλδημοκρατικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ, της πλήρους αποκάλυψης του χαρακτήρα του ως κόμματος της αστικής τάξης. Μια πορεία που ξεδιπλώνεται σε όλο της το μεγαλείο από όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση, τη διεύθυνση δηλαδή της αντεργατικής επίθεσης. Και τώρα φανερώνεται απροκάλυπτα, αφού αναλαμβάνει να υλοποιήσει μια εμβληματική και ιστορική αξίωση του κεφαλαίου: Την ευθεία υπονόμευση του δικαιώματος των εργαζομένων να οργανώνονται και να παλεύουν συλλογικά μέσα στον τόπο της δουλειάς τους.

Τα ψέματα, οι απειλές ενάντια στο ΚΚΕ δεν θα μπορούσαν να λείπουν από αυτήν τη διαδρομή. Αλλωστε, αυτά αποτελούν μέρος της αποστολής που έχει αναλάβει από το κεφάλαιο ο ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί φαίνεται και η χρησιμότητά του ως νέου σοσιαλδημοκρατικού φορέα. Οπως συνέβη με όλες τις αντίστοιχες πολιτικές δυνάμεις, έτσι κι αυτός, αξιοποιείται από την αστική τάξη, επειδή αυτή βλέπει ότι στις δοσμένες συνθήκες, μπορεί πιο εύκολα σε σχέση με τα παραδοσιακά αστικά κόμματα να υλοποιήσει τη στρατηγική της σε βάρος της εργατικής τάξης και του λαού.

Το τελευταίο φύλλο συκής που επιδείκνυε ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ότι παρ' όλα αυτά, πρόκειται για μια «αριστερή δύναμη». Τώρα με τον αντικομμουνισμό και την επίθεση στο εργατικό κίνημα, δεν του μένει κανένα άλλοθι. Η αγωνία του είναι να αποδείξει στο κεφάλαιο ότι μπορεί να σηκώσει και αυτό το βάρος, ότι μπορεί για λογαριασμό του να φέρει σε πέρας την πιο βρώμικη αποστολή, ότι στον ανταγωνισμό με τη ΝΔ αυτός έχει περισσότερα προσόντα για να ηγείται στη διαχείριση αυτού του σάπιου συστήματος. Γι' αυτό επιτίθεται στο ΚΚΕ, που πρωτοστατεί στην οργάνωση της εργατικής λαϊκής πάλης και δείχνει το δρόμο της πραγματικής διεξόδου, της ανατροπής. Βεβαίως, δεν πέφτουμε από τα σύννεφα, αφού το συγκεκριμένο κόμμα έχει στο DNA του την αντιΚΚΕ εμμονή. Από όταν συγκροτήθηκε και όσο ήταν ακόμα μικρό οπορτουνιστικό κόμμα, δεν έκρυβε την απέχθειά του στην ασυμβίβαστη πολιτική γραμμή του ΚΚΕ.

Πίσω από τις κραυγές και τις συκοφαντίες της κυβέρνησης, η ουσία έχει να κάνει με την αντιλαϊκή στρατηγική της. Δεν πέρασε πολύς καιρός από όταν ο πρωθυπουργός, σε συνέντευξή του, χαρακτήριζε «παθογένειες» τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα που ξηλώθηκαν από το 2009 μέχρι σήμερα, ξεκόβοντας κάθε συζήτηση για επαναφορά τους. Μετά τον ΣΕΒ, την ΕΕ και το ΔΝΤ, η κυβέρνηση ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχει περίπτωση ανάκτησης απωλειών, επειδή έτσι υπονομεύεται η ανάκαμψη της οικονομίας και η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Επομένως, λογικό και επόμενο είναι να αντιμετωπίζει με τέτοιο μένος το ΚΚΕ, τη μόνη πολιτική δύναμη που καλεί το λαό να παλέψει ανυποχώρητα, όχι μόνο για την ανάκτηση των απωλειών, αλλά και για να διαμορφώσει προϋποθέσεις ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών.

Οι χαρακτηρισμοί των κινητοποιήσεων ενάντια στην απαγόρευση της απεργίας ως «πολιτικής αλητείας» από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνουν πού είναι αποφασισμένη να φτάσει η κυβέρνηση για να υπερασπιστεί την υπόθεση που της ανατέθηκε, δηλαδή τη διαχείριση της καπιταλιστικής ανάκαμψης, που προϋποθέτει τσάκισμα των εργαζομένων, όπως δείχνει άλλωστε και το πολυνομοσχέδιο που ψηφίζεται τη Δευτέρα στη Βουλή. Αυτή η επίθεση πρέπει να προβληματίσει τους εργαζόμενους, ειδικά εκείνους που νιώθουν αριστεροί, προοδευτικοί, ριζοσπάστες.

Να συνειδητοποιήσουν πως τόσο το χτύπημα της απεργίας με τους νόμους του αστικού κράτους, όσο και ο αντικομμουνισμός που το συνοδεύει από την κυβέρνηση και άλλα αστικά κόμματα, είτε στη χυδαία, είτε στη ραφιναρισμένη του εκδοχή, σηματοδοτούν ότι τα χειρότερα είναι μπροστά για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, ακόμα κι αν η οικονομία ανακάμψει μετά από τόσα χρόνια κρίσης. Η καλύτερη απάντηση είναι η ακόμα πιο αποφασιστική συμμετοχή στη μαζική δράση, στα σωματεία, στις εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις και στην οργάνωσή τους από τα κάτω, μέσα στους τόπους δουλειάς.

Δ. Π.