Τα δε παραδείγματα που φέρνει είναι «ένα κι ένα». Τι να πρωτοπεί κανείς; Για τον... «εκδημοκρατισμό» της «οικονομικής διακυβέρνησης» με τα Ευρωπαϊκά Εξάμηνα και τα Ταμεία Ανάκαμψης, τα μνημόνια διαρκείας για τους λαούς; Για την «ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομία», τη δυνατότητα δηλαδή της ιμπεριαλιστικής ένωσης να κάνει επεμβάσεις με το δικό της «brand name» όπου Γης; Οσο και να «τρίβουν» την πολιτική της ΕΕ και του κεφαλαίου μπας και «ξασπρίσει», όσα κολπάκια κι αν επιστρατεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ, με κάλπικους ...δυισμούς της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής «μέσα κι έξω» από τη χώρα, φιλολαϊκή εκδοχή της ούτε υπήρξε ποτέ, ούτε πρόκειται να υπάρξει. Αντίθετα, με όποιες πολιτικές δυνάμεις στο τιμόνι της αστικής διακυβέρνησης, ο λαός, οι ανάγκες και τα δικαιώματά του θα είναι πάντα ο στόχος. Αυτό είναι και το μόνο «πρίσμα» για να διαβάσει τις εξελίξεις, χωρίς να περιμένει από «σωτήρες», αλλά μόνο από τον δικό του αγώνα.