Το δεύτερο κείμενο των Θέσεων είναι εξίσου σημαντικό και αλληλένδετο με τα άλλα δύο, γιατί προσδιορίζει τις γενικές εξελίξεις της περιόδου, στο εσωτερικό και εξωτερικό περιβάλλον που καλούμαστε να παρέμβουμε.

Είναι οι εξελίξεις που αξιοποιούνται από τα αστικά κόμματα, για την ενσωμάτωση των λαϊκών δυνάμεων, της λαϊκής δυσαρέσκειας, την καταστολή, τον αποπροσανατολισμό του εργατικού κινήματος, για να παγιδεύσει το λαό σε συνθήματα ξένα προς τα συμφέροντά του, για το χτύπημα του Κόμματος.

Στόχος μας είναι η διεύρυνση του περίγυρου, η μαχητικοποίησή του. Σε αυτό θα συμβάλει η όξυνση της αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση, τα άλλα αστικά κόμματα, τους οπορτουνιστές. Δεν αρκεί η ανάδειξη του αντιλαϊκού χαρακτήρα της κυβερνητικής πολιτικής και λοιπών αστικών κομμάτων. Πρέπει να αναδεικνύουμε τη δική μας πολιτική πρόταση διεξόδου, την ανωτερότητά της, ώστε συνολικά να αμφισβητείται το κυρίαρχο σύστημα, να μπαίνουν βάσεις αντίστασης, ανατροπής, ενίσχυσης του Κόμματος παντού.

Με βάση την κοσμοθεωρία μας, τη μελέτη της καπιταλιστικής οικονομίας, την αποκτημένη πείρα, μπορούμε από καλύτερη θέση να εξηγούμε το αδιέξοδο του καπιταλισμού, την ανάγκη μιας άλλης κοινωνίας και οικονομίας, με σκοπό την ικανοποίηση των δικών μας, κοινωνικών αναγκών.

Δεν πέρασε πολύς καιρός που τα αστικά επιτελεία μάς μιλούσαν περί δίκαιης ανάπτυξης, ανοδικής πορείας της οικονομίας. Την ίδια ώρα εμείς εξηγούσαμε τον ταξικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, την εκμετάλλευση ως την πηγή του κέρδους, την αιτία των κρίσεων. Απομυθοποιούσαμε τη θέση ότι το καπιταλιστικό κέρδος συνδέεται με τη βιοτική άνοδο της εργατικής τάξης, τον ρόλο της ΕΕ, την επισφάλεια της ανάκαμψης. Προβλέψαμε τη νέα κρίση και επιβεβαιωθήκαμε. Με αυτόν τον αέρα λοιπόν, με τον κόσμο μας, μπορούμε να βαθύνουμε τη συμφωνία, δείχνοντας τις αντικειμενικές - ανυπέρβλητες αντιφάσεις του συστήματος, φωτίζοντας μέσα από αυτές τη δυνατότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού.

Αλλωστε, ιδιαίτερα για την κρίση και τι δεν έχουμε ακούσει: Χρέους, κατανάλωσης, καζινοκαπιταλισμού, πανδημίας. Η πανδημία επιτάχυνε την εκδήλωση της κρίσης, όμως τα σημάδια επιβράδυνσης υπήρχαν από πριν σε διεθνές επίπεδο. Τα συσσωρευμένα κεφάλαια που δεν βρίσκουν κερδοφόρα διέξοδο και λιμνάζουν, η βαθύτερη σύνδεση με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα υπονομεύουν τις μεγάλες παραγωγικές δυνατότητες της χώρας (π.χ. ΛΑΡΚΟ), την κάλυψη των λαϊκών αναγκών (π.χ. φάρμακα, εμβόλια). Δεν είναι ο κορονοϊός εμπόδιο στην κατασκευή σχολείων και νοσοκομείων, στην πρόσληψη εκπαιδευτικών και γιατρών, αλλά το κριτήριο του καπιταλιστικού κέρδους.

Σκοπός τους πάντοτε είναι ένας και ο ίδιος: Να συσκοτίσουν, να αθωώσουν την αντικειμενική πορεία του καπιταλιστικού μονόδρομου. Θέλουν να μην μπορούμε να σκεφτούμε τίποτα πέρα από αυτό το σύστημα. Να λέμε αυτό είναι, με τα καλά και τα στραβά του. Και αν τύχει η «στραβή», το έχουμε μάθει το «παραμύθι». Το ρίχνουνε στις φυσικές καταστροφές, στις «αντικειμενικές επιπτώσεις» της πανδημίας. Πυρκαγιές, σεισμοί, χιόνια, πλημμύρες, πανδημία. Η λογική των αστών ότι δεν μπορούμε να σωθούμε από αυτό που ονομάζεται φυσική καταστροφή είναι μακριά από τη δική μας. Για την αστική τάξη, η πρόκριση έργων προστασίας δεν εμπίπτει στην κερδοφορία του κεφαλαίου, εντάσσεται στη λογική κόστους - οφέλους, άρα δεν αξίζει επένδυση.

Λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά δεν μπορούμε να είμαστε «όλοι μαζί» απέναντι στον κοινό εχθρό. Γιατί στο ερώτημα, ποιος θα πληρώσει την κρίση, το κεφάλαιο ή ο λαός, η απάντηση δεν είναι όλοι μαζί. Για ακόμη μια φορά ο λογαριασμός δεν αφορά τα αφεντικά, που αυγάτισαν τα κέρδη τους κατά τη διάρκεια της προηγούμενης κρίσης και της σύντομης ανάπτυξης που ακολούθησε, τους καπιταλιστές που θησαυρίζουν εν μέσω πανδημίας, τους εργοστασιάρχες, τους εφοπλιστές, που έχουν μπουκώσει από τα κέρδη τους, την ίδια στιγμή που σε πλοία, χώρους δουλειάς, οι εργάτες σκοτώνονται, λόγω των λειψών μέτρων προστασίας. Αφορά μόνο εμάς, τις λαϊκές οικογένειες. Ομοψυχία πρέπει να δείξουμε στην οργάνωση της πάλης, της ταξικής αλληλεγγύης, ετοιμάζοντας τη δική μας αντεπίθεση απέναντι στο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του.

Απέναντι σε όλα αυτά δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο τα αστικά επιχειρήματα, αλλά και τις θεωρίες των οπορτουνιστών. Για την κρίση αποκρύπτουν ότι η πραγματική αιτία βρίσκεται στο ίδιο το σύστημα, το χρεώνουν σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές, στην «υποδούλωση» της χώρας. Προτείνουν «σωστή» κρατική παρέμβαση, αποσπούν το κράτος και την πολιτική από την οικονομία, την τάξη που εξουσιάζει. Αθωώνουν το καπιταλιστικό σύστημα, αμφισβητούν τις νομοτέλειες της καπιταλιστικής οικονομίας, θέλουν το κίνημα να παλεύει για άλλη αστική διαχείριση, ένα μεταβατικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που, τάχα, θα μας περάσει σε ένα σύστημα για τους εργαζόμενους. Καλλιεργούν αυταπάτες στο εργατικό κίνημα για φιλολαϊκή κυβέρνηση στον καπιταλισμό, το θέλουν ουρά της σοσιαλδημοκρατίας, όπως άλλωστε κάνανε και με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Γι' αυτούς το κράτος δεν αντιμετωπίζεται ως ένας θεσμός της αστικής τάξης, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα και την κυριαρχία της, αλλά ως μια κοινότητα ανθρώπων, που αστοί και εργάτες, ανεξάρτητα από την ταξική τους αντίθεση, μπορούν να συμβιώσουν ειρηνικά μαζί, ξεπερνώντας τις ταξικές τους διαφορές. Γι' αυτούς το εργατικό κίνημα μπορεί να επιβάλει τη θέλησή του στους καπιταλιστές εντός συστήματος, χωρίς την ανατροπή του, χωρίς τη δικτατορία του προλεταριάτου. Οδηγούν στην καλλιέργεια αυταπατών στην εργατική τάξη ότι ο καπιταλισμός μπορεί να εξανθρωπιστεί, μέσα από κατάλληλες παρεμβάσεις, ότι αστοί και εργάτες μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά, άρα δεν χρειάζεται να παλεύουμε για την ανατροπή.

Το βρώμικο ρόλο τους τον έχουμε μάθει, το ίδιο και την επίθεση που ασκούν στο Κόμμα, πότε χυδαία και απροκάλυπτα, πότε χτυπώντας μας την πλάτη με επιθέσεις φιλίας. Χαρακτηριστική είναι η επίθεση που κάνουν στο Κόμμα για τη θέση μας για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, τους ανταγωνισμούς στην περιοχή, καταλήγοντας να μας εγκαλούν για εθνικιστική θέση, αντιπροτείνοντας παραίτηση από τα κυριαρχικά δικαιώματα του λαού, αυτοί που καλούν τις αστικές κυβερνήσεις Ελλάδας - Τουρκίας να τα βρουν. Μιλάνε για αποτίναξη της ξενικής εξάρτησης, βγάζοντας λάδι την αστική τάξη της χώρας. Καλούν την εργατική τάξη να συμμετάσχει σε «εθνική κυβέρνηση» με μεταβατικό χαρακτήρα.

Στο πλαίσιο αυτό προχωρούν σε πρωτοβουλίες (π.χ. ΠΑΚΣ), στη λογική ότι οι ανταγωνισμοί μεταξύ ιμπεριαλιστικών ενώσεων και κρατών μπορούν να λυθούν από μια «ομάδα» με πασιφιστικές - φιλειρηνικές προθέσεις, αποκρύπτοντας τις νομοτέλειες του καπιταλισμού, απορρίπτοντας την ταξική πάλη, τον ρόλο της εργατικής τάξης ως κινητήριας δύναμης για την ανατροπή του συστήματος.

Αξιοποιώντας τις Θέσεις του 2ου κειμένου, απέναντι στις ανορθολογικές θεωρίες αστών και οπορτουνιστών, πρέπει να αυξήσουμε ρυθμούς στην ιδεολογική - πολιτική αναβάθμισή μας, ώστε τεκμηριωμένα να μπορούμε, δίνοντας απαντήσεις, να κερδίζουμε συνειδήσεις με το Κόμμα, που είναι η μόνη δύναμη διεκδίκησης και ανατροπής, γιατί μόνο το Κόμμα μπορεί να οργανώσει τη λαϊκή αντεπίθεση.