Δίπλα στους συγχρονισμένους πανηγυρισμούς όλων των αστικών κομμάτων ότι με την Ελληνογαλλική Συμφωνία «αλλάζει ο συσχετισμός στη Μεσόγειο» υπέρ της ελληνικής αστικής τάξης έναντι της τουρκικής, βρίσκει κανείς τις «ενστάσεις» του ΣΥΡΙΖΑ για τους «υπέρογκους εξοπλισμούς», μέχρι ...πασιφιστικές διακηρύξεις, περί «φαύλου κύκλου των εξοπλισμών» που πρέπει να σταματήσει. Πέρα από την υποκρισία τους, αφού όλοι συμφωνούν με την ευρωατλαντική δέσμευση για 2% του ΑΕΠ σε στρατιωτικές δαπάνες, τι είναι αυτό που κρύβουν; Οτι οι εξοπλισμοί δεν γίνονται με προτεραιότητα την «αμυντική θωράκιση» της χώρας, αλλά για αποστολές εκτός συνόρων και ΝΑΤΟικές υπηρεσίες, προκειμένου η αστική τάξη να αναβαθμίσει τη θέση της στην περιοχή. Οτι στον στόχο αυτό «κονταροχτυπιέται» με την αστική τάξη της Τουρκίας και ταυτόχρονα παζαρεύει μαζί της. Οτι οι συμφωνίες των καπιταλιστών δεν είναι το «αντίβαρο» στις αντιπαραθέσεις τους, αλλά κρίκοι στον ίδιο «φαύλο κύκλο» που πληρώνουν οι λαοί. Πόσο μάλλον όταν όλα αυτά εντάσσονται σε ευρύτερα σχέδια των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, που με το ένα χέρι πουλάνε όπλα και «προστασία» μεταξύ ...«συμμάχων» και με το άλλο κλείνουν συμφωνίες συνεκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου και άλλες επικίνδυνες διευθετήσεις, στο όνομα της «ΝΑΤΟικής συνοχής», με την οποία συντάσσονται η κυβέρνηση και όλα τα αστικά κόμματα. Οι «ενστάσεις» τους, δηλαδή, σε όλες τις παραλλαγές, είναι η άλλη όψη της προσπάθειας να συμβιβαστεί ο λαός με τα ΝΑΤΟικά σχέδια, να στρατευτεί στους στόχους της αστικής τάξης, βάζοντας στην άκρη την πάλη για απεμπλοκή από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς, για αποδέσμευση από τις συμμαχίες του κεφαλαίου και των κομμάτων του.