Βγήκε, από τα υπόγεια, που τον έχουν τόσον καιρό κρυμμένο, και ανέλαβε να βρει συνενόχους και στηρίγματα στη νέα, «αντιτρομοκρατική» πολεμική επιχείρηση, εναντίον του Ιράκ. Ξεκίνησε, λοιπόν, και πήρε αράδα τις αραβικές, σύμμαχες με τις ΗΠΑ, χώρες, αλλά τα αποτελέσματα ήταν λιγοστά, αν όχι ανύπαρκτα.

Για τον Ντ. Τσέινι μιλάμε, τον Αμερικανό αντιπρόεδρο, που - απ' ό,τι φαίνεται - κουράστηκε, τον τελευταίο καιρό, να μετράει τα «όχι». Τελικά, εκτός από την ηγεσία του Ισραήλ, δε βρήκε ούτε έναν σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και την ευρύτερη περιοχή, που να συμφώνησε στα φιλοπόλεμα και ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ.

Ισως σκεφτείτε ότι είναι θέμα ικανοτήτων. Μάλλον, όμως, το πρόβλημα... πειστικότητας, που παρουσιάζει τελευταίως η ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ, δεν έχει να κάνει με τις όποιες ικανότητες του Ντ. Τσέινι ή όποιου άλλου Αμερικανού αξιωματούχου.

Αρκεί να σκεφτείτε, ότι απ' όλους τους συμμετέχοντες στην «αντιτρομοκρατική» λυκοσυμμαχία, μόνον ο Τ. Μπλερ, μέχρι στιγμής, έχει ταχθεί αλληλέγγυος στα φιλοπόλεμα και απάνθρωπα σχέδια της Ουάσιγκτον.

Οι Γερμανοί και οι Γάλλοι προτιμούν την ενασχόλησή τους με τις επικείμενες, αντίστοιχες εκλογές στις χώρες τους και δε θέλουν ούτε να το σκέφτονται. Τους αρκεί η καθημερινή αγωνία, μην τυχόν και φτάσουν τίποτε θλιβερά μαντάτα από το Αφγανιστάν... Ακόμη και ο γείτονας των ΗΠΑ Καναδός πρωθυπουργός, Ζαν Κρετιέν, έχει σοβαρές επιφυλάξεις και αντιρρήσεις.

Εξαντλήθηκε, άραγε, το «αντιτρομοκρατικό» μένος των διάφορων, ανά τον κόσμο, ιμπεριαλιστών; Μάλλον όχι. Γίνεται, όμως, καθημερινά και περισσότερο φανερό, πως η «αντιτρομοκρατική» εκστρατεία δε θα είναι περίπατος, όπως ισχυρίζονταν ορισμένοι. Οι εσωτερικές αντιθέσεις της «αντιτρομοκρατικής» λυκοσυμμαχίας εμφανίζονται όλο και περισσότερο έντονες. Γεγονός, το οποίο πρέπει και μπορεί να αξιοποιήσει αποτελεσματικά η αυξανόμενη συνεχώς αντίσταση των λαών και των απανταχού της Γης αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων.