Μόλις πριν από λίγες μέρες παρακολουθήσαμε μια παράσταση - έκπληξη: Στην πειραματική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου (άδειος χώρος) ένα έργο με τίτλο «Το νυφικό» που έγραψε αλλά και σκηνοθέτησε η Ναταλία Αντύπα - Κατσού. Μόλις 23 χρόνων, μια εύθραυστη παρουσία που την είδαμε στην αρχή της παράστασης να παίζει με την κούκλα της - προφανώς συμβολικά. (Το νυφικό γίνεται όνειρο των περισσότερων γυναικών μέσα από την ίδια την ανατροφή τους. Ομως τι αντιπροσωπεύει σήμερα;)

Τρεις γυναικείες φιγούρες εναλλάσσονται στη σκηνή και μέσα σε μια ώρα ζουν παράλληλα και χώρια τη δική τους ζωή, τις δικές τους σκέψεις, τα δικά τους συναισθήματα. Η Ελένη, φοιτήτρια ετοιμάζεται να παντρευτεί τον Κώστα, τον απόντα σκηνικά πρωταγωνιστή που διεκδικούν η συννυφάδα της, η Κατερίνα, και η πεθερά της, η Θάλεια. Στην πορεία αποκαλύπτεται ότι πριν παντρευτεί με τον άλλο γιο της Θάλειας, η Κατερίνα είχε δεσμό με τον Κώστα - ένα δεσμό που θέλησε να καταλύσει η πεθερά της για να έχει τον αγαπημένο της γιο κάτω από την επιρροή της. Δυο γενιές που αντιμάχονται, τρεις γυναίκες που διεκδικούν η κάθε μια με το δικό της τρόπο και με τα δικά της κίνητρα. Η πεθερά έχοντας ζήσει ένα δυστυχισμένο γάμο προσκολλάται στον γιο που θεωρεί «άντρα της» και θέλει να κινεί τα νήματα που καθορίζουν τη ζωή του. Η Κατερίνα, που συμβιβάζεται τελικά ύστερα από προσπάθειες διαφυγής σε μια απελπισμένη δυστυχή καθημερινότητα. Και η Ελένη, που αρχικά μετά την αποκάλυψη επαναστατεί: «Ολοι δυστυχισμένοι. Κι εγώ τι κάνω εδώ; Ποιος με ρώτησε εμένα... Δε θα παγιδευτώ εγώ στο κλουβί μ' εσάς τους αρρώστους. Δε γίνονται πια αυτά. Δε θα τυλιχτώ σ' αυτό το... παλιοσέντονο». «Θα καταντήσω καρικατούρα παρατημένη, η μητέρα μου, χωρίς κανέναν, γριά, παράξενη, για λύπηση...».

Το «παλιοσέντονο» είναι το νυφικό που ήδη έχουν φορέσει η πεθερά και η συννυφάδα της (μια δυναμική, ζωντανή, καταπιεσμένη γυναίκα, ένας χαμένος άνθρωπος τελικά, που θα σέρνει σ' όλη της τη ζωή τούς καημούς της μην μπορώντας να δραπετεύσει - μια υστερική).

Και η Ελένη; Τελικά θα φορέσει το νυφικό, πεισμένη ότι ο Κώστας την παντρεύεται γι' αυτήν την ίδια κι όχι γιατί είναι έγκυος. Ομως πριν αποκτήσει παιδί πετάει από πάνω της αυτό το νυφικό σύμβολο μιας αρρωστημένης παράδοσης, που τη στενεύει σαν ζουρλομανδύας. Αναζητώντας ίσως την ουσία ενός άλλου γάμου, μιας άλλης σχέσης.

Το έργο της νεαρής συγγραφέα δεν περιορίζεται σε φροϋδικές ερμηνείες, αλλά θέτει συγκεκριμένα κοινωνικά προβλήματα του καιρού μας, επηρεασμένο από τους απόηχους του γυναικείου κινήματος. Εδώ συγκρούονται δύο μοντέλα ζωής - το παλιό και το καινούριο. Οι κατεστημένοι ρόλοι φαίνεται να αναπαράγονται, όμως πια οι νέες γυναίκες δίνουν τη μάχη τους και προετοιμάζουν το μέλλον... Το έργο επιμελήθηκε η θεατρική ομάδα «Εν σπουδή» και έπαιξαν η Ευτυχία Γιακουμή, η Δήμητρα Βλάχου και η Ευγενία Χαμουζά.