Αλάθητος κανόνας, προϊόν μακρόχρονης πείρας από τους δικομματικούς καυγάδες. Οταν το νέφος της σκανδαλολογίας κάνει την εμφάνισή του στο πολιτικό σκηνικό, τότε οι εμπνευστές του κάτι θέλουν να κρύψουν και προσπαθούν να στρέψουν αλλού την προσοχή της «κοινής γνώμης». Σε κάθε περίπτωση, τίποτα καλό δεν προμηνύεται για τα λαϊκά συμφέροντα, αντίθετα προαναγγέλλει, συνήθως, καταιγίδες αντιλαϊκών μέτρων.

Από τον παραπάνω κανόνα δε θα μπορούσε να ξεφύγει ο νέος γύρος σκανδαλολογίας, που ξέσπασε μεταξύ κυβέρνησης και ΝΔ, με αφορμή τη σύμβαση για το αεροδρόμιο των Σπάτων του 1993, η οποία συνδέθηκε από τον Κ. Λαλιώτη με την ύπαρξη «τροφοδότη λογαριασμού» της ΝΔ και της οικογένειας Μητσοτάκη. Ενα είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο. Ζητούμενο δεν είναι η ανάδειξη των πραγματικών αιτιών για τα σκάνδαλα που πραγματικά υπάρχουν στα «μεγάλα έργα», μεταξύ τους βέβαια και το ιδιωτικό αεροδρόμιο των Σπάτων που έγινε επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Αλλά, η εξυπηρέτηση «αλλότριων» σκοπιμοτήτων, όπως ο συμψηφισμός των «πράσινων» και «μπλε» σκανδάλων, ο αποπροσανατολισμός και η σύγχυση. Σίγουρο είναι, επίσης, ότι σε καμία περίπτωση οι δικομματικοί καυγάδες, όσο άγριοι και αν φαίνονται, δεν πρόκειται να οδηγήσουν στο «να χυθεί άπλετο φως» ή «να λάμψει η αλήθεια». Οσες προανακριτικές επιτροπές και αν φτιάξουν, όσοι εισαγγελείς και αν εμπλακούν. Ισα ίσα τα τελευταία «μέσα» (Βουλή, Δικαιοσύνη), χρησιμοποιούνται κατά κανόνα σαν «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» και «πλυντήριο» για το ξέπλυμα των βαρύτατων πολιτικών ευθυνών τους.

Η σκανδαλολογία βολεύει τις ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων, ακριβώς γιατί αφήνει στο απυρόβλητο την πολιτική τους. Τα διαχειριστικά σκάνδαλα είναι αναπόφευκτα από τη στιγμή που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ συμφωνούν, για παράδειγμα, στην πολιτική της εν λευκώ ανάθεσης των δημόσιων έργων στους μεγαλοεργολάβους και τις πολυεθνικές. Οι «μίζες» και το «πολιτικό χρήμα» είναι φυσιολογικό επακόλουθο, όταν πολύ περισσότερο το κόστος του έργου φτάνει δύο και τρεις φορές πάνω από τον αρχικό προϋπολογισμό. Η «ρίζα του κακού» ποτέ δεν απασχολεί τις κοκορομαχίες τους. Πάει πολύ όμως οι βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στη μοιρασιά της πίτας και το «γύρισμα της κουτάλας», να εμφανίζονται και από πάνω ως τιμητές της διαφάνειας και «λευκές περιστερές».

Δεν είναι, επίσης, λίγες οι φορές που η σκανδαλολογία χρησιμοποιήθηκε ως όχημα για ανακατατάξεις στο πολιτικό σύστημα και τη μετατόπισή του συνολικά σε πιο συντηρητικές και αντιδραστικές κατευθύνσεις. Οι εργαζόμενοι όμως έχουν την εμπειρία όχι μόνο να «κουμπώνονται», αλλά και να περνούν στην αντεπίθεση, αποκαλύπτοντας και αντιπαλεύοντας τις αντιλαϊκές τους επιδιώξεις. Αλλωστε, το ίδιο το σύστημα και οι μηχανισμοί του φροντίζουν να «σώσουν» τους εκλεκτούς τους. Κι αυτοί βρίσκονται και στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ. Και στην κυβέρνηση και στην αξιωματική αντιπολίτευση.