Με την ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ για τους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας στο β' τρίμηνο του 2021, ξεκίνησε και το λιβάνισμα για την «αποτελεσματικότητα» της πολιτικής διαχείρισης της κρίσης και για φως που άρχισε να διαφαίνεται «στην άκρη του τούνελ». Η συζήτηση βέβαια περί «αποτελεσματικότητας» αφορά το αντιλαϊκό έργο της κυβέρνησης και μόνο. Αλλωστε, όταν μιλάμε για καπιταλιστική ανάπτυξη, ο «μοχλός» δεν είναι άλλος από τα τσακισμένα εργατικά δικαιώματα, την αφαίμαξη των λαϊκών οικογενειών, το χτύπημα στην οργάνωση και διεκδίκηση των εργαζομένων. Ολα αυτά δηλαδή που συνθέτουν την ένταση της εκμετάλλευσης και αποτελούν «λίπασμα» για την καπιταλιστική κερδοφορία. Από την άλλη, το τι έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι από την καπιταλιστική ανάπτυξη και ότι αυτή δεν συναντιέται πουθενά με τα λαϊκά συμφέροντα, καταδεικνύουν οι ανατιμήσεις στα προϊόντα ευρείας κατανάλωσης και στα τιμολόγια του ρεύματος, το ποσοστό της ανεργίας που παρά τις διακυμάνσεις διατηρείται στο 17%, το νέο χτύπημα στην Ασφάλιση με την άνοδο των ορίων συνταξιοδότησης και την καθιέρωση του «τζογαρίσματος» με τον μόχθο του λαού. Η προσπάθεια να δημιουργηθεί κλίμα αναμονής ή και ενεργής στήριξης γύρω από τον στόχο της καπιταλιστικής ανάπτυξης πρέπει να απαντηθεί αποφασιστικά. Με τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες των συνδικάτων που προγραμματίζονται το επόμενο διάστημα, να βρεθούν στο προσκήνιο οι διεκδικήσεις για σύγχρονους όρους δουλειάς και ζωής του λαού. Μόνο έτσι μπορεί να φανεί πραγματικά «φως στο τούνελ»!