Eurokinissi

Μεταξύ άλλων, στα βασικά στοιχεία του νομοσχεδίου είναι η απαγόρευση ουσιαστικά των δημόσιων υπαίθριων συναθροίσεων. Προβλέπονται ο ορισμός «οργανωτή» της συνάθροισης, ο οποίος αναλαμβάνει ποινικές και αστικές ευθύνες, καθώς και η ποινικοποίηση ακόμα και της συμμετοχής στις συναθροίσεις, καθιστώντας την «ιδιώνυμο» αδίκημα. Συγκεκριμένα, στο άρθρο 2, που περιλαμβάνει τους ορισμούς των εννοιών, αναφέρεται η διακριτική ευχέρεια της Αστυνομίας όχι μόνο να απαγορεύσει εκ των προτέρων, αλλά και όποτε το κρίνει η ίδια, να διαλύσει μια συνάθροιση.

Η έννοια του «οργανωτή» επικεντρώνεται στο φυσικό πρόσωπο, ακυρώνοντας την όποια συλλογική οργάνωση που διοργανώνει μια κινητοποίηση. Στο άρθρο 4 καθορίζονται οι υποχρεώσεις του οργανωτή, που επιχειρούν να τον καταστήσουν αφενός συνεργάτη της Αστυνομίας και αφετέρου τον καθιστούν υπεύθυνο για την περιφρούρηση της συνάθροισης. Σκοπός είναι σε κάθε περίπτωση (προβοκάτσια κ.ά.) η ευθύνη για ό,τι συμβαίνει να αποδοθεί από την Αστυνομία στον οργανωτή. Το άρθρο 7 αναφέρεται στην απαγόρευση δημόσιας υπαίθριας συγκέντρωσης. Για την απόφαση απαγόρευσης, όπως και για την επιβολή περιορισμών, ως επαπειλούμενος σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια (όπως αναφέρεται στο σχέδιο νόμου) θεωρείται η ιδιαιτέρως πιθανή διάπραξη σοβαρών εγκλημάτων, ιδίως κατά της ζωής, της σωματικής ακεραιότητας, της ιδιοκτησίας και της πολιτειακής εξουσίας. Πρόκειται λοιπόν για μια διάταξη που δεν είναι περιοριστική και αποκλειστική, αλλά ανοιχτή σε ερμηνείες και σε εφαρμογές κατά τη διάθεση της Αστυνομίας.

Στην έννοια των περιορισμών περιλαμβάνονται επίσης οι υποχρεώσεις που βάζει η Αστυνομία προς όλους τους συμμετέχοντες να υπακούσουν στις υποδείξεις της, προκειμένου να ασκήσουν το δικαίωμα συμμετοχής σε συνάθροιση. Δηλαδή, όποιος συμμετέχει, πρέπει να ακολουθήσει τις συστάσεις της Αστυνομίας για να μην απομακρυνθεί ή συλληφθεί. Οι περιορισμοί δεν καταγράφονται περιοριστικά στο νομοσχέδιο, αλλά ενδεικτικά. Δηλαδή, η Αστυνομία μπορεί, κατά περίπτωση, να προσθέσει και άλλους, όταν και όπως θέλει.

Ως περιορισμοί καταγράφονται η κατάληψη μόνο μέρους του οδοστρώματος ή άλλου δημόσιου χώρου (πλατείας, πεζοδρομίου, αποβάθρας κ.ά.), η μερική διαφοροποίηση της διαδρομής μιας πορείας, οι συλλήψεις διαδηλωτών μέσα στις πορείες, η μη παρακώλυση της κυκλοφορίας (κλείσιμο δρόμων, επαρχιακών και εθνικών οδών και λιμανιών), της πρόσβασης σε δημόσιες υπηρεσίες (παραστάσεις και διαμαρτυρίες σε υπουργεία, Περιφέρειες κ.ά.), οργανισμούς κοινής ωφέλειας (διαμαρτυρίες σε ΔΕΗ) και νοσηλευτικά ιδρύματα. Ετσι, οι διατάξεις μπορούν να γίνουν λάστιχο και να εφαρμόζονται κατά το δοκούν από την αστυνομία, προκειμένου τελικά να απαγορεύεται η οποιαδήποτε συνάθροιση.

Με το άρθρο 14, γίνεται ιδιώνυμο αδίκημα η συμμετοχή σε δημόσια υπαίθρια συνάθροιση που έχει απαγορευτεί ή η παρεμπόδιση διεξαγωγής συνάθροισης (εδώ π.χ. θα περιλαμβανόταν η αντίδραση σωματείων και μαζικών φορέων σε μια ναζιστική συγκέντρωση), που τιμωρείται με ποινή φυλάκισης μέχρι ένα έτος.

Αλλο ένα χαρακτηριστικό άρθρο είναι αυτό που τιτλοφορείται «Μέσα και διαδικαστικές προϋποθέσεις» και αναφέρεται στα μέσα διάλυσης των συναθροίσεων. Το νομοσχέδιο δεν κάνει την παραμικρή ενδεικτική αναφορά στα μέσα διάλυσης συναθροίσεων, αλλά παραμένει στην αόριστη φράση «κάθε νόμιμο μέσο», προμηνύοντας την ένταση της καταστολής. Πρόκειται για σκόπιμη ασάφεια, ώστε η Αστυνομία να μπορεί να στηριχτεί σε όλη την προϋπάρχουσα νομοθεσία για να κλιμακώσει την επίθεσή της στους διαδηλωτές.