Η αστική ιστοριογραφία προσπάθησε και προσπαθεί ακόμα να θολώσει το νόημα της επετείου και να θάψει το γεγονός ότι τους άδικους, ιμπεριαλιστικούς πολέμους τούς γεννά ο καπιταλισμός. Η Ιστορία όμως δεν ξαναγράφεται, γιατί η μέρα αυτή είναι ήδη καθιερωμένη στις συνειδήσεις ως Μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, που ανήκει από τότε, από το 1945 και για πάντα, μόνο σε εκείνους που θυσιάστηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, μόνο σε εκείνους που αντιστάθηκαν στον ναζιστικό - φασιστικό ιμπεριαλιστικό Αξονα Γερμανίας - Ιταλίας - Ιαπωνίας και στους συμμάχους του.

Αυτήν την ηρωική κόκκινη μέρα, θέλουν με κάθε τρόπο να την αποχρωματίσουν και να της αλλάξουν την ουσία, που σφράγισε ανεξίτηλα η εποποιία του σοβιετικού Κόκκινου Στρατού και των αντιστασιακών κινημάτων της Ευρώπης, με τον πρωτοπόρο και καθοριστικό ρόλο των Κομμουνιστικών Κομμάτων.

Πρόκειται για μια άθλια προπαγανδιστική εκστρατεία συσκότισης των γεγονότων και πλύσης εγκεφάλου, με στόχο την ανάδειξη της ΕΕ σαν Ευρώπης, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ένωση των οικονομικά ισχυρών, που χρησιμοποιεί όπου τη συμφέρει τον φασισμό ως δεκανίκι, αλλά και ως χρυσή εφεδρεία του κεφαλαίου.

Με τις αντιδραστικές και αντιεπιστημονικές προσπάθειές τους να μετονομάσουν την 9η του Μάη σε «Μέρα της Ευρώπης», το μόνο που καταφέρνουν είναι να υπενθυμίζουν με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο ότι εκείνη τη μέρα το καθοριστικό χτύπημα στον ναζισμό το έδωσε η ΕΣΣΔ, με περισσότερους από 20 εκατομμύρια νεκρούς. Οφείλουμε να θυμόμαστε ότι εκείνη την περίοδο οι νικήτριες καπιταλιστικές χώρες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου παρείχαν σημαντική βοήθεια στη ναζιστική Γερμανία, με σκοπό να την αξιοποιήσουν ως δύναμη κρούσης ενάντια στη Σοβιετική Ενωση.

Σκέφτομαι πάντως πως δεν θα ήταν κακή ιδέα να καθιερώσουν κάποια στιγμή μια πραγματική «Μέρα της ΕΕ», φροντίζοντας όμως κάποιες λεπτομέρειες. Π.χ. να υπενθυμίζουν στη διάρκειά της ότι οι εκκλήσεις της στους λαούς να τη συνδιαμορφώσουν (!) αποτελούν προκλητικό εμπαιγμό, γιατί η Ιστορία έχει καταγράψει ότι ουδέποτε ρωτήθηκαν οι λαοί για τη συγκρότησή της, ενώ όποτε με δημοψηφίσματα τοποθετήθηκαν για τις αντιλαϊκές Συμφωνίες της, όπως του Μάαστριχτ ή η Συνθήκη της Λισαβόνας, στη Δανία, στην Ιρλανδία και αλλού, και τις απέρριψαν, η «δημοκρατική» ΕΕ και οι αστικές κυβερνήσεις επιστράτευσαν παντός τύπου εκβιασμούς, επιβάλλοντας τη διεξαγωγή επαναληπτικών δημοψηφισμάτων, μέχρι αυτές να επικυρωθούν.

Επομένως, προτείνω να υπογραμμίζει στη διάρκεια των εορτασμών μιας τέτοιας «Μέρας» ότι από τις απαρχές της μέχρι σήμερα, ήταν και είναι Ενωση των μονοπωλίων και ότι υπάρχει για να εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα, αυξάνοντας την εκμετάλλευση, τη φτώχεια, την καταπίεση των εργαζομένων. Ετσι μάλιστα, αξίζει μια τέτοια «Μέρα», αλλά μόνο έτσι.

Οσο για την 9η του Μάη, ας την αφήσουν εκεί που ανήκει, για να συνεχίζει να εμπνέει τους λαούς να αγωνίζονται να απαλλαγούν απ' τα αντιλαϊκά μέτρα και τα μνημόνια διαρκείας, την ανεργία, την εκμετάλλευση, τη φτώχεια, τους πολέμους και την προσφυγιά, προς όφελος των κερδών των λίγων.

Η μέρα αυτή αποτελεί ένα τεράστιο ιστορικό δίδαγμα για το παρόν και το μέλλον του επαναστατικού κινήματος.

Ο Ερνεστ Χεμινγουέι, αναγνωρίζοντας την ανεκτίμητη συνεισφορά του Κόκκινου Στρατού, έλεγε:

«Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό,τι μπορεί ποτέ να πληρώσει».

Αυτό τα λέει όλα...

Ο Α' και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για το ξαναμοίρασμα των αγορών, που είχαν οξυνθεί σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης. Συνέβησαν για να επιβεβαιώσουν ότι όταν μέσα σε ιμπεριαλιστική «ειρήνη» δεν λύνονται οι αντιθέσεις των μονοπωλίων για τον έλεγχο των αγορών και την κερδοφορία τους, λύνονται με τον πόλεμο. Στη σημερινή δυστοπία, επιβάλλεται να επαγρυπνούμε, ιδιαίτερα στην περιοχή μας, στην Ανατ. Μεσόγειο και στη Μ. Ανατολή, όπου οι συγκρούσεις για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και τους δρόμους της Ενέργειας είναι καθημερινές.