H τελευταία παρουσία του Α. Παπανδρέου σε Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ ήταν το καλοκαίρι το 1995, στις Κάννες. Ηταν εκεί που ο τότε πρωθυπουργός, σε μια από τις συνεντεύξεις του προς τους δημοσιογράφους που τον συνόδευαν καταφέρθηκε εναντίον του «συντηρητικού Διευθυντηρίου», όπως είχε αποκαλέσει το κογκλάβιο των Βρυξελλών. Αυτού του είδους η επιστροφή του μακαρίτη Παπανδρέου στο «σοσιαλιστικό εαυτό του» είχε ερμηνευτεί, τότε, ως αναγκαία. Και τούτο γιατί λίγους μήνες νωρίτερα ήταν η κυβέρνηση Παπανδρέου που είχε προχωρήσει στην άρση του ελληνικού βέτο για την τελωνειακή σύνδεση ΕΕ - Τουρκίας. Επομένως, ο πρωθυπουργός χρειαζόταν να δώσει μια «παράσταση» για εσωτερική κατανάλωση.

Τις τελευταίες μέρες η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με πρωθυπουργό τον κ.Σημίτη, πλέον, δίνει τη δική της παράσταση. Σε μια στιγμή που στην Ελλάδα έχει ανάψει ξανά τις «μηχανές» του ο αντι-ασφαλιστικός οδοστρωτήρας, ο κ.Σημίτης θέλει να χρησιμοποιήσει την ΕΕ σαν «φόντο», να βγει μπροστά και να αρχίσει να παριστάνει τον εκπρόσωπο του «φιλολαϊκού» κλαμπ των Βρυξελλών. Και τι φέρνει σαν επιχείρημα; Οτι ο ίδιος και οι άλλοι «σοσιαλιστές» της ΕΕ θέλουν μια «κοινωνικά δίκαιη» ρύθμιση του ασφαλιστικού στην Ευρώπη, που στην Ελλάδα υλοποιείται μέσω των «μέτρων Ρέππα». Ταυτόχρονα, ο κ.Σημίτης «διαχωρίζει», λέει, τη θέση του από το άλλο κλαμπ, που είναι συντηρητικό και νεοφιλελεύθερο και απαρτίζεται από τον Αθνάρ, τον Μπερλουσκόνι αλλά και τον... «κεντροαριστερό» Μπλερ. Αυτοί είναι οι «κακοί» ενώ εγώ, ο Ζοσπέν, ο Σρέντερ - λέει ο κ.Σημίτης - «είμαστε οι καλοί» (σ.σ.: οι Σρέντερ και Ζοσπέν έχουν εκλογές οσονούπω στις χώρες τους, επομένως έχουν κάθε λόγο να το παίζουν κι αυτοί «καλοί» όπως ο δικός μας).

Να 'ναι ευτυχής, λοιπόν, ο ελληνικός λαός που ο πρωθυπουργός του ανήκει στους «καλούς»...