Φυσικά, στη σημερινή ορκωμοσία του νέου κυβερνητικού σχήματος, που προέκυψε μετά τον χτεσινό... «ανασχηματισμό της "Σελήνης"», δεν προβλέπεται να επαναληφθούν τέτοιου είδους απρόοπτα. Αλλωστε, και η κ. Κούρκουλα, η παλιά ηρωίδα «Σελήνη» της «Λάμψης» του Φώσκολου, και ο κ. Βούγιας, θεωρούνται γνωστοί στους θυρωρούς του Προεδρικού Μεγάρου.

***

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι και ας σταθούμε στις τρεις πιο σημαντικές πλευρές αυτού του ανασχηματισμού:

α) Οι αλλαγές στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας σημαίνουν ότι οι συνταξιούχοι εκείνη την «αύξηση» των 170 δραχμών (!) δε θα την πάρουν από τον Παπαντωνίου, αλλά από τον Χριστοδουλάκη...

Συγχωρήστε μας, αλλά για μας παραμένει ως σημαντικό όχι το ποιος μοιράζει τα «κόλλυβα», αλλά ότι, ακριβώς, αντί για «αυξήσεις» μοιράζουν «κόλλυβα».

Παραπέρα, το γεγονός ότι ο κ. Χριστοδουλάκης κατέχει περίοπτη θέση στην «καρδιά» των βιομηχάνων, λόγω της βαθύτατης πίστης του στο ευαγγέλιο της «ελεύθερης αγοράς» και των ιδιωτικοποιήσεων, συνιστά ασφαλώς «μήνυμα» ότι οι ρυθμοί του ξεπουλήματος και της λιτότητας θα ενταθούν.

β) Η αλλαγή στο υπουργείο Εργασίας με την εκεί μετακίνηση του Δ. Ρέππα σηματοδοτεί ότι «αναβαθμίζεται» η απάτη του «κοινωνικού διαλόγου», που αποκτά πρωτεύουσα θέση στην κυβερνητική τακτική για την προώθηση του αντιασφαλιστικού εκτρώματος.

Θυμίζουμε ότι ο Δ. Ρέππας, ως κυβερνητικός εκπρόσωπος και άρα ως «ειδικός» σε θέματα «διαλόγου», με την ίδια ευκολία που υμνούσε την πρώτη κυβερνητική απόφαση για το Ασφαλιστικό, με ακριβώς την ίδια ευκολία και το ίδιο πάθος εξυμνούσε την «υποχώρηση» της κυβέρνησης, προτάσσοντας το στοιχείο της «συναίνεσης», ως τον παράπλευρο δρόμο για το πέρασμα της δεδομένης αντικοινωνικής πολιτικής.

Ας κρατήσουμε κάτι ακόμα: Η κυβέρνηση στην υπόθεση του Ασφαλιστικού εκείνο που θεώρησε «λάθος» τις μέρες της κρίσης δεν ήταν η πολιτική της (προς Θεού!), αλλά το επικοινωνιακό της σκέλος. Φαίνεται ότι ο κατέχων επί μακρόν τη θέση του κυβερνητικού «επικοινωνιολόγου» επελέγη ώστε (λόγω πείρας) να καλλωπίσει, «επικοινωνιακά» και μόνον, αυτό το - επί της ουσίας - τερατούργημα.

γ) Η μετακίνηση Παπαντωνίου στο υπουργείο Αμυνας, με δεδομένη την παραμονή του Γ. Παπανδρέου στο Εξωτερικών, σηματοδοτεί μια εφ' όλης της ύλης προσαρμογή του κυβερνητικού μηχανισμού στη λογική του Ελσίνκι. Οχι ότι με τον Α. Τσοχατζόπουλο δε γινόταν αυτό, αλλά τώρα σηματοδοτείται με μεγαλύτερη έμφαση, ότι στην αντιμετώπιση των ζητημάτων Αμυνας - εκτός από τη σκοπιά της ευρω-ατλαντικής δουλείας - προστίθεται και η οπτική από τη σκοπιά της «ΟΝΕ-δίτικης λογιστικής».

Ετσι, από την κίβδηλη διαμάχη μεταξύ Ακη - Γιάννου, που περιγράφηκε το περασμένο διάστημα με τον όρο «κανόνια ή βούτυρο», περνάμε και σημειολογικά πλέον (διότι ουσιαστικά εκεί βρισκόμασταν πάντα) στην εποχή του «ούτε βούτυρο, ούτε κανόνια». Πέραν, βεβαίως, των όσων - κανονιών και βουτύρων - μας υπαγορεύει το ΝΑΤΟ, από τη μια μεριά, και η ΟΝΕ, από την άλλη.

***

Ο τελευταίος, ο ελληνικός λαός, αφού παρακολούθησε επί ένα τετράμηνο τους εντός του ΠΑΣΟΚ να «λύνουν τις διαφορές» τους, τώρα βρίσκεται ενώπιον μιας «νέας» κυβέρνησης, που, όπως έχει διαβεβαιώσει ο κ. Σημίτης, η πολιτική της όχι μόνο δεν αλλάζει, αλλά και επιταχύνεται.

Συνεπώς, αν κάτι σηματοδοτεί αυτός ο ανασχηματισμός είναι ότι οι αγεφύρωτες «διαφορές» του λαού με αυτή τη «νέα» κυβέρνηση θα ενταθούν. Πρόκειται για μια απόσταση, η απόσταση μεταξύ λαού-κυβέρνησης, που θυμίζει ίσως την απόσταση μεταξύ Γης και... Σελήνης.