Ο Κ. Παπαδάκης ξεκίνησε την ομιλία του σημειώνοντας ότι το ΚΚΕ με τους εργάτες της βιομηχανίας έχει αναπτύξει μια σχέση «που έχει οικοδομηθεί με αγώνες, με πλούσια δράση σε δύσκολες συνθήκες, σαν κλείσει η πόρτα του εργοστασίου, κάτω από το άγρυπνο μάτι της αδίστακτης εργοδοτικής τρομοκρατίας, των κάθε είδους μηχανισμών του κεφαλαίου. Τέτοια σχέση στα δύσκολα οικοδομεί το ΚΚΕ με τους εργάτες, με την καρδιά της εργατικής τάξης το βιομηχανικό προλεταριάτο. Αυτός ο δύσκολος αλλά ωραίος δρόμος δεν ξεγέλασε ποτέ την εργατική τάξη. Οι άλλοι δρόμοι, οι "εύκολοι", δοκιμάστηκαν και χρεοκόπησαν».

Στη συνέχεια της ομιλίας του, αναφέρθηκε αναλυτικά στη «νέα μεταμνημονιακή εποχή» σημειώνοντας μεταξύ άλλων: «Είναι η εποχή της εργασιακής γαλέρας των λεγόμενων "ελάχιστων δικαιωμάτων", έτσι όπως η ΕΕ τα προωθεί με τον λεγόμενο "Ευρωπαϊκό Πυλώνα Δικαιωμάτων" που τον ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, Ποτάμι και οι υπόλοιποι. Σου παρουσιάζουν τον πάτο των δικαιωμάτων και στο ονομάζουν "ελάχιστη κάλυψη και προστασία". Ουσιαστικά, σου λένε να ξεχάσεις Σύμβαση, συγκροτημένα δικαιώματα, μόνιμη και σταθερή δουλειά. Η ΕΕ στις αποφάσεις της σημειώνει ότι το σύγχρονο είναι να αλλάζεις 7 με 10 επαγγέλματα στη ζωή σου (...)

Η υπουργός Εργασίας του ΣΥΡΙΖΑ διατυμπάνιζε ότι οι εργοδότες θα μπορούν στο εξής να απολύουν μόνο με γραπτή αιτιολόγηση. Οχι ότι τους είναι βέβαια κανένα βουνό μια τυπική αιτιολόγηση, αλλά ούτε αυτήν χρειάζονται. Εχουν ήδη την "κάλυψη" του Ευρωδικαστηρίου, όχι για την απόλυση ενός αλλά 236 εργατών των "Τσιμέντων Χαλκίδας", όπου η "AΓET Lafarge" τους απέλυσε και το δικαστήριο επικαλέστηκε την "επιχειρηματική ελευθερία του εργοδότη", η οποία αποτελεί απαραβίαστη αρχή της ΕΕ, και δικαίωσε το μονοπώλιο σε βάρος των εργατών.

Αυτά είναι τα "άγια των αγίων" της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Να γιατί κοροϊδεύουν όσοι λένε ότι η ΕΕ ξεκίνησε κάποτε με "αξίες" και στράβωσε στην πορεία. Η ΕΕ ξεκίνησε ως Ενωση Ανθρακα και Χάλυβα. Και η ίδια η επωνυμία της το ξεκαθάριζε: "Μπίζνες κάνουμε". Οι "αξίες" της ήταν πάντα να διασφαλίζει την κερδοφορία του κεφαλαίου τσακίζοντας τους εργαζόμενους.

Αλλο παράδειγμα η Οδηγία για προβλέψιμη εργασία. Τι λένε; Η μόνη υποχρέωση του εργοδότη απέναντι στον εργαζόμενο, όταν τον προσλάβει, είναι να τον ενημερώσει γραπτώς ότι θα δουλεύει μέσω εργολάβου, μέσω δουλεμπορικών, με μπλοκάκι, 12ωρο, χωρίς υπερωρίες, με τις λεγόμενες συμβάσεις μηδενικών ωρών. Νομιμοποιούν έτσι και με τη βούλα όλες τις ελαστικές μορφές εργασίας. Αυτήν την Οδηγία στήριξε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και την ψήφισαν στο Ευρωκοινοβούλιο η ΝΔ και η εγκληματική ναζιστική Χρυσή Αυγή.

Στην ίδια αντιδραστική κατεύθυνση είναι όσα σχεδιάζουν και για το Ασφαλιστικό. Στόχος τους, να τελειώνουν την Κοινωνική Ασφάλιση και αυτή να βασιστεί σε ατομική ανταποδοτική βάση. Επιδιώκουν να αποχωρήσουν κράτος και εργοδοσία από τη χρηματοδότηση και όλο το βάρος να το επωμιστούν οι εργαζόμενοι. Μια "ελάχιστη" σύνταξη - φιλοδώρημα ετοιμάζουν και σε στέλνουν για συμπλήρωμα στα νύχια των ιδιωτικών ασφαλιστικών. Αν δεν έχεις ιδιωτική Ασφάλιση, μονόδρομος είναι η επιστροφή στη δουλειά. Αυτή είναι η "ενεργός γήρανση" της ΕΕ. ΕΕ και βιομήχανοι έχουν στόχο, έως το 2050, να καλύψουν τις απώλειες από τη γήρανση του εργατικού δυναμικού, πάντα φθηνά και κερδοφόρα, με part time, συνταξιούχους, ρομπότ και μετανάστες».

Ο ευρωβουλευτής του Κόμματος σημείωσε ακόμη: «Τα παραπάνω γενικεύονται παντού. Δύο εκατομμύρια Γερμανοί συνταξιούχοι γύρισαν στη δουλειά. Ο 18χρονος Σουηδός εργάτης θα πάρει σύνταξη στα 69 του και ο αντίστοιχος Δανός στα 74. Μια λαοθάλασσα διαδήλωσε αυτόν το μήνα για τα υψηλά ενοίκια στη Γερμανία. Στη Σουηδία είναι δυσεύρετη και πανάκριβη η λαϊκή κατοικία, γιατί η καπιταλιστική ανάκαμψη ιεράρχησε κατασκευή πολυτελών κατοικιών. Στη Σουηδία, το άλλοτε καπιταλιστικό πρότυπο, το νούμερο 1 πρόβλημα για το 70% του πληθυσμού είναι η Υγεία. Δυόμισι και τρεις μήνες είναι η αναμονή για να δει κάποιος τον γιατρό, με την κάθε εξέταση να κοστίζει 200 κορόνες και να είναι δωρεάν από την 6η και μετά. Να γιατί τους έχουν εξαντληθεί τα πρότυπα που κάποτε έδειχναν. Η σύγκλιση και το... χρυσό περιδέραιο της ΕΕ που έταζαν στο λαό ήταν τελικά θηλιά».

Ο Κ. Παπαδάκης, τέλος, σημείωσε ότι απέναντι στους εργαζόμενους στέκει «ο πραγματικός αντίπαλος, με πολλά επιτελεία, το καθένα με το ρόλο του: ΕΕ, κυβέρνηση, Περιφέρειες και τοπικές διοικήσεις. Συντονισμένα τσακίζουν το λαό πριμοδοτώντας τα μονοπώλια». Καταλήγοντας σημείωσε ότι «απέναντι σε αυτόν τον ΕΝΑ αντίπαλο, ΕΝΙΑΙΟ πρέπει να 'ναι το κριτήριο και η στάση του λαού σε όλες τις κάλπες», ενισχύοντας το ΚΚΕ.