Σε θέμα «εθνικού συμφέροντος» ανάγει ο Κυρ. Μητσοτάκης την ψήφιση - σήμερα στη Βουλή - της Ελληνογαλλικής Συμφωνίας με την οποία η κυβέρνηση, για να αναβαθμίσει τη θέση και τις μπίζνες της εγχώριας αστικής τάξης, σπρώχνει τον λαό βαθύτερα σε επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και επεμβάσεις που «τρέχουν» σε όλη την ευρύτερη περιοχή, μέχρι και την Υποσαχάρια Αφρική.

Από τη Σλοβενία, όπου συμμετείχε στη Σύνοδο ΕΕ - Δυτικών Βαλκανίων, μίλησε για «ιστορική» συμφωνία, ισχυριζόμενος ότι «ενισχύει ουσιαστικά τη δυνατότητα της Ευρώπης να χτίσει τον δικό της αμυντικό πυλώνα εντός του ΝΑΤΟ».

Αυτά τα επικίνδυνα σχέδια βάφτισε «εθνικά» ενόψει της σημερινής συζήτησης στη Βουλή για την επικύρωση της συμφωνίας, λέγοντας ότι «όλοι θα τοποθετηθούν και θα αναμετρηθούν με τις ευθύνες τους, καθώς σε μία ιστορική συμφωνία ιστορικές είναι και οι ευθύνες όσων θα κληθούν διά της ψήφου τους να πουν "ναι" ή "όχι" σε μία Συμφωνία η οποία έχει πραγματικά εθνική διάσταση» και προσθέτοντας πως «κάποιοι δεν μπορούν να δουν πέρα από τις κομματικές παρωπίδες το πραγματικό εθνικό συμφέρον της χώρας».

Τα ίδια υποστήριξε αρθρογραφώντας στο «liberal», λέγοντας μεταξύ άλλων ότι «η συμφωνία αποτελεί την πλέον απτή απόδειξη του ενισχυμένου και διευρυμένου πλέγματος στρατηγικών συνεργασιών και συμμαχιών που, υπομονετικά, έχει οικοδομήσει η κυβέρνηση την τελευταία διετία».

Την ώρα, εξάλλου, που έχει καταρριφθεί με πάταγο ο μύθος ότι ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη και οι συμμαχίες τους μπορούν να εξασφαλίσουν την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή, να υποστηρίξουν την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και της Κύπρου, ο Μητσοτάκης επέμεινε ότι «η ρήτρα αμοιβαίας αμυντικής συνδρομής σε περίπτωση που μία από τις δύο χώρες δεχθεί επίθεση αποτελεί εγγύηση για την ασφάλειά μας, και συνιστά πρόνοια που πηγαίνει πέρα και πάνω από τις δεσμεύσεις συλλογικής υποστήριξης που προβλέπουν η συνθήκη του ΝΑΤΟ αλλά και οι συνθήκες της ΕΕ».

Δίνοντας, δε, όρκους πίστης στην Ουάσιγκτον, έσπευσε να διαβεβαιώσει ότι η κυβέρνησή του «δεν παραγνωρίζει ή παραβλέπει τη σχέση της με τις Ηνωμένες Πολιτείες ή τη θέση της στο NATO. Το αντίθετο. Οι κινήσεις της Ελλάδας ενισχύουν ουσιαστικά τις δυνατότητες του ευρωπαϊκού πυλώνα του NATO και συνεπώς καθιστούν πιο δυνατή ολόκληρη τη διατλαντική συμμαχία», πρόσθεσε, στην πρεμούρα της ντόπιας αστικής τάξης να χωθεί βαθύτερα στη δίνη σχεδιασμών και ανταγωνισμών του κεφαλαίου, διεκδικώντας ένα καλύτερο κομμάτι από την καπιταλιστική λεία της ευρύτερης περιοχής.

Τόνισε, άλλωστε, ότι «παράλληλα, οι συζητήσεις που έχουμε με τις ΗΠΑ για την υπογραφή ανανεωμένης Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (MDCA), πενταετούς διάρκειας, αποδεικνύουν ότι η χώρα μας καλλιεργεί σχέσεις με στρατηγικό βάθος και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Δεν μιλάμε, λοιπόν, για αντιμαχόμενες ή αμοιβαία αποκλειόμενες πρωτοβουλίες», δίνοντας τη διάθεσή τους να παράσχουν υπηρεσίες σε μια σειρά ιμπεριαλιστικά κέντρα. Διόλου τυχαία, μίλησε «για κινήσεις που αλληλοσυμπληρώνονται και είναι απόρροια της ενεργητικής και πολυδιάστατης ελληνικής εξωτερικής πολιτικής», σε μια ορολογία πανομοιότυπη με όσα έλεγε σχετικά ως κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, παίρνοντας απ' αυτόν τη σκυτάλη της εμπλοκής.

Τέλος, χαρακτήρισε τη συμφωνία πρόδρομο για την ενίσχυση της στρατιωτικής «συνεργασίας» ανάμεσα στα κράτη - μέλη της ΕΕ, στην κατεύθυνση σύστασης ευρωστρατού, εφόσον, όπως είπε, «η ΕΕ είναι μία οικονομική υπερδύναμη και εκ των πραγμάτων διαθέτει μεγάλη ήπια ισχύ, οφείλει όμως να αποκτήσει και ανάλογο γεωπολιτικό αποτύπωμα (...) να αποκτήσει τη στρατηγική αυτονομία και εξοπλιστική διαλειτουργικότητα που θα της επιτρέψουν να υπερασπίζεται τα συμφέροντα και τα δίκαιά της στην ευρύτερη γειτονιά της, δίχως να εξαρτάται από τη συνδρομή ή να βασίζεται στη σύμφωνη γνώμη άλλων δυνάμεων».

Εξέφρασε, μάλιστα, την ελπίδα η συζήτηση αυτή να «προχωρήσει με σταθερά βήματα ώστε να μετουσιωθεί σε πράξεις», καθώς με «σημαντική εθνική παρακαταθήκη» την Ελληνογαλλική Συμφωνία, δίνεται «η δυνατότητα στην Ελλάδα να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο όχι μόνο στις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά συνολικά στη συζήτηση για την ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομία», προαναγγέλλοντας την εμπλοκή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε μια σειρά μέτωπα και αποστολές εκτός συνόρων.