Τον Μάρτη του 2020 η πανδημία άλλαξε τη ζωή όλου του πλανήτη, με αποτέλεσμα κάθε κλάδος εργαζομένων να μπει σε ένα μαύρο και θολό τοπίο. Ενας απ' αυτούς τους κλάδους που χτυπήθηκε βάναυσα ήταν και ο κλάδος του Πολιτισμού. Σε μία νύχτα εκατοντάδες καλλιτέχνες βρέθηκαν χωρίς εισόδημα, ακούγοντας ταυτόχρονα από την κυβέρνηση της ΝΔ διάφορες υποσχέσεις. Ηταν ίσως η αρχή της αγωνιστικής συσπείρωσης των εργαζόμενων καλλιτεχνών.

Η μόνη διέξοδος ήταν η διαμαρτυρία στο δρόμο και η συμμετοχή στα σωματεία μας. Είχα την τιμή και τη χαρά να συμμετέχω στην Επιτροπή Αγώνα Εργαζομένων στις Τέχνες και τον Πολιτισμό Λάρισας, που αυτή έτυχε να είναι και ο προάγγελος του παραρτήματος του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου στην πόλη μας, ήταν η αρχή για μια σειρά διεργασίες στους καλλιτέχνες σε όλη τη Θεσσαλία.

Ετσι λοιπόν κάτω από την πίεση του κλάδου, μόνο και μόνο για να ρίξει στάχτη στα μάτια των εργαζομένων του πολιτισμού και όχι μόνο, η κυβέρνηση έδωσε επίδομα, ψίχουλα για την ακρίβεια, που ούτε στο ελάχιστο δεν ικανοποιούν τις ανάγκες μας. Λες και ο καλλιτέχνης δεν μένει σε σπίτι, λες και ο καλλιτέχνης δεν έχει οικογένεια, παιδιά, λες και ο καλλιτέχνης δεν πληρώνει ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, λες και ο καλλιτέχνης αυτήν τη δουλειά την κάνει για να πίνει ουίσκι και να ξενυχτάει σε μπαράκια.

Από την πρώτη στιγμή οι δυνάμεις του ΚΚΕ πρωτοστάτησαν με κάθε τρόπο μέσα στον αγώνα των καλλιτεχνών, συνέβαλαν στη συγκρότηση σωματείων, πήγανε την κουβέντα ένα βήμα παραπέρα από τα επιδόματα. Πήγανε την κουβέντα στο ποιος φταίει για την σημερινή κατάσταση στις ζωές μας, ποιες ήταν οι επιδιώξεις όλων των κυβερνήσεων και της ΕΕ μέχρι σήμερα για τον πολιτισμό, ότι η πάλη μας πρέπει να στοχεύσει σε ζωή και τέχνη με ολοκληρωμένα δικαιώματα στο ύψος των αναγκών του αιώνα μας. Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ στήριξε τον δίκαιο αγώνα μας με πρόταση νόμου, Επερωτήσεις, υιοθέτηση των αιτημάτων μας. Εγιναν συγκεκριμένες παρεμβάσεις από εκλεγμένους του ΚΚΕ στη Βουλή, σε δήμους, στην Περιφέρεια για τις διεκδικήσεις μουσικών, ηθοποιών, χορευτών, εικαστικών, DJ της περιοχής.

Σήμερα, πολλοί συνάδελφοί μου σε συζητήσεις που έχουμε είτε σε χώρους δουλειάς, είτε σε απλές συναντήσεις, με ρωτάνε ποια είναι η άποψή μου, τι πρέπει να γίνει επιτέλους. Εγώ απλά τους μιλάω για την ανάγκη πάλης μέσα από τα σωματεία και για τη συνεχή εγρήγορση που πρέπει να βρίσκεται ο καθένας μας κόντρα στις εξελίξεις. Δεν θα σας κρύψω ότι αρκετοί από αυτούς μου είπαν ότι τα λέω αυτά επειδή είμαι κομμουνιστής. Εγώ τότε ένα πράγμα τους λέω. Δεν είμαι κομμουνιστής, δεν είμαι οργανωμένος στο Κόμμα, αλλά αν οι απόψεις μου με κάνουν κομμουνιστή, τότε θα προσπαθήσω να γίνω καλύτερος κομμουνιστής.

Γι' αυτό λοιπόν συμπόρευση τώρα με το ΚΚΕ, γιατί είναι το μοναδικό Κόμμα που λέει την αλήθεια και παλεύει για το δίκιο όλων των εργαζομένων.