Παρέμβαση στη συζήτηση με την επίτροπο Συνοχής και Μεταρρυθμίσεων, Ελίζα Φερέιρα, έκανε ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Λευτέρης Νικολάου - Αλαβάνος τη Δευτέρα στην Επιτροπή Περιφερειακής Ανάπτυξης (REGI) του Ευρωκοινοβουλίου, λέγοντας τα εξής:

«Παρά τα μεγάλα λόγια ΕΕ και ΕΚΤ μπροστά στην καπιταλιστική κρίση που επιτάχυνε η πανδημία και δεν πρέπει να την πληρώσουν οι λαοί της Ευρώπης, το σχέδιο ανάκαμψης αλλά και το νέο Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο δεν έχουν σχέση με τις λαϊκές ανάγκες. Πρόκειται για ζεστό χρήμα εκατοντάδων δισεκατομμυρίων στους επιχειρηματικούς ομίλους στα ψηφιακά, στις ανανεώσιμες πηγές, σε έρευνα - καινοτομία για τις ανάγκες των μονοπωλίων, με "πράσινα" κονδύλια Ταμείων που οδηγούν σε μαζικές απολύσεις και αύξηση της τιμής της Ενέργειας, με σημαντική μείωση στις άμεσες ενισχύσεις για τους μικρομεσαίους αγρότες της νέας ΚΑΠ. Ενώ αποδείχθηκε αναγκαία για το ξεπέρασμα της πανδημίας η στήριξη των δημόσιων συστημάτων Υγείας, με ορατή την πιθανότητα ενός δεύτερου κύματος, η χρηματοδότησή τους όχι μόνο είναι μηδαμινή, αλλά και συνδεδεμένη με την περαιτέρω εμπορευματοποίηση και την ιδιωτικοποίηση της Υγείας μέσω ΣΔΙΤ, με διαιώνιση των ελλείψεων και μεταφερόμενο ιατρικό προσωπικό από χώρα σε χώρα.

Τα πολυδιαφημιζόμενα προγράμματα τύπου "SURE" ήδη αποτελούν μοχλό για τον πολλαπλασιασμό αναστολών συμβάσεων, μείωσης μισθών, έντασης της εκμετάλλευσης με νέες μορφές, όπως τηλεργασία, και στο βάθος του τούνελ ξεχαρβάλωμα ό,τι θέσης εργασίας έχει παραμείνει με κάποια στοιχειώδη δικαιώματα, όπως μόνιμη και σταθερή δουλειά, ασφαλιστικά δικαιώματα.

Οσο κι αν "ανάβει" η αντιπαράθεση για το ύψος του προϋπολογισμού μεταξύ ΕΛΚ, Σοσιαλδημοκρατών, Πρασίνων, GUE, το θέμα δεν είναι το πόσα αλλά το "από ποιους και για ποιους". Τα χρήματα που παζαρεύει η ΕΕ, όπως κι αν ονομάζονται - δάνεια ή επιδοτήσεις, παλιό χρήμα, νέο χρήμα, ίδιοι πόροι - είναι αποτέλεσμα της σκληρής εργασίας, της άγριας φορολογίας και του τσακίσματος των δικαιωμάτων της λαϊκής πλειοψηφίας, που προορίζονται για το μεγάλο κεφάλαιο. Σε τελική ανάλυση, όλοι οι παραπάνω δεν διαφωνούν με το κύριο: Να χρηματοδοτηθούν αδρά οι όμιλοι από τις τσέπες των εργαζομένων.

Οι λαοί της Ευρώπης να μην πληρώσουν τη νέα κρίση του κεφαλαίου, αλλά να διεκδικήσουν τον πλούτο που παράγουν και τα σύγχρονα δικαιώματά τους από εκείνους που τους ληστεύουν, τα μονοπώλια, τις κυβερνήσεις και τις ενώσεις τους».