Αφετηρία η πλατεία Louise Michel, που πήρε το όνομά της από την Γαλλίδα δασκάλα, ποιήτρια και συγγραφέα, γνωστή και ως «Κόκκινη Παρθένα της Μονμάρτης», που με τις οργανωτικές ικανότητες και τη δράση της συγκαταλέγεται στα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στην Κομμούνα του Παρισιού και την υπερασπίστηκαν με το όπλο στο χέρι.

Αμέσως μετά η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ επισκέφτηκε τον λόφο της Μονμάρτης, όπου στις 18/3/1871 η αστική τάξη έστειλε στρατεύματα να αφοπλίσουν την Εθνοφρουρά από τα κανόνια που είχαν κατασκευαστεί στη διάρκεια της πολιορκίας του Παρισιού (κατά τον γαλλοπρωσικό πόλεμο) και είχαν πληρωθεί με δημόσιες εισφορές.

Να σημειωθεί πως με το τέλος του γαλλοπρωσικού πολέμου το Παρίσι ήταν υπό πρωσική κατοχή. Ο λαός και η Εθνοφρουρά του Παρισιού, ωστόσο, ενώ είχαν αντέξει πρωτύτερα την πρωσική πολιορκία για έξι μήνες, αρνήθηκαν τη συνακόλουθη πρωσική κατοχή, αποκλείοντας τους Πρώσους σε μία μικρή περιοχή του Παρισιού και αστυνομεύοντας τα «σύνορα» της περιοχής αυτής. Η κυβέρνηση της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας, με Πρόεδρο τον Αδόλφο Θιέρσο, φοβήθηκε ότι οι εργάτες του Παρισιού θα έπαιρναν τα όπλα της Εθνοφρουράς και έτσι στις 18 Μάρτη ο γαλλικός στρατός μπήκε στο Παρίσι. Η Εθνοφρουρά του Παρισιού όμως αρνήθηκε να παραδώσει τα όπλα.

Η αντίδραση του εργαζόμενου λαού της γαλλικής πρωτεύουσας ήταν αστραπιαία και η αστική κυβέρνηση της αντίδρασης αναγκάστηκε να καταφύγει στις Βερσαλλίες κάτω από την προστασία του πρωσικού στρατού.

Με την κάλυψή του, τον Μάη του 1871, μετά από δύο μήνες πολιορκίας και βομβαρδισμών, πραγματοποιήθηκε γενική επίθεση στο Παρίσι από την αστική τάξη και από τους ίδιους εκείνους ανθρώπους που είχαν χαρακτηρίσει «ιεροσυλία» τον βομβαρδισμό από τους Πρώσους, επειδή δήθεν τους «προκαλούσε» ο λαός του Παρισιού. Για μια ακόμα φορά στην Ιστορία, το ταξικό ένστικτο της αστικής τάξης μπήκε «υπεράνω όλων».

Ακολούθησε περιήγηση στα στενά της Μονμάρτης, σε σημεία όπου δόθηκαν σημαντικές μάχες. Κάθε γωνιά της ιστορικής συνοικίας του Παρισιού έχει να αφηγηθεί μία ιστορία. Ακόμα και το Moulin Rouge - όπως ενημερώθηκε η αντιπροσωπεία του Κόμματος περνώντας έξω απ' αυτό - την εποχή της Παρισινής Κομμούνας αποτελούσε τόπο συνάντησης των επαναστατών.

Στη συνέχεια η αντιπροσωπεία του Κόμματος επισκέφθηκε την πλατεία Δημοκρατίας. Εκεί, στην οδό Κορντερί, το σπίτι με τον αριθμό 14 στέγασε από το 1869 την Ομοσπονδία των παρισινών οργανώσεων της Διεθνούς Ενωσης Εργατών, που δημιουργήθηκε το 1864 και είναι γνωστή ως Πρώτη Διεθνής, της οποίας ηγούνταν μεταξύ άλλων ο βιβλιοδέτης Eugene Varlin, μέλος της Παρισινής Κομμούνας το 1871. Τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής Αμυνας των 20 Διαμερισμάτων του Παρισιού, αρκετοί από τους οποίους εξελέγησαν στην Κομμούνα το 1871, συνέταξαν σε αυτόν τον χώρο την πρώτη τους προκήρυξη, η οποία αναρτήθηκε στους τοίχους του Παρισιού στις 15/9/1870 και πήρε την ονομασία «πρώτη κόκκινη αφίσα».

Δίπλα, το σπίτι με τον αριθμό 16 ήταν η έδρα του Parti Socialiste de France και στη συνέχεια του γαλλικού τμήματος της Εργατικής Διεθνούς, μέχρι το 1912.

Η περιήγηση κατέληξε στο νεκροταφείο Περ Λασέζ, στον «Τοίχο των Ομόσπονδων» όπως ονομάστηκε το σημείο όπου εκτελέστηκαν 147 μέλη της Παρισινής Κομμούνας. Εκεί ο Δ. Κουτσούμπας κατέθεσε στεφάνι στη μνήμη τους.

Η πτώση της Κομμούνας ήρθε στις 18 Μάη. Το μένος της αστικής τάξης της Γαλλίας ήταν τεράστιο και ήθελε να δώσει παραδειγματική τιμωρία στους εξεγερμένους εργάτες. Ετσι, στις 21 Μάη τα στρατεύματα του στρατηγού Μακ - Μαόν αρχίζουν γενική επίθεση ενάντια στο Παρίσι. Κινητοποιούνται 130.000 καλά οπλισμένοι και εκπαιδευμένοι στρατιώτες, που υποστηρίζονται από μεγάλες μονάδες βαρέος πυροβολικού. Απέναντί τους βρίσκονται περίπου 30.000 κομμουνάροι, άσχημα οπλισμένοι. Η αγριότητα των επιθέσεων είναι τέτοια που η βδομάδα μέχρι τις 28 Μάη, οπότε ηττάται η Κομμούνα, έμεινε στην ιστορία ως «Ματωμένη Βδομάδα». «Η γη στρώθηκε από τα πτώματά τους και το φρικιαστικό αυτό θέαμα θα χρησιμεύσει για να δοθεί ένα μάθημα», έλεγε ο Θιέρσος σε τηλεγράφημά του την εποχή εκείνη.

Και μπορεί η αστική τάξη να ήθελε να δώσει το δικό της «μάθημα» και να κηρύξει και τότε το «τέλος της Ιστορίας», μπορεί την πρώτη «έφοδο της εργατικής τάξης στον ουρανό» να την ακολούθησαν η τρομοκρατία και το προσωρινό πισωγύρισμα, τα διδάγματά της όμως έγιναν από το επαναστατικό κίνημα πολύτιμα μαθήματα και όπλο για έναν νέο κύκλο νικηφόρων σοσιαλιστικών επαναστάσεων.

Στο Περ Λασέζ ο Δ. Κουτσούμπας κατέθεσε από ένα λουλούδι στους τάφους των Μόρις Τορέζ, ΓΓ του ΚΚ Γαλλίας, Πωλ Ελυάρ, κομμουνιστή ποιητή, ο οποίος μάλιστα είχε επισκεφτεί τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας στον Γράμμο το 1949, και Ζαν Μπατίστ Κλεμάν, ήρωα της Κομμούνας και συγγραφέα του τραγουδιού «Ο καιρός των κερασιών».