Θυμηθείτε τον. Περιφερόταν, σαν αρκουδιάρης, στα χωριά της Θεσσαλίας. Κι έταζε: «Φέτος η τιμή του βαμβακιού θα είναι πολύ καλή». Και δεσμευόταν: «Ολο το βαμβάκι που θα παραδοθεί στα εκκοκκιστήρια θα πληρωθεί σε μια τιμή». Και συμβούλευε: «Μην ακούτε τον Μπούτα και τον Πατάκη, εμπιστευτείτε εμένα και την κυβέρνηση». Και χαριεντιζόταν δημοσίως με αγροτοσυνεταιριστές, τους οποίους θα τους χρειαζόταν αργότερα.

Με αμφιβολία τον άκουγαν. Οι πιο πολλοί δεν τον πίστευαν. Ηταν και ο «Ριζοσπάστης» που προειδοποιούσε καθημερινά: «Προσοχή, προσοχή! Στην ύπαιθρο κυκλοφορεί επικίνδυνος υφυπουργός Γεωργίας, λέγοντας συνεχώς ψέματα για να ξεγελάσει τους αγρότες και να υπονομεύσει τους αγώνες». Μερικοί - ευκολόπιστοι και πάντα προδομένοι - τον πίστευαν κι άλλοι τον σιγοντάριζαν, εν γνώσει τους ότι επιχειρεί να εξαπατήσει τον αγροτικό κόσμο. Για να εξασφαλιστούν οι ξωμάχοι πήραν τα τρακτέρ και βγήκαν στους δρόμους. Εμειναν εκεί πολλά μερόνυχτα. Εφυγαν χωρίς να πετύχουν το στόχο τους, γιατί κάποιοι «πρόδωσαν» την εμπιστοσύνη τους, είτε μην αντέχοντας στην πίεση των «πολιτικών αφεντικών» τους, είτε προσδοκώντας μελλοντικά ανταλλάγματα...

Κι ήρθε η ώρα της Αλήθειας. Οι μάσκες έπεσαν φανερώνοντας το πραγματικό πρόσωπο του «αρκουδιάρη». Αποδεικνύεται, τώρα, ότι «υπάρχουν δυο τιμές στο βαμβάκι», καθώς κοντά στους 200.000 τόνους, που παραδόθηκαν στα εκκοκκιστήρια, μένουν εκτός επιδότησης και πληρώνονται μόνο στην εμπορική τιμή. Ο «αρκουδιάρης» δε νιώθει την ανάγκη ν' απολογηθεί για τα ψέματα που αράδιαζε τόσο καιρό - γιατί να το κάνει, άλλωστε, αφού τα μπλόκα δεν υπάρχουν πια; - κι όσοι «χόρεψαν στον γύφτικο χαβά» αρνούνται ν' αναλάβουν τις ευθύνες τους. Εκείνοι που φωνάζαμε «προσοχή, κυκλοφορεί ψεύτης», νιώθουμε να «δικαιωνόμαστε», αλλά τι να το κάνουμε όταν, για μια ακόμα φορά, ο αγρότης «πληρώνει τα σπασμένα»;

Ομως, υπάρχει η ελπίδα ότι το «ξεμασκάρεμα του αρκουδιάρη» θα προβληματίσει τους αγρότες, ώστε να μην πιστεύουν πια ούτε λέξη από εκείνες που ακούγονται από τα χείλη των κυβερνώντων. Αλλά κι αυτό δε φτάνει. Χρειάζεται επιμονή και υπομονή στον αγώνα της αγροτιάς μέχρι ν' ανατραπεί η αντιαγροτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που «ανοίγει» συνεχώς τις τσέπες των φτωχών αγροτών και απειλεί να τους «ξεριζώσει» από τον τόπο τους. Χρειάζεται συνεχής αγώνας για να γίνει ο αγρότης νοικοκύρης στον τόπο του. Κι αν το πετύχει αυτό ο ξωμάχος, τότε δε θα κυκλοφορούν «μασκαρεμένοι» στα χωριά ούτε «σοσιαλιστές ψεύτες», ούτε και «νεοφιλελεύθεροι απατεώνες»...