Είπε και κάτι άλλο ο Μαρινάκης. Οτι «απ' αυτόν που αμύνεται υπέρ βωμών και εστιών δεν μπορούμε να ζητάμε πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων για να δούμε αν θα του επιτρέψουμε να υπερασπιστεί την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας του». Δηλαδή, για τους «δημοκράτες» ο φασίστας είναι «κακός» στην ειρήνη αλλά «καλός» στον πόλεμο! Τέτοια υποκριτική και «αλά καρτ» είναι η «αντιφασιστική» ευαισθησία των αστών και των κομμάτων τους! Είναι έτοιμοι να απαλλάξουν κάθε νεοναζιστικό κατακάθι από την εγκληματική του δράση, στο όνομα της «υπεράσπισης της πατρίδας», όπως είναι άλλωστε και ο φερετζές των φασιστών. Την πατρίδα τους υπερασπίζονταν οι ναζιστές των Αζόφ και πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, σφάζοντας ρωσόφωνους στην ανατολική Ουκρανία. Ο καθένας και η πατρίδα του λοιπόν. Μόνο που ο λαός δεν έχει καμία σχέση με την «πατρίδα» που υπερασπίζονται όλοι αυτοί σε ειρήνη και πόλεμο: Την «πατρίδα» όπου μια χούφτα παράσιτα εκμεταλλεύεται τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία. Την «πατρίδα» - «ΝΑΤΟικό έδαφος», που οι κυβερνήσεις και τα κόμματά της παζαρεύουν κυριαρχικά δικαιώματα στο όνομα της «συνοχής του ΝΑΤΟ». Την «πατρίδα» της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής, που γίνεται θύτης άλλων λαών και μετατρέπει τον λαό της σε στόχο...