Το 2ο κείμενο των Θέσεων καταπιάνεται με σωρεία ζητημάτων για τη διεθνή πραγματικότητα, δομημένο χοντρικά στους εξής (τέσσερις) άξονες:

(κεφ. 1ο & 2ο)

Πολιτικο-στρατιωτικό πλαίσιο του σύγχρονου κόσμου, με τους σφοδρούς ανταγωνισμούς, επικεντρώνοντας στη μάχη ΗΠΑ - Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και στην ΕΕ - εδώ και ο ρόλος του «φτωχού συγγενούς» Ελλάδας, ελληνοτουρκικές σχέσεις, «συνεκμετάλλευση» κ.λπ.

(κεφ. 3ο)

Η κατάσταση στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα (ΔΚΚ) και η δράση του ΚΚΕ (ιδεολογικά - πολιτικά ζητήματα, πρωτοβουλίες και δράσεις, Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία).

Η διαδικασία της επαναστατικής ανασυγκρότησης - που παραμένει ως ζητούμενο λόγω της αντεπαναστατικής επικράτησης και της μεγάλης μακροχρόνιας ενσωμάτωσης ΚΚ στο αστικό πολιτικό σύστημα.

(κεφ. 4ο & 5ο)

Εξελίξεις στην εγχώρια οικονομία και στο αστικό πολιτικό σύστημα μετά την τυπική λήξη των μνημονίων + ψηφιακός μετασχηματισμός, και τέλος

(κεφ. 6ο)

Οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα.

-- Το πρώτο που θα ήθελα να παρατηρήσω είναι πως αποτελεί ένα ακόμη πολιτικό εργαλείο της μάχης που δίνει το Κόμμα σήμερα, που πρέπει να γίνει στον μέγιστο βαθμό κτήμα του κάθε μέλους και στελέχους, σε συνδυασμό με τα όσα μπαίνουν στον δημοσιευμένο προσυνεδριακό διάλογο, ειδικά στο κομμάτι «ερώτηση - απάντηση», αλλά και των εξειδικευμένων θεμάτων που μπαίνουν στον «Ριζοσπάστη» και στα υπόλοιπα ΜΜΕ του ΚΚΕ.

Η μελέτη του (τους) σε βάθος θα μας γλιτώσει από ατραπούς και ετεροβαρείς εκτιμήσεις.

-- Το δεύτερο: Υπάρχουν σημαντικές πλευρές που έχουν να κάνουν με τα «ψιλά γράμματα», π.χ. EDF (Ευρωπαϊκό Ταμείο Αμυνας), EDIDP (Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Βιομηχανικής Ανάπτυξης στον τομέα της Αμυνας), CARD (συγκρότηση μηχανισμού ετήσιας Συντονισμένης Αξιολόγησης Αμυνας - για τον έλεγχο υλοποίησης των ευρωενωσιακών στόχων σε εξοπλισμούς), στρατιωτική συνεργασία μεταξύ των πλέον «πρόθυμων» κρατών - μελών της ΕΕ, που θέλουν με ζήλο να συμμετάσχουν στην Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας (PESCO), συγκρότηση ταμείου του «Ευρωπαϊκού Μηχανισμού για την Ειρήνη» (ΕΜΕ), ενίσχυση του «Neighbourhood, Development & International Cooperation» (Μηχανισμού Γειτονίας, Ανάπτυξης και Διεθνούς Συνεργασίας), ισχυρού εργαλείου για την παρέμβαση της ΕΕ σε τρίτες χώρες, κ.ά. που πρέπει να γνωρίσουμε και να κάνουμε κτήμα μας.

-- Και πολλά ακόμη, όρεξη να υπάρχει...

Κάποιες παρατηρήσεις

-- Στη Θ. 14 σημειώνεται: «Στις στρατιωτικές δαπάνες προηγούνται οι ΗΠΑ (732 δισ. δολάρια) και ακολουθούν Κίνα, Ινδία, Ρωσία» κ.λπ. (η Ελλάδα δεν αναφέρεται).

Μερικές φορές τα απόλυτα νούμερα δεν δίνουν τη σωστή εικόνα, έτσι αν πάμε στις κατά κεφαλή, ανάλογα με τον πληθυσμό δηλαδή, το μεν σκήπτρο των Αμερικανών δεν αμφισβητείται (3.660 δολάρια), αλλά η Κίνα δαπανά μόλις το 4% (145 δολ.), η Ινδία 51 δολ. κ.λπ., πολύ λιγότερα από τη χώρα μας, που βρίσκεται πάνω από τη μέση, με τα όχι ευκαταφρόνητα 440 δολ.

-- Θ. 26, σχετικά με το δημόσιο χρέος: «(...) από 180,9% του ΑΕΠ το 2019 μπορεί να εκτιναχθεί στο 208% το 2020 και να διατηρηθεί πάνω από το 200% την επόμενη 4ετία (...)».

Τα τελευταία στοιχεία μιλάνε για «την τρίτη μεγαλύτερη αύξηση διεθνώς στο συνολικό χρέος|ΑΕΠ» και πιο αναλυτικά, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του IIF (Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο), ενώ «η αύξηση του χρέους των νοικοκυριών ήταν μέτρια και κινήθηκε γύρω στο 2%», το μεγαλύτερο μέρος της αύξησης του συνολικού χρέους / ΑΕΠ, που άγγιξε το 50%, οφείλεται στο Δημόσιο, με τον δείκτη της γενικής κυβέρνησης το 2020 να διαμορφώνεται στο 248,53% ~250%.

-- Οι αναφορές στο ΔΚΚ περιορίζονται στη «γειτονιά» μας, Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία κ.λπ.

-- Ομως υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος (μεταξύ αυτών Ασία + πρώην ΕΣΣΔ και Λατινική Αμερική), όπου καμία αναφορά δεν γίνεται.

-- Να πω ενημερωτικά πως σε λίγες μέρες (16 - 19 Απρίλη) ξεκινάει το 8ο Συνέδριο του ΚΚ Κούβας, με πλούσιο διάλογο που μπορεί να βρει κανείς στην «Granma» (http://www.granma.cu/octavo-congreso-pcc).

-- Επίσης υπάρχει μια παγκόσμια, πρωτίστως πολιτική καμπάνια, για την απονομή του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης 2021 στην Κουβανική Ιατρική Ταξιαρχία «Henry Reeve», ένα ακόμη εργαλείο προλεταριακού διεθνισμού του Νησιού της Επανάστασης, αίτημα που ξεκίνησε από την Ελλάδα (έχουν συγκεντρωθεί εκατομμύρια υπογραφές, από αυτές 231.000 στη χώρα μας).

-- Στη Θ. 34 (κεφ. 6ο, οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα) το στίγμα δίνεται από την κεφαλίδα:

«Η ΝΔ πατάει πάνω στο αντεργατικό - αντιλαϊκό οικοδόμημα της τετραετούς διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (2015 - 2019) και το επεκτείνει παραπέρα. Ταυτόχρονα, αξιοποιεί τη συντηρητική αναδίπλωση που τροφοδότησε η διάψευση προσδοκιών από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σε πλατιά τμήματα του λαού, με κύρια χαρακτηριστικά τις μειωμένες απαιτήσεις, την ηττοπάθεια, τη μοιρολατρία, τον "μονόδρομο" του κεφαλαίου (...) κ.λπ.».

-- Σήμερα οι διεργασίες αναδιαμόρφωσης του σοσιαλδημοκρατικού χώρου στην Ελλάδα βρίσκονται στο ζενίθ, τόσο αναφορικά με τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και με το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ (που παραμένει σαν οντότητα - βλ. και τελευταία δημοσκόπηση prorata, πρόθεση ψήφου στο 6%).

Παρεμπιπτόντως, φαίνεται ένα 55% αποδοκιμασία του δόγματος Μητσοτάκη - ΝΔ περί ατομικής ευθύνης και της πολιτικής που ακολουθεί σχετικά με το ΕΣΥ, απογοήτευση και θυμός το κυρίαρχο συναίσθημα της κοινωνίας, αποτυχημένο το λοκντάουν.

-- Ξαναγυρνώντας στον ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις κορόνες του είδους... «ανησυχώ βαθύτατα», «αυτό είναι πόλεμος... αυτό είναι ότι έβγαλαν τα τεθωρακισμένα απέναντι στην εργατική τάξη» και άλλα ωραία (!) του Τσίπρα, που ακούστηκαν στη συνέντευξή του («Kontra Channel»)...

-- Η φαινομενική πορεία αποσύνθεσης (οργανωτική και όχι μόνο) του οπορτουνιστικού χώρου δεν θα πρέπει να μας οδηγήσει στην υποτίμησή του ως αστικής εφεδρείας.

-- Πρέπει έντεχνα να αποκαλύπτουμε την προσπάθεια οικειοποίησης των όποιων αγωνιστικών και ριζοσπαστικών διαθέσεων - αξιοποιώντας την κυριαρχία της αστικής ιδεολογίας στις πλατιές μάζες.

-- Παρά τα δημοσκοπικά (αρνητικά αξιολογούν τον ΣΥΡΙΖΑ για τη στάση του απέναντι στην πανδημία και γενικότερα σε ποσοστό 78%), εμείς πρέπει να παίρνουμε υπόψη πως ο οπορτουνισμός έχει κοινωνική βάση, που σε συγκεκριμένες στιγμές διογκώνεται - εκλογικά και σαν σκαλοπάτι «για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα».

-- Για τον ακροδεξιό - εθνικιστικό - φασιστικό χώρο, σωστή η Θέση (38) για εμφάνιση μιας πιο μετριοπαθούς Χρυσής Αυγής, αλλά να έχουμε στο βάθος του μυαλού μας πως όλα αυτά τα μορφώματα έχουν κοινωνικό έρεισμα (βλ. ακροδεξιό «Vox», Ισπανία - 15%, στη Θουριγγία η ακροδεξιά AfD - «Εναλλακτική για τη Γερμανία» υπερδιπλασίασε την εκλογική της δύναμη και με σχεδόν 24% βρέθηκε στη δεύτερη θέση, σε ιστορικά προπύργια της αριστεράς στην Ιταλία η ακροδεξιά «Λέγκα» σάρωσε), ενώ τα «δημοκρατικά» συστημικά κόμματα υιοθετούν ατζέντες της ακροδεξιάς (βλ. Γαλλία - Μακρόν, που μπαίνει στην προεκλογική του 2022 «κλέβοντας» ρατσιστικές θέσεις για το Μεταναστευτικό χειρότερες και από της ακροδεξιάς).

-- Τέλος, αναφορικά με τη Θ. 40 (ένταση της καταστολής και του αυταρχισμού) να θυμίσουμε δίκην επικαιροποίησης τα σχετικά πρόσφατα γεγονότα της Νέας Σμύρνης και την άνωθεν «Λευκή Βίβλο» (έχει γράψει αρκετά ο «Ριζοσπάστης», https://www.rizospastis.gr/story.do?id=11163802 και https://www.rizospastis.gr/story.do?id=11170749) του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Χρυσοχοΐδη.