Ζούμε σε μια ολοένα και πιο περίεργη κατάσταση, με την πανδημία να έχει αναδείξει τη μεγάλη σημασία του δημόσιου τομέα Υγείας, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως. Παρότι οι κυβερνήσεις κωφεύουν και ολοένα και περισσότερο ενισχύουν τον ιδιωτικό τομέα, οι λαοί έχουν πλέον αντιληφθεί τη μεγάλη σημασία της ύπαρξης δημόσιου και δωρεάν συστήματος Υγείας.

Η πανδημία ανέδειξε και την κοινωνική αξία της επιστημονικής έρευνας, που σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από τον ιδιωτικό τομέα, παρότι η χρηματοδότηση στις περισσότερες περιπτώσεις προέρχεται από δημόσιους πόρους.

Σε αυτήν την κατεύθυνση όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, υλοποιώντας τις κατευθύνσεις της ΕΕ, προώθησαν την επιχειρηματική λειτουργία των πανεπιστημίων, με πολλαπλές συνέπειες για την αποστολή και τη λειτουργία τους. Από τη μία είναι σταθερή και χρόνια η υποχρηματοδότηση των πανεπιστημίων και από την άλλη είναι επιτακτική η ανάγκη τα Ιδρύματα να ανταποκριθούν στις σύγχρονες απαιτήσεις της διδασκαλίας και της έρευνας. Για να ανταποκριθούν, υποχρεώνονται να βαθύνουν τη λειτουργία τους με ιδιωτικά κριτήρια.

Να σας δώσω ένα παράδειγμα: Το Τμήμα όπου εργάζομαι είναι νέο, προέκυψε από τη συγχώνευση του ΤΕΙ Θεσσαλίας και του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, και έχει την ανάγκη να αναπτύξει μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών. Για την ανάπτυξη και λειτουργία ενός μεταπτυχιακού δεν δίνεται επιπλέον χρηματοδότηση, αλλά το πρόγραμμα πρέπει να καλύψει με νέους πόρους τη λειτουργία του. Αν και η υποδομή και το διδακτικό προσωπικό υπάρχουν, οι ανάγκες ενός μεταπτυχιακού το ξεπερνούν. Σε μεταπτυχιακό επίπεδο η διπλωματική εργασία πρέπει να είναι πειραματική. Το κόστος όμως ενός πειράματος είναι αρκετά μεγάλο. Επομένως, για να καλυφθούν οι δαπάνες αυτές πρέπει να συντρέχουν δύο παράγοντες: Να υπάρχει ερευνητικό πρόγραμμα, χρηματοδοτούμενο είτε από την ΕΕ είτε από εθνικούς πόρους, ή να συμπεριληφθούν δίδακτρα. Στην πρώτη περίπτωση, για να είναι επιτυχημένη μια ερευνητική πρόταση και να λάβει χρηματοδότηση, πρέπει το Πανεπιστήμιο να συνεργαστεί με κάποια ή κάποιες εταιρείες. Στη δεύτερη περίπτωση, το ύψος των διδάκτρων είναι μεγάλο, έτσι ώστε να γίνει εφικτή η κάλυψη μέρους των αναλωσίμων που απαιτούνται για το πείραμα. Και στις δύο περιπτώσεις είναι ξεκάθαρη η υποχρέωση του Πανεπιστημίου, και ασφαλώς των διδασκόντων, να λειτουργήσουν με επιχειρηματικά κριτήρια, όπου καλούνται να αναζητήσουν πόρους έτσι ώστε να εκπληρώσουν τους σκοπούς του Τμήματος.

Η επιχειρηματική λειτουργία επιτάσσει και την κατάργηση του ασύλου, την είσοδο της αστυνομίας στα Ιδρύματα, την παρέμβαση των εταιρειών στην επιστημονική πρακτική, που φτάνει έως και τη δημιουργία των λεγόμενων «βιομηχανικών» διδακτορικών, ενώ αναπτύσσονται και προγράμματα σπουδών σε συνεργασία με τις εταιρείες.

Αυτό που λείπει από την Ανώτατη Εκπαίδευση δεν είναι η αστυνόμευση, δεν είναι η πάταξη της παρανομίας, που ιδιαίτερα στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα της Λάρισας είναι μηδενική, αλλά η επαρκής χρηματοδότηση για να μπορούν οι φοιτητές να σπουδάζουν χωρίς κανένα εμπόδιο.

Από τη θέση μου, ως καθηγητής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, γνωρίζω καλά ότι μέσα στα πανεπιστήμια οι νέοι διψάνε τόσο για τη μελέτη και την έρευνα όσο και για την αναζήτηση ενός διαφορετικού και καλύτερου αύριο.

Μεγαλώνει ο προβληματισμός, καθώς βλέπουν πως υπάρχουν τα μέσα να ζήσει καλύτερα ο άνθρωπος, αλλά στην πραγματικότητα η ζωή των πολλών πάει πίσω αντί για μπροστά.

Το ΚΚΕ έχει απαντήσεις στους προβληματισμούς αυτούς. Διαθέτει επεξεργασμένο σχέδιο για την Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση και για το πώς η επιστήμη, η γνώση και η έρευνα θα μπορέσουν να υπηρετήσουν όχι την κερδοφορία των επιχειρήσεων αλλά τις ανάγκες του λαού.

Μελετώντας λοιπόν το Κάλεσμα, συνειδητοποίησα ότι δεν χωρά άλλη αναβολή. Το τρίπτυχο πανδημία - ιμπεριαλιστικός πόλεμος - ακρίβεια έχει θέσει για μία ακόμα φορά τον εργαζόμενο με την πλάτη στον τοίχο. Εχουν δημιουργήσει μια εκρηκτική κατάσταση, που μειώνει ακόμα περισσότερο το βιοτικό μας επίπεδο. Και ζούμε και κωμικοτραγικά γεγονότα, ακούγοντας αυτούς που υποδαύλισαν τον πόλεμο να γίνονται «αγωνιστές της ειρήνης» και να μας καλούν να μη χρησιμοποιούμε τον κλιματισμό, για να έχουμε ειρήνη. Θαρρούν οι κύριοι «Ντράγκιδες» απανταχού της Γης ότι το μόνο πρόβλημα που μας δημιουργεί έκρηξη των τιμών είναι η χρήση του κλιματιστικού.

Επομένως, η συμπόρευση με το ΚΚΕ είναι μονόδρομος για να διατηρήσουμε και να διευρύνουμε εστίες αντίστασης, να ανοίξουμε τον δρόμο για έναν κόσμο χωρίς αδιέξοδα.