Οι οξυμένοι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί στους κόλπους του «Συμβουλίου Συνεργασίας του (Περσικού) Κόλπου» (GCC) και οι κόντρες ανάμεσα σε μέλη που είναι παραγωγοί πετρελαίου (π.χ. Σαουδική Αραβία) και παραγωγοί φυσικού αερίου (Κατάρ) εμπόδισαν για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στις 9 Δεκέμβρη, στην ετήσια Σύνοδο του Οργανισμού στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας, την προώθηση σχεδίων για τη δημιουργία του λεγόμενου «Αραβικού ΝΑΤΟ», που είναι επισήμως γνωστό ως σχέδιο για τη συγκρότηση «Συμμαχίας Ασφαλείας Μέσης Ανατολής» (MESA). Η επίσημη ανακοίνωση για το συγκεκριμένο σχέδιο, που προωθείται την τελευταία διετία κυρίως από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ στο πλαίσιο κλιμάκωσης της πίεσης έναντι του Ιράν, ανέφερε λιτά πως το ζήτημα παραμένει «υπό συζήτηση». Ωστόσο, κατέστη σαφές πως χρειάζεται ακόμη αρκετός χρόνος για να λυθούν (εάν λυθούν...) οι διαφορές μεταξύ των άλλων πέντε χωρών (Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Μπαχρέιν, Κουβέιτ, Ομάρ) με το Κατάρ, καθώς το τελευταίο, παρά το συνεχιζόμενο εναέριο, θαλάσσιο και χερσαίο εμπάργκο, δείχνει να προτιμά τις «χαλαρότερες» σχέσεις εντός GCC ώστε να προωθήσει τα δικά του ενεργειακά συμφέροντα, που στην παρούσα φάση δεν συμπίπτουν με εκείνα των άλλων χωρών - μελών.

Είναι άλλωστε ενδεικτικό πως μερικές βδομάδες πριν από τη Σύνοδο του Συμβουλίου, το Κατάρ ανακοίνωσε την απόφασή του να αποχωρήσει τον ερχόμενο μήνα από τον οργανισμό πετρελαιοπαραγωγών χωρών του ΟΠΕΚ, επιλέγοντας να εστιάσει στην παραγωγή φυσικού αερίου, αξιοποιώντας την εκμετάλλευση του τεράστιου υποθαλάσσιου κοιτάσματος φυσικού αερίου «North Dome» που μαζί με το «South Pars» (που ανήκει στο Ιράν) αποτελούν το μεγαλύτερο κοίτασμα του είδους στον κόσμο, με 51 τρισ. κ.μ. φυσικού αερίου.

Στη Σύνοδο αποφασίστηκαν πάντως ο διορισμός του Σαουδάραβα στρατηγού Εϊντ Αουάντ Σουλάουι στη θέση του νέου διοικητή της «ενιαίας στρατιωτικής διοίκησης του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου» στην πόλη Κινγκ Χάλιντ στο Χάφαρ αλ Μπατάν της Βορειοανατολικής Σαουδικής Αραβίας, η δημιουργία της λεγόμενης «Δύναμης Ασπίδας Χερσονήσου» (Penisula Shield Force) για την ενοποίηση της διοίκησης και του στρατιωτικού κέντρου ελέγχου και η δημιουργία στρατιωτικής «Ακαδημίας Στρατηγικών Μελετών Κόλπου». Σε επίπεδο οικονομικής ολοκλήρωσης αποφασίστηκε η δημιουργία Κοινής Αγοράς και Τελωνειακής Ενωσης του GCC έως το 2025 και εκτιμήθηκε η πορεία του Οργανισμού Επενδύσεων Κόλπου και του Νομισματικού Συμβουλίου. Αποφασίστηκε η προώθηση των σχεδίων για τη δημιουργία μεγάλης σιδηροδρομικής γραμμής (γνωστή ως «GCC railway»), που θα ενώνει τις πρωτεύουσες των χωρών του GCC σε μία έκταση 2,177 χλμ. έως το 2021, με κόστος άνω των 250 δισ. δολαρίων και απώτερο στόχο την ανάπτυξη του τουρισμού, της επιχειρηματικότητας και του εμπορίου. Εκτιμήθηκαν οι εμπορικές σχέσεις μεταξύ των μελών και επισημάνθηκε η σημαντική ανάπτυξή τους την τελευταία 15ετία, καθώς οι εμπορικές συναλλαγές μεταξύ τους, από 6 δισ. δολάρια που ήταν το 2003, το 2017 ξεπέρασαν τα 133 δισ. δολάρια.

Σε πολιτικό επίπεδο, στην τελική διακήρυξη έγιναν αναφορές για τη συνέχιση στήριξης του αγώνα των Παλαιστινίων για ανεξάρτητο κράτος με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ και δόθηκε υποκριτικά «στήριξη» στο λαό της Υεμένης, που υφίσταται εδώ και τρία χρόνια την ανηλεή ιμπεριαλιστική επίθεση της Σαουδικής Αραβίας και των συμμάχων της.

Με φόντο αυτές τις αποφάσεις και τη συνεχιζόμενη κρίση στις σχέσεις των άλλων πέντε χωρών με το Κατάρ, η Σαουδική Αραβία επιχείρησε στα μέσα της βδομάδας να αυξήσει τον γεωπολιτικό της ρόλο και το γόητρο στην περιοχή πέρα από τα όρια του GCC. Ανακοίνωσε έτσι στις 12/12 τη δημιουργία «οντότητας» χωρών της Ερυθράς Θάλασσας και του Κόλπου του Αντεν μετά από συνάντηση Σαουδαράβων αξιωματούχων με ομολόγους τους από την Αίγυπτο, το Σουδάν, το Τζιμπουτί, την Υεμένη, τη Σομαλία, την Ιορδανία. Αισθητή ήταν η απουσία της Ερυθραίας (που έχει ακτογραμμή μήκους 2.200 μέτρων στην Ερυθρά Θάλασσα) και της Αιθιοπίας, η οποία μολονότι δεν έχει έξοδο προς τη θάλασσα, είναι η πολυπληθέστερη στον Κόλπο του Αντεν. Οι ρευστές σχέσεις σε παλιές συμμαχίες και οι κινήσεις για νέες αντανακλούν, μεταξύ άλλων, την κινητικότητα και τις προσπάθειες για «αλλαγές» στο συσχετισμό δυνάμεων, με φόντο μεγαλύτερους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, που θα επηρεάσουν αναπόφευκτα τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιφέρεια του Περσικού Κόλπου.