Το τελευταίο «αντίο» στον σ. Γρηγόρη Ριζόπουλο είπαν χτες σύντροφοι, συναγωνιστές, συγγενείς και φίλοι του που βρέθηκαν στην κηδεία του, στο Νεκροταφείο Παπάγου.

Στην κηδεία του αγωνιστή Μακρονησιώτη και προέδρου της Πανελλήνιας Ενωσης Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου παρευρέθηκε αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον ΓΓ, Δημήτρη Κουτσούμπα.

Επίσης παρευρέθηκε αντιπροσωπεία της ΚΟ Αττικής και της ΤΟ Καλλιτεχνών Αττικής του Κόμματος, της οποίας ήταν μέλος ο Γρ. Ριζόπουλος, της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ και της ΠΕΚΑΜ. Στεφάνια κατατέθηκαν από την ΚΕ του ΚΚΕ, την ΠΕΚΑΜ, την ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, την ΤΟ Καλλιτεχνών Αττικής του ΚΚΕ και από τον πρόεδρο της Βουλής.

Καθ' όλη τη διάρκεια της τελετής αποχαιρετισμού, οι σύντροφοι και οι συναγωνιστές του εκλιπόντα στέκονταν δίπλα του, σε θέσεις τιμητικής φρουράς.

Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, για τον Γρ. Ριζόπουλο μίλησε ο Στέφανος Λουκάς, τονίζοντας ότι το παράδειγμά του αφήνει παρακαταθήκη για την ταξική πάλη, με «όραμα το ταξίδι στις λεωφόρους του μέλλοντος, την κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, σε έναν κόσμο χωρίς πολέμους, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό».

Αναφέρθηκε αναλυτικά στη βαρβαρότητα που βίωσε ο Γρ. Ριζόπουλος στις φυλακές και τις εξορίες, που στάθηκε αλύγιστος γιατί «ήταν σίγουρος για τον δρόμο που διάλεξε. Τον δρόμο της τιμής και του αγώνα για το δίκιο της εργατικής τάξης, τον δρόμο του ΚΚΕ».

«Λόγω της δράσης που ανέπτυξε», πρόσθεσε, «συνελήφθη από το αστικό κράτος και εξορίστηκε το 1947 αρχικά στην Αλόννησο και στη συνέχεια το 1948 στο Καραβόσταμο Ικαρίας. Από το 1949 έως το 1953 βρίσκεται εξόριστος στο Μακρονήσι. (...)

Κράτησε αλύγιστη στάση απέναντι στα βασανιστήρια και τις πιέσεις που ο ταξικός αντίπαλος επέβαλε. (...)

Στη δικτατορία 1967 πέρασε στην παρανομία. Το 1968 στη διάσπαση του ΚΚΕ, σε εκείνες τις δύσκολες στιγμές για το Κόμμα μας, τάχτηκε ενάντια στους δεξιούς οπορτουνιστές και υπερασπίστηκε τις αρχές του Κόμματος.

Το ίδιο έκανε και στην περίοδο 1989-1991, στην αντεπανάσταση και την προσπάθεια διάλυσης του ΚΚΕ. Εδωσε μάχη για την επικράτηση των επαναστατικών δυνάμεων στις γραμμές του ΚΚΕ».

Επίσης, αναφέρθηκε στο καλλιτεχνικό του έργο, στα έργα - μνημεία που επιμελήθηκε για την Ιστορία της εργατικής τάξης και της πάλης της, «αποδίδοντας με θαυμαστό τρόπο τα ηρωικά κατορθώματα της λαϊκής πάλης και της αντίστασης των κομμουνιστών και άλλων λαϊκών αγωνιστών στα κολαστήρια του αστικού κράτους, τις φυλακές, τις εξορίες». Εφερε ως παράδειγμα το πιο χαρακτηριστικό μνημείο, αυτό του Μακρονησιώτη που δεσπόζει πάνω στο νησί, σύμβολο για τους Αλύγιστους της ταξικής πάλης. Οπως είπε ο Στ. Λουκάς, ο Γρ. Ριζόπουλος ήταν «ένα παράδειγμα καλλιτέχνη που εμπνέεται από τον λαό και δημιουργεί έργα για τον λαό και την πάλη του, για το δικό του μέλλον. Ηταν στρατευμένος με τον λαό καλλιτέχνης».

Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στη δράση του ως προέδρου της ΠΕΚΑΜ, που μαζί με όλο το ΔΣ διεκδίκησε με «κάθε πρόσφορη μορφή από όλες τις κυβερνήσεις και ιδιαίτερα τη σημερινή, που δίνει υποσχέσεις αλλά δεν κάνει πρακτικές ενέργειες, ώστε να υλοποιηθεί η απόφαση και να γίνει η Μακρόνησος μνημείο - Ιστορικός Τόπος, όπως της αρμόζει, χρέος απέναντι τους χιλιάδες κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές που αλύγιστοι πέρασαν αυτό το κολαστήρι».

Για τον Γρ. Ριζόπουλο επίσης μίλησε ο αντιπρόεδρος της ΠΕΚΑΜ, Λ. Κυρίτσης, που αναφέρθηκε στη συνεισφορά του ως προέδρου της Ενωσης και τον αποχαιρέτησε με το ποίημα «Ο Δρόμος» του Φ. Αγγουλέ. Για τις διακρίσεις και τα βραβεία που απέσπασε ο Γρ. Ριζόπουλος μίλησε η Εύα Μελά, πρόεδρος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας, του οποίου ήταν μέλος, αναδεικνύοντας ότι το έργο του εξέφραζε το δέσιμό του με τον λαό και το εργατικό - λαϊκό κίνημά. Η Μαριάννα Τσαγκάρη, εκ μέρους της ΤΟ Καλλιτεχνών Αττικής του ΚΚΕ, μετέφερε την υπόσχεση των συντρόφων του Γρ. Ριζόπουλου ότι «θα συνεχίσουμε και θα σηκώσουμε τις γροθιές μας πιο ψηλά και θα πυκνώσουμε και θα φτιάξουμε μια μεγάλη στρατιά μαχητών». Τέλος, τον Γρ. Ριζόπουλο αποχαιρέτησε και ο Σ. Κόχυλας, αντιδήμαρχος Ικαρίας, του νησιού με το οποίο ο εκλιπών είχε ιδιαίτερο δέσιμο από τα χρόνια που ήταν εκεί εξόριστος.