Τον καπιταλιστικό χαρακτήρα της διεθνοποίησης ανέδειξε με την ομιλία της η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, σημειώνοντας επ' αυτού: «Ο χαρακτήρας της διεθνοποίησης είναι ο ίδιος, δηλαδή καπιταλιστικός. Οι σημερινές της διαστάσεις είναι θεαματικά μεγαλύτερες, παλαιά φαινόμενα εμφανίζονται με νέες μορφές, έχουμε και νέα στοιχεία, που επαναλαμβάνω δεν ξεφεύγουν και δεν αλλάζουν τον καπιταλιστικό χαρακτήρα της αποκαλούμενης παγκοσμιοποίησης του εμπορίου, της παραγωγής, των επενδύσεων».

Ακολούθως υπογράμμισε: «Ευχολόγιο κατάντησαν οι υποσχέσεις ότι η καπιταλιστική διεθνοποίηση καταργεί την κρίση, τις αντιθέσεις, οδηγεί στη σύγκλιση και εναρμόνιση των επιπέδων ανάπτυξης. Διαψεύδονται από το γεγονός ότι ο κύκλος της κρίσης εκδηλώνεται συνεχώς και η τάση είναι να αγκαλιάζει και να επηρεάζει όλο και μεγαλύτερο αριθμό χωρών, ακριβώς λόγω της βαθμίδας που βρίσκεται η καπιταλιστική διεθνοποίηση.

Τα καπιταλιστικά κράτη δεν μπορούν και δε θέλουν να κτίσουν συμμαχίες και συνεργασίες σε ισότιμη βάση. Οταν γίνεται λόγος για "παγκοσμιοποίηση", οφείλουμε να έχουμε υπόψη ότι αυτή συνεπάγεται ταξικές ανισότητες, ανισόμετρη ανάπτυξη ανάμεσα σε χώρες, με πανίσχυρη την τάση της διεύρυνσης, της εμβάθυνσης, της επιδείνωσης. Παγκοσμιοποίηση σημαίνει ταξική πάλη, ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί».

«Οι ισχυρές καπιταλιστικές χώρες - επισήμανε στη συνέχεια -δεν ενδιαφέρονται για να ανεβάσουν το επίπεδο των λαών και των χωρών στο ίδιο σημείο. Τα πλεονεκτήματα της συνεργασίας τα καρπώνονται τα μονοπωλιακά συγκροτήματα, τα διεθνικά μονοπώλια, ούτε καν οι λαοί των πιο ισχυρών καπιταλιστικών χωρών, ενώ ούτε λόγος να γίνεται για συνολική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των υπόλοιπων. Αν πρόκειται να έχουμε κάποια σύγκλιση, σε ορισμένα ζητήματα, θα είναι σύγκλιση στον κατήφορο των λαϊκών δικαιωμάτων.

Μύθος αποδείχτηκε ότι η αύξηση του ΑΕΠ, η λεγόμενη μεγέθυνση της οικονομίας και ο οργανωτικο-τεχνολογικός εκσυγχρονισμός της συνεπάγεται λαϊκή ευημερία, ότι η αύξηση των επενδύσεων θα φέρει νέες θέσεις εργασίας. Οι νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνται είναι και θα είναι πολύ λιγότερες από τις θέσεις που χάνονται».

Εν συνεχεία τόνισε: «Μύθο, επίσης, αποτελεί η θεωρία ότι τώρα πια καταργείται ή πάει προς κατάργηση το εθνικά συγκροτημένο καπιταλιστικό κράτος. Οι συμφωνίες δεν είναι υπερκρατικές, αλλά διακρατικές. Φαινομενικά και μόνο οι αποφάσεις μοιάζουν να έρχονται από τα έξω προς τα μέσα. Δε θα υπήρχαν διεθνείς αποφάσεις, αν δεν υπήρχε ένας τόσο μεγάλος αριθμός χωρών, δηλαδή κυβερνήσεων που συμφωνούν μεταξύ τους στη λήψη των αντιλαϊκών μέτρων, στην εξαπόλυση πολέμου.

Μπορεί μια χούφτα χώρες να ασκούν την καθοριστική επίδραση στις διεθνείς εξελίξεις, αλλά αυτές οι χώρες, δε θα μπορούσαν να κάνουν όmως και ;o,τι θέλουν, αν δεν υπήρχαν οι πολλές άλλες που ελέω των κυβερνήσεων και των μηχανισμών εξουσίας συμφωνούν, προσαρμόζονται. Πολλές χώρες, αστικές κυβερνήσεις αισθάνονται ριγμένες από τις αποφάσεις που φέρνουν τη σφραγίδα των λίγων, των πιο ισχυρών, όμως αυτό δεν αλλάζει τη γενική τάση της συμμόρφωσης στις επιλογές στο πεδίο της οικονομίας, στην κοινωνική πολιτική, ακόμα και όταν οξύνονται οι αντιθέσεις μεταξύ τους.

Οι αναδιαρθρώσεις που κατά κύματα πραγματοποιούνται είτε από κλασικά συντηρητικά είτε από σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, εκφράζουν αντικειμενικές ανάγκες του διεθνοποιημένου καπιταλιστικού συστήματος, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις αντιφάσεις του, να προσαρμοστεί στις σημερινές συνθήκες και να διατηρηθεί. Είναι επιλογή στρατηγικής σημασίας να εγκαταλειφθεί η πολιτική της εκτεταμένης κρατικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και των γενικευμένων κοινωνικών παροχών υπέρ της πλήρους απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας, της εκτεταμένης εμπορευματοποίησης της Παιδείας, της Υγείας, της Ασφάλισης. Δεν είναι δυνατόν να εξηγηθεί η συμπεριφορά ενός κόμματος ή και η στροφή του σε μια άλλη κατεύθυνση σαν μια αλλαγή νοοτροπίας ή πολύ περισσότερο από τη στάση των ηγεσιών και των προσώπων, αλλά από το πώς τοποθετείται απέναντι στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα».

Αναφερόμενη στον αγώνα κατά της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης η ομιλήτρια τόνισε: «Ο διεθνοποιημένος αγώνας, λοιπόν, κατά της νεοφιλελεύθερης πολιτικής είναι αγώνας κατά των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, κατά της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στο εθνικό και το διεθνικό πεδίο, εναντίον των πολιτικών φορέων και των κοινωνικών στηριγμάτων τους, δηλαδή της κυρίαρχης τάξης, της ολιγαρχίας του πλούτου.

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια διευρύνονται οι λαϊκές δυνάμεις και τα κινήματα που νιώθουν την ανάγκη μιας διεθνούς συντονισμένης δράσης κατά των επιλογών διεθνών ενώσεων και οργανισμών, όπως και περιφερειακών. Τα κινήματα κατά της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης έχουν αισθητή παρουσία, με αποκορύφωμα τη Γένοβα. Ωστόσο, θα χρειαστεί ακόμα χρόνος, προκειμένου τα κινήματα αυτά να μην πέφτουν σε παγίδες του τύπου "υπέρ ή κατά της παγκοσμιοποίησης". Η κυριότερη παγίδα, πάντως, είναι να έχεις την αυταπάτη ότι μπορεί να "ρυθμίσεις την παγκοσμιοποίηση", παρακάμπτοντας το κύριο, την ταξική της ουσία, τους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς. Είναι διαφορετικό ζήτημα να διαμορφώνονται μέτωπα πάλης, συμμαχίες, μεγάλα κινήματα δυνατά και ικανά να αποσπούν κατακτήσεις, να θέτουν εμπόδια στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, και διαφορετικό να πιστεύεις ότι μπορεί, σε συνεννόηση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, να βρεις τρόπους, όπου να συνυπάρχει και η καπιταλιστική αγορά και η σχεδιασμένη πολιτική προς όφελος της λαϊκής ευημερίας. Κατακτήσεις με τη μέθοδο του διαλόγου και της πειθούς διά της λογικής δεν υπάρχουν, κατακτήσεις έρχονται με βάση το συσχετισμό δύναμης, εννοείται με την πάλη για αλλαγή του υπέρ των λαών, σε πλήρη, ασυμφιλίωτη αντίθεση με τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, αλλά και τις αντίστοιχες ενώσεις που σήμερα ηγεμονεύουν και εξουσιάζουν».

Η Αλέκα Παπαρήγα κατέληξε σημειώνοντας: «Οσο θα κυριαρχεί ο ιμπεριαλισμός, ο πόλεμος θα είναι πανταχού παρών ως απειλή, δηλαδή με το πιστόλι στον κρόταφο, και βεβαίως και ως πράξη. Με διάφορα προσχήματα, σήμερα π.χ. κάτω από το πρόσχημα της τρομοκρατίας. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι μάταιες οι δραστηριότητες, οι αγώνες κατά του πολέμου, ότι η ανθρώπινη δραστηριότητα δεν παίζει κανένα ρόλο μπροστά στους νόμους του συστήματος. Κάθε άλλο. Αυτό που υποστηρίζω είναι ότι, αν ξέρεις ότι ιμπεριαλισμός ίσον πόλεμος, ότι παγκοσμιοποίηση σημαίνει ταξική εκμετάλλευση, ανισόμετρη ανάπτυξη, σχέσεις κυριαρχίας και καταπίεσης ανάμεσα σε κράτη, σημαίνει ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί που φτάνουν ως τον ανοιχτό ή κρυφό και παράπλευρο πόλεμο ανάλογα με την περίοδο και τις συνθήκες, αν ξέρεις και κατανοείς όλα αυτά, τότε το διεθνιστικό κίνημα πρέπει να έχει την τάση να γίνεται όλο και πιο βαθιά αντιιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικό, ότι το κίνημα για την ειρήνη ταυτίζεται με την πάλη κατά του ιμπεριαλισμού.

Αν κατανοείς ότι η παγκοσμιοποίηση δεν είναι μια ουδέτερη διαδικασία, αλλά βαθιά ταξική, τότε θα παλεύεις για έναν άλλο διεθνισμό, για μια διεθνή συνεργασία, που δε θα έχει κίνητρο και σκοπό το καπιταλιστικό κέρδος, αλλά τη λαϊκή κοινωνική ευημερία.

Η διεθνοποίηση ως διαδικασία δε μοιράζεται ανάμεσα σε λαούς και αστικές κυβερνήσεις. Ή θα κυριαρχούν οι αστικές κυβερνήσεις ή οι λαοί».