«Είναι η δεύτερη συμφωνία που υπογράφεται επί κυβέρνησης Μητσοτάκη. Η πρώτη ήταν αμυντική συμφωνία με τις ΗΠΑ, ήταν επίσης μεγάλη συμφωνία, έκλεινε ένα άλλο πλαίσιο. Εδώ (με τη συμφωνία με την Ιταλία) ανοίγουμε ένα τεράστιο πλαίσιο...», έλεγε τις προάλλες ο Ν. Δένδιας. Και μόνο το γεγονός ότι ο υπουργός Εξωτερικών βάζει δίπλα δίπλα τις δυο «επιτυχίες» της ελληνικής διπλωματίας, φανερώνει ότι και η συμφωνία με την Ιταλία εντάσσεται στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς στην περιοχή. Χαρακτηρίζουν μάλιστα τις δύο αυτές συμφωνίες «όπλα» της Ελλάδας στα Ελληνοτουρκικά, αναπαράγοντας το μύθο ότι οι αμερικανοΝΑΤΟικοί σχεδιασμοί και η βαθύτερη εμπλοκή της χώρας αποτελούν εγγύηση για τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Οι ΗΠΑ, όμως, ξεκαθαρίζουν με κάθε αφορμή ότι η ελληνοαμερικανική συμφωνία, που μετατρέπει ολόκληρη τη χώρα σε ορμητήριο πολέμου και επεμβάσεων, αλλά και σε στόχο, δεν είναι ανταγωνιστική στη στήριξη που παρέχουν στην Τουρκία, για να διασφαλίζονται η συνοχή και η λειτουργικότητα του ΝΑΤΟ, στόχο τον οποίο υιοθετούν άλλωστε όλες οι κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα στην Ελλάδα. Αλλά και τη συμφωνία με την Ιταλία, που τάχα θα έστελνε μήνυμα στην Τουρκία, έσπευσε να τη χαιρετίσει ο Τούρκος ΥΠΕΞ, ως επιβεβαίωση των δικών τους αξιώσεων στο Αιγαίο, προωθώντας την «ιδέα» της συνεκμετάλλευσης... Πράγματι, λοιπόν, οι συμφωνίες της κυβέρνησης, όπως και όλων των προηγούμενων (βλέπε π.χ. Συμφωνία των Πρεσπών), «ανοιγοκλείνουν» πλαίσια. Πάντα όμως στο πλαίσιο των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών και ανταγωνισμών, που μόνο κινδύνους επιφυλάσσουν για το λαό.