Στις 20 Μάρτη του 1937 υπογράφεται το σύμφωνο συνεργασίας μεταξύ των Ισπανών στασιαστών και της χιτλερικής Γερμανίας. Ηδη, από τις 28 Νοέμβρη του 1936 ο Φράνκο είχε υπογράψει μυστικό σύμφωνο με τη φασιστική Ιταλία. Σε αντάλλαγμα του υλικού που έστελνε η Γερμανία έπαιρνε πρώτες ύλες, τρόφιμα και ισπανικό νόμισμα, που το τοποθετούσε στην ισπανική εξορυκτική βιομηχανία μεταλλευμάτων. Η Ιταλία ίδρυε πολλές μεικτές ιταλοϊσπανικές εταιρίες, που πίσω τους βρίσκονταν τα μεγάλα ιταλικά μονοπώλια «Σνία Βισκόζα» και «Μοντεκατίνι». Οι Ιταλοί κεφαλαιοκράτες εγκαθίδρυσαν και έλεγχο στα μεταλλεία Αλμαντένα.

Στα κατακτητικά τους σχέδια η Γερμανία και η Ιταλία έβλεπαν την Ισπανία σαν ένα σπουδαίο στρατηγικό ορμητήριο. Υποστηρίζοντας τους φασίστες κινηματίες όχι μόνο συντελούσαν στο άπλωμα του φασισμού στην Ευρώπη, κι αυτό ήταν ένας από τους κύριους πολιτικούς σκοπούς τους, αλλά και αποκτούσαν τη δυνατότητα να παρατάξουν δυνάμεις τους στα νώτα της Γαλλίας και τον πολεμικό τους στόλο στις περιοχές των Βαλεαρίδων νήσων, του Γιβραλτάρ και του Βισκαϊκού Κόλπου, δημιουργώντας έτσι άμεσο κίνδυνο για ολόκληρο το σύστημα των αγγλικών και γαλλικών μεσογειακών στρατηγικών βάσεων.

Η βοήθεια σε έμψυχο υλικό και σε οικονομικά μέσα που πρόσφεραν η Γερμανία και η Ιταλία στους κινηματίες φασίστες ήταν τεράστια. Η ιταλική βοήθεια έφτασε στην περίοδο του πολέμου τα 14 δισεκατομμύρια λιρέτες, χωρίς να υπολογίζεται η αξία 1.000 αεροπλάνων. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, η Ιταλία έστειλε στον Φράνκο, εκτός από τα αεροπλάνα, και 2 χιλιάδες περίπου πυροβόλα, 10 χιλιάδες αυτόματα όπλα, 240 χιλιάδες τουφέκια, 324 εκατομμύρια φυσίγγια, 8 εκατομμύρια βλήματα πυροβολικού, 12 χιλιάδες περίπου αυτοκίνητα, 800 αυτοκίνητα τρακτέρ, 700 άρματα μάχης, 17 χιλιάδες τόνους αεροπορικές βόμβες, 2 υποβρύχια και 4 αντιτορπιλικά. Στο πλευρό των κινηματιών μάχονταν 150 χιλιάδες Ιταλοί και 50 χιλιάδες Γερμανοί στρατιώτες.

Απ' την άλλη πλευρά η ισπανική Δημοκρατία αντιμετώπιζε την εχθρική στάση της Αγγλίας και της Γαλλίας, που εκφραζόταν με την πολιτική της «μη επέμβασης». Ομως, οι κυβερνήσεις αυτών των δύο χωρών, όπως και η κυβέρνηση των ΗΠΑ, χρησιμοποίησαν αυτή την πολιτική ως άλλοθι, ενώ στην πραγματικότητα βοηθούσαν τους κινηματίες. Τα αμερικανικά, τα αγγλικά και τα γαλλικά μονοπώλια πουλούσαν στους κινηματίες πετρέλαιο, αυτοκίνητα κλπ. Αυτό έκαναν π.χ. η αμερικανική φίρμα «Τέξας Οϊλ» και η γαλλική «Ρενό». Οι Αγγλοι κεφαλαιούχοι έδιναν δάνεια στον Φράνκο.