(...) Γνωρίζουμε ότι η ιστορική σοσιαλδημοκρατία διαχρονικά αποτέλεσε τον ικανότερο πολιτικό εκφραστή και διαχειριστή της κοινωνικής συναίνεσης στη διασφάλιση της εξουσίας του κεφαλαίου. Ενώ τα Κομμουνιστικά Κόμματα της Δυτικής Ευρώπης θα προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες στη σταθεροποίηση της αστικής εξουσίας ως προϋπόθεση της μεταπολεμικής καπιταλιστικής ανοικοδόμησης, μέσω της συμμετοχής σε κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, και, σε μια κλιμάκωση μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '70 που θα αποκρυσταλλωθεί το «ευρωκομμουνιστικό» υπόδειγμα, θα έχουν εγκαταλείψει ιδεολογικά βασικές νομοτέλειες της ταξικής πάλης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και θα έχουν υιοθετήσει τον κοινοβουλευτικό τρόπο μετάβασης, τον «εθνικό δρόμο», τον μεταρρυθμισμό, την ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης και θα έχουν απομακρυνθεί οριστικά από την ΕΣΣΔ (...)

Ηδη γνωρίζουμε ότι το λεγόμενο «κοινωνικό κράτος» και η δήθεν «φιλολαϊκή πολιτική» που πιστώνεται μεταπολεμικά στη σοσιαλδημοκρατία, δεν αναιρούσαν ούτε στο ελάχιστο την αυξανόμενη ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, αντιθέτως, μάλιστα, αξιοποιούνταν για την ιδεολογική ενσωμάτωσή της και για την ενίσχυση του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού ενώ είχε ημερομηνία λήξης γιατί αφορούσε συγκεκριμένη φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού (...)

Κι ύστερα, ήρθαν οι μέλισσες!... Γιατί, ως γνωστόν, ό,τι δίνει σε κάποια χρονική φάση στον εργαζόμενο ο καπιταλισμός με το δεξί χέρι μετά από αγώνες, το παίρνει στην πρώτη ευκαιρία με το αριστερό! Γνωρίζουμε ότι στους κύκλους καπιταλιστικών κρίσεων που ακολούθησαν, η σοσιαλδημοκρατία κλήθηκε να αναλάβει την πολιτική εργολαβία επιβολής όλου του εύρους των αναδιαρθρώσεων που απαιτούνταν απέναντι στις τότε κοινωνικές κατακτήσεις (...)

Η ιδεολογική χρεοκοπία της σοσιαλδημοκρατίας ως βασικού διαχειριστή της ιμπεριαλιστικής ΕΕ υποχρέωσε παλιότερες και νέες δυνάμεις του οπορτουνισμού, υπό τον τίτλο της «ανανεωτικής ευρωπαϊκής αριστεράς», να επιχειρήσουν την ανασύνταξή τους κυρίως με τη συσπείρωσή τους το 2004 στο «Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» αφού είχαν προηγηθεί τα Φόρουμ της δεκαετίας του '90, αμέσως μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές, που ανέδειξαν έναν αταξικό κινηματισμό, με αιτήματα σε ακίνδυνη κατεύθυνση για τα μονοπώλια, με συνθήματα για εξανθρωπισμό του καπιταλισμού και της ΕΕ (...) Το ΚΕΑ, που θεωρεί την ΕΕ ως μια «κατάκτηση των λαών», προβαίνει σε συνειδητή εξαπάτηση όταν ταυτίζει τον όρο «καπιταλιστικό σύστημα» με ένα συγκεκριμένο νεοφιλελεύθερο μείγμα διαχείρισής του, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζει ένα άλλο μείγμα διαχείρισης του καπιταλισμού ως σοσιαλισμό, και πιο συγκεκριμένα ως σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, για να διαχωριστεί από την πρώτη προσπάθεια οικοδόμησης του σοσιαλισμού.

Η πραγματικότητα όμως είναι επίμονη! Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης, διαψεύδοντας επιδεικτικά τους μύθους που διοχετεύονται από όλα τα συγκοινωνούντα δοχεία της σοσιαλδημοκρατίας, με πρώτη εγχώρια εκδοχή της τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και μια σειρά από οπορτουνιστικά υποστυλώματα που συμπίπτουν - όλως τυχαίως - στην ερμηνεία ότι οι αντιλαϊκές κατευθύνσεις της ΕΕ είναι θέμα ιδεοληπτικών εμμονών και μείγματος διαχείρισης και όχι σύμφυτες με τη φύση της ως ιμπεριαλιστικής διακρατικής ένωσης του κεφαλαίου.

Η αντίληψη μιας δήθεν «αριστεράς» η οποία εμφορείται από την ευρωκομμουνιστική αστική στρατηγική ότι η ΕΟΚ - ΕΕ διαμόρφωνε προνομιακό πεδίο ανάπτυξης της ταξικής πάλης και ότι μέσα από την παρέμβαση στους θεσμούς της θα μπορούσε να μετεξελιχθεί από ιμπεριαλιστικός οργανισμός σε μηχανισμό υπηρέτησης των λαϊκών συμφερόντων και της ειρήνης, χρεοκόπησε κανονικά. Οπως μας «άφησε χρόνους» και η θέση ότι η πάλη σε εθνικό επίπεδο είναι ξεπερασμένη. Οι κομμουνιστικές και ριζοσπαστικές δυνάμεις, που υιοθέτησαν στον έναν ή τον άλλον βαθμό αυτές τις αντιλήψεις, οδηγήθηκαν στον πλήρη εκφυλισμό και τη μετάλλαξη, ενώ το εργατικό κίνημα εξαιτίας τους υπέστη βαριές ήττες και διάλυση, αφήνοντας πληγές που θα αργήσουν να επουλωθούν (...)

Αρα έχει δίκιο η ΚΕ του ΚΚΕ που στο κάλεσμα των ευρωεκλογών του 2019 υπογραμμίζει ότι «η ιμπεριαλιστική ΕΕ των μονοπωλίων είναι από τη φύση της εχθρός των λαών. Η ΕΕ δεν ξεστράτισε την τελευταία εικοσαετία απ' τις δήθεν φιλολαϊκές προθέσεις των ιδρυτών της και τις δήθεν ανθρώπινες αξίες τους. Ηταν απ' την ίδρυσή της μια αντιλαϊκή, διακρατική, ιμπεριαλιστική συμμαχία. Η ΕΕ όπως και ο καπιταλισμός δεν μπορούν να γίνουν ανθρώπινοι».

Εχουμε μάλλον κι εμείς δίκιο, όσοι θητεύσαμε για μακρές ή μη περιόδους της ζωής μας στον οπορτουνιστικό χώρο, που ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα αγωνιστικής συμπόρευσης με το ΚΚΕ γιατί μόνο κάποιος που εθελοτυφλεί, που στρουθοκαμηλίζει πολιτικά - ενώ την ίδια στιγμή εντάσσει τον εαυτό του στον χώρο της Αριστεράς - αρνείται να παραδεχτεί την ιδεολογική, στρατηγική και εντέλει ιστορική δικαίωση του ΚΚΕ! Επομένως όσοι έντιμοι αγωνιστές, για μια ολόκληρη περίοδο μέσα στην κρίση, ανάλωσαν δυνάμεις σε κινηματικές προσπάθειες κάτω από λάθος σημαίες, μέσα σε γραμμές αγώνα και μέτωπα πάλης με λαθεμένο προσανατολισμό, υπηρετώντας ένα πολιτικό σχέδιο που οδήγησε στην ενσωμάτωση ενός υπό διαμόρφωση κοινωνικού ριζοσπαστισμού εκείνης της περιόδου, συστρατεύονται συνειδητά σήμερα με το ΚΚΕ, είναι γιατί αναγνωρίζουν ότι (...) αποτελεί τη μόνη στρατηγικά συνεπή πολιτική δύναμη που μπορεί να οργανώσει τους όρους ανασύνταξης του εργατικού - λαϊκού κινήματος σε ταξική επαναστατική κατεύθυνση (...)